روی تاریک سیاست اخراج پناهجویان افغان

ماجرایی را که رامین محبت قصه می کند، به سختی آدم تحمل شنیدنش را دارد. دو سال پیش او در ولایت هرات واقع در غرب افغانستان صحنه قتل و گردن زدن یکی از همراهانش را دید. ظاهر مرد جوانی که به تازگی از خارج به زادگاهش برگشته بود، با قوانین طالبان مطابقت نداشت. او بدون ریش و با لباس غربی به منطقه تحت کنترول طالبان رفته بود؛ سفری که هزینه آن را با جان خود داد. طالبان این جوان را در مقابل چشم همسفرانش سر بریدند.

حالا هم که دو سال از ماجرا گذشته، وقتی رامین قصه می کند هراس در چشمانش برق می زند. این جوان ۲۸ ساله در آن زمان به عنوان یک خبرنگار جنگی و گوینده اخبار در هرات کار می کرد. رامین محبت یکی از مردهایی است که به تنهایی از افغانستان فرار کرده اند. فرار او به آلمان خودش عذاب و رنج بود. یک انسان در آغوش او در مسیر راه جان داد. او چندیدن ماه مطمئن نبود که آیا به مقصدش، آلمان می تواند برسد یا خیر.

حالا او به آلمان رسیده است و در شهر کوچک هوفهایم در ایالت هسن زندگی می کند و به عنوان عکاس برای شورای شهر کار می کند. او تقریبا خوب آلمانی حرف می زند. اما رامین یکی از مردهای جوانی است که آلمان نمی خواهد آنها اینجا بمانند. "اداره فدرال مهاجرت و پناهندگی" (BAMF) در مورد دوسیه او تصمیم قاطع گرفته و آن را رد کرده است. او باید بسیار پیش تر از آلمان خارج می شد اما بخت با او یار بوده و سازمان های مدافع حقوق بشر برای او وکیل گرفتند.

رامین محبت که با تهدید اخراج روبرو است، به تقدیر آن شخصی فکر می کند که به هرات بازگشت و جان خود را از دست داد. محبت هم از انتقام طالبان هراس دارد. او به عنوان گزارشگر جنگی همواره از شمار جنگجویان کشته شده طالبان گزارش داده بود. رامین می گوید "آدم تاوان این کار را با زندگی خود می پردازد".

هیچ منطقه امنی در افغانستان وجود ندارد

حالا او نمی‌تواند دلایل برای اخراج‌‌اش از آلمان را درک کند. رامین می گوید: «سال گذشته، سال "خوشامد به آوارگان" بود، اما امسال همه می گویند خداحافظ و من دلیل آن را نمی دانم». مقامات آلمان می گویند که مناطق امن در افغانستان وجود دارد که پناهجویان رد شده می توانند به آنجاها اخراج شوند، اما رامین این مسئله را نادرست می داند. او از سیاستمداران می پرسد که این مناطق امن دقیقا کجا هستند؟ رامین از آنها می خواهد که یک ساعت بدون محافظ و موتر زرهی در افغانستان بگردند.

رامین در ادامه می گوید اگر این مقامات حکومت استدلال می کنند که این مردهای جوان اخراج شده می توانند در مناطق به اصطلاح امن زندگی خود را بسازند، این نشاندهنده آگاهی کم آنها نسبت به افغانستان است. آدم های غریبه نمی توانند بدون ارتباط فامیلی در دیگر مناطق زندگی کنند.

او می گوید: «مردم افغانستان یکدیگر را پنج بار در روز در مسجد می بینند"، کسی که هیچ فامیلی آنجا ندارد، و خانواده او را کسی نشناسد، سریع مانند یک جاسوس خارجی با او رفتار می کنند.

علاوه بر این، بسیاری از بازگشت کنندگان طعمه باندهای جنایتکار و باجگیری می شوند؛ دلیل آن هم لباس غربی و کرمچ هایشان است که مهاجمان حدس می زنند که این افراد پول دارند. رامین می گوید اخراج به مناطق تحت کنترول طالبان راه بی بازگشت است، چون به باور آنها هر کس که در غرب بوده همدست مسیحی ها هستند.

در این میان، رامین محبت علیه حکم اخراج خود اقامه دعوی کرده است. این پروسه یک تا دو سال وقت می گیرد. او می تواند تا آن زمان در آلمان بماند، اما آن انگیزه اولی که در آلمان برای خود جای پا بسازد، دیگر از بین رفته است. او می گوید: «چرا باید آلمانی یاد بگیرم وقتی که اجازه ندارم اینجا بمانم؟»

ریچارد فوکس/ ع. ح.