سیرالئون: مصیبت دراز مدت پس از ایبولا

«آیا کسی در قریه شما در نتیجه ایبولا جان اش را از دست داده است؟ آیا با یکی از کسانیکه مصاب به ایبولا بوده باشد تماسی داشته اید؟» این سوالات روز در سیرالئون می باشند. زمانی که فردی به یکی از شفاخانه ها می رود این پرسش ها به گونه روزمره از او پرسیده می شوند. کارکنان شفاخانه پرسش نامه ها را تکمیل نموده و تب مراجعین را می آزمایند. هدف این رویکرد این بوده که هرچه عاجل تر مصاب شده گان به ایبولا را تشخیص دهند.

این فاجعه در دوره بروز خود بیش از 6 ملیون باشنده سیرالئون را متاثر ساخت. بیش از 14 هزار مورد احتمالی به ثبت رسیده و 3589 تن در نتیجه آن جان های خود را از دست دادند. این رقم احتمالا بالا تر از این نیز باشد. سر انجام پس از 42 روز نشانه ای از مصاب تازه افراد به این مرض ثبت نگردیده و سازمان بهداشت جهانی نیز به گونه رسمی سیرالئون را به روز شنبه به عنوان کشور عاری از ایبولا اعلام کرد. پس از لایبریا سیرالئون از جمله دومین کشوری بود که در میان سه کشور افریقایی مصاب به ایبولا جا گرفته بود. اما در همسایگی آن، در کشور گانا هنوز هم عفونت های تازه از این مرض به ثبت میرسد.

سیستم بهداشتی به گونه اساسی تقویت گردد

برای پتریک ای تورای مدیر شفاخانه ای موسوم به هولی سپایرایت که در مرکز شهر ماکانی قرار دارد، هنوز شادمانی در محدودیت قرار دارد. او می گوید. « ما هنوز اولویت های اساسی خود را به گونه دقیق تعین نکرده ایم. ما بالای سیستم بهداشتی خود کار نموده و آن را باید بهبود بخشیم.» در حال حاضر بیماری های عفونی بعدی می تواند عواقب ویرانگر دوباره را نیز داشته باشد.

بدین منظور شفاخانه هولی سپایرایت به عنوان یک شفاخانه شخصی کاتولیک این جا وجود دارد. به گفته تورای، اتاق های این مرکز پاک نگهداری شده و اقدامات ایمنی نیز روی دست گرفته می شوند. اما در شفاخانه های دیگر و مراکز بهداشتی کارکنان مورد دقت بیشتر قرار نگرفته و تب مراجعین همواره مورد آزمایش قرار نمی گیرند.

مدیر این شفاخانه اصرار می کند که سیرالئون باید از بحران ایبولا آموخته باشد ودر فهرست اهداف خود باید کارکنان مسلکی را قرار دهد. او می گوید: « زمانیکه انسان به امریکا سفر کند در آنجا با شمار زیادی از داکتران ازکشورسیرالئون روبرو می گردد».

قبری برای سوگواری موجود نیست

از سال 2014 میلادی تا حال این کشور درد مندانه تجربه کرد که چقدر سیستم بهداشتی برای کشور های این حوزه با اهمیت پنداشته می شود. در میان عزاداران مرد بلند قامت به نام مومو زیزای دیده می شود. زمانی که این جوان 23 ساله می خواهد درباره عفونت ایبولاصحبت کند تلاش می کند تا در حد توان رسا تر صدا بکشد. او گفت: «برای اولین بار مادرم سر درد شد و سپس استفراغ کرد، پس از آن او را به شفاخانه انتقال دادیم. هرچند او تحت معالجه قرار گرفت اما جان به سلامت نبرد.»

یکی از دوستان او که در شفاخانه بستری بود و از ایبولا جان سالم بدر برد، از طریق تیلفون به مومو زیزای بیان داشت که تنها برقراری تماس از طریق تیلفون امکان پذیر می باشد.

قریه مومو از جمله مناطق با درجه بالای عفونت به ایبولا بود که در قرنطین جا داده شده بود. پس از مصاب شدن مادرش، چهار خواهر و برادر او نمی توانستند که با وی وداع بگویند و یا حتی برای آخرین بار او را در آغوش بگیرند و حالا نیز قبری وجود ندارد.

در میان این عزادارای نگرانی های شدید از آینده نیز وجود دارد. این اطفال حالا یتیم شده و هیچ درآمدی برای آینده ندارند. مومو زیزای می گوید: « بعضی اوقات کمک هایی از طرف بازمانده گان را دریافت می کنند زیرا تنها یک عمه و یک کاکایش زنده مانده اند.» به گفته او در حال حاضر آنها این یتیمان را مورد حمایت قرار می دهند. اما با این فاجعه هزاران طفل بدون آغوش والدین بزرگ می شوند. در پاسخ به این سوال که آیا مومو زیزای ریشه کن شدن ایبولا را جشن خواهد گرفت خاموشی اختیار کرد و اشک ریخت.

برنامه های بعدی برای بازماندگان

با از بین رفتن مادر، زنده گی موموی زیزای هرگز دوباره به حالت اولی بر نخواهد گشت. یک روز پس از وفات مادرش، مسئولیت بزرگ نمودن چهار خواهر و برادر خود را بر دوش کشید. او بیشتر اوقات مایوس بوده اما در عین زمان می داند که بیشتر از هر وقت دیگرباید برای زنده گی فامیل خود تلاش کند. قدم نخست این مجادله، داشتن تحصیلات خوب است. او می گوید.« من آرزو دارم که کسی به من بیاموزاند که انسان چگونه با کمپیوتر کار می کند. بعد از آن من می خواهم که کتابداری را بیاموزم.»