قانون کمک به مردن خود خواسته اطفال در بلجیم

آخرین تابو در مورد اوتانازی یا کمک در مردن انسان از میان رفت. در بلحیم ماه ها مخالفان و طرفداران آن با هم به بحث و مشاجرات داغی در این مورد پرداختند که آیا برای اشخاص نابالغ نیز کمک برای مردن شان ممکن است یا خیر. سرانجام طرفداران این شیوه مردن موفق شدند، زیرا بعد از مجلس سنا، پارلمان این کشور نیز با تغییر قانون در این زمینه موافقت کرد.

در بلجیم و هالند کمک برای مردن، یعنی مردن براساس خواست خود اشخاص از سال 2002 به این سو قانونی است. اما حینی که هالند حد اقل سن را در این مورد 12 سالگی تعیین کرده است، بلجیم حالا همه محدویت های سنی را در این رابطه از میان برده است.

بلوغ بودن از نگاه روانشناسی؟

در رابطه با این که کمک در مردن برای کودکان با بیماری های علاج ناپذیر باید ممکن گردد، یان برنهایم، داکتر پژوهش های سرطان در بروکسل در گفتگو با دویچه وله گفت: «این کودکان از دید روانشناسی سالمند تر و بالغ تر از سال های تقویمی شان هستند. به این دلیل یک اکثریت داکتران اطفال بلجیمی این امید را دارند تا در این موارد بتوانند خواست ها برای مردن را عملی سازند».

داکتران دیگر مخالفت شان را علیه آن اعلام کردند و در آغاز ماه فبروری نامه اعتراض آمیزی نوشتند که «کوچکترین روش واقعبینانه» وجود ندارد تا در این مورد توانایی داوری لازم از جانب کودکان را مشخص سازد.

در همین حال یک اتحاد دینی از مسیحیان، یهودیان و مسلمانان نیز با این شیوه مخالفت شان را ابراز کردند که بدون نتیجه ماند. حالا فقط شاه بلجیم می تواند از مرحله اجرایی تغییر در قانون در این مورد جلوگیری کند، اما برعکس امضای او زیر پای این قانون مسلم به نظر می رسد.

علایم تاثیر برای کشور های دیگر

آیا بلجیم می تواند برای آلمان در این مورد نمونه باشد؟ اِلکه بِیزنر (Baezner)، رییس مجمع آلمانی برای مرگ انسانی با تایید به این سوال می گوید:«من می توانم این را تصور کنم».

تا به حال کمک برای مردن در آلمان کلاً ممنوع بوده است. اما از دید او این تصمیم در بلجیم می تواند در آلمان نیز تاثیر گذار باشد. اما از آنجایی که این تصمیم در مورد کودکان صورت می گیرد، طبعاً از دید عاطفی با مورد بزرگسالان تفاوت دارد. او می افزاید:«برعکس بلجیم، نزد ما در آلمان بحث در سطح عامه و نیز بحث در میان سیاست مداران در این باره تا هنوز به قدر کافی صورت نگرفته است».

برعکس اویگِن برایش از بنیاد آلمانی در امور حفاظت از بیماران برداشتن محدویت ها در زمینه کمک برای مردن در بلجیم را تابو شکنی بیشتر در این مورد ارزیابی می کند. او می گوید:«من از خود می پرسم کودکان 2 ساله، 5 ساله، 8 ساله چطور می توانند در مورد این مساله مستقلانه تصمیم گیری کنند؟»

اِلکه بِیزنر، رییس مجمع آلمانی برای مرگ انسانی می گوید که بدون شک کودکان در این سن و سال تا حد تصمیم گیری نرسیده اند:«ما در این جا قبل از همه از نوجوانان زیر سن 18 سخن می رود. من کاملاً مطمئن هستم که یک نوجوان تا سن 18 سالگی به بسیار خوبی این توانایی متوجه شدن به این را دارد که با جسم اش چه رخ می دهد و توانایی درک این را دارد که وضع صحی اش بهتر نمی شود و شاید هم دیگر نمی خواهد که وضع اش بدتر شود».

او علاوه می کند که افزون بر آن در بلجیم موانع بسیار و تدابیر محتاطانه در نظر گرفته شده اند که چنین امری برای کودکان خورد سال تر اصلاً مطرح نشود. قانون بلجیم از جمله این را نیز در نظر گرفته است که خواست اشخاص نابالغ تنها در این مورد کافی نیست، والدین باید با آن موافقت داشته باشند و برعلاوه باید تصدیق یک داکتر اطفال و یک روانکاو نیز در دست باشد.

«تصمیم درست و نادرست وجود ندارد»

اِکارد ناگل داکتر طبی کلینیک دانشگاه شهر "اِسِن" آلمان به مساله مردن بر اساس خواست شخص بیمار به دیده شک می نگرد، زیرا از دید او این «کاملاً گذشتن از حد و مرز است». این که پارلمان بلجیم قانون کمک به مردن را با این پیمانه توسعه داده است، «بازهم هرچه بیشتر باعث آن می شود که ما مرگ (طبیعی) را نادیده بگیریم و به این ترتیب مردن را تا حدی زیادی حرفه یی بسازیم».

با این همه از دید اِکارد ناگل، در مورد بحث در باره کمک برای مردن «تصمیم درست و نادرست به مفهموم کلی آن وجود ندارد»، بلکه هر جامعه باید خود در مورد مساله مردن طبق خواست یک بیمار تصمیم بگیرد.