فرشته احمدی ۲۲ سال سن دارد و در یک مغاره در ولایت بامیان زندگی می‌کند. خانواده او ۱۸ سال پیش از ولایت میدان وردک بیجا شده و به بامیان کوچ کرد. به دلیل نداشتن سرپناه و عدم توانایی پرداختن کرایه خانه، آن‌ها در همه این سال‌ها در یک مغاره زندگی می‌کنند.
اما او این مغاره را به فرصتی برای ده‌ها کودک محروم و نیازمند تبدیل کرده است: «این مغاره هم اتاق نشیمن ماست، هم مهمان‌خانه ما و هم صنف درسی اطفال قریه... امکانات کرایه گرفتن خانه را نداریم. از مجبوری اینجا زندگی می‌کنیم.»
او هفت سال تمام است که به صورت خستگی ناپذیر به صورت مجانی به کودکان نیازمند را در این مغاره درس می‌دهد.
تنها نان‌آور خانواده فرشته احمدی پدرش است که با وجود مشکلات صحی مانند کمر دردی، کار روزمزد می‌کند. فرشته خودش توانسته ۱۴ سال درس بخواند و از رشته قابلگی فارغ شده است.
مشکلات روزگار نه تنها مانع تلاش‌های او برای کمک به کودکان دیگر نشده، بلکه الهام‌بخش او بوده است: «مشکلات زیادی را در زندگی دیده ام؛ از جمله نداشتن مادر، نداشتن امکانات تحصیلی و سرپناه. پیش خودم فکر کردم که زجر و مشکلاتی را که من دیده ام، نباید این اطفال هم تجربه کنند.»
او فعلاً به ۵۰ طفل و نوجوان مضامین مکتب و زبان‌های انگلیسی و پشتو را تدریس می‌کند. برخی از این اطفال به دلیل نداشتن تذکره تابعیت از مکتب محروم شده اند، شماری از دختران به دلیل بسته بودن مکاتب دخترانه امکان آموزش را ندارند و شماری هم برای درس‌های کمکی برعلاوه درس‌های مکتب نزد او می‌روند.
احمدی به دویچه وله گفت که مضامین صنف اول الی نهم را در دو تایم جداگانه آموزش می‌دهد. او گفت: «دختران و پسران با مشکلات زیاد روبرو اند و کسی نیست که صدای آنان را بشنود. خیلی خوشحالم که کمی از مشکلات آنان را حل می‌کنم و به آنان آموزش می‌دهم.»
سامره صنف نهم مکتب بود و پس از به قدرت رسیدن گروه طالبان، از رفتن به مکتب محروم شده است. اما او حالا نزد فرشته احمدی مضامین مکتب را آموزش می‌بیند، به امید اینکه دوباره مکاتب بازگشایی شوند.
او گفت: «من انگلیسی، دری، پشتو، مضامین ساینسی و تعلیمات را پیش استاد فرشته می‌خوانم. انگلیسی را یاد گرفتم و متن‌های کوتاه را ترجمه می‌کنم. برای ما این کورس خیلی خوب شده است.»
پروین پنج سال می‌شود که روزانه به مدت دو ساعت نزد فرشته درس می‌خواند و حالا می‌تواند به زبان انگلیسی تکلم کند.
حدود ۳۰۰ خانواده فقیر و بی‌بضاعت که اکثر شان از ولسوالی‌ها و ولایت‌های همجوار بیجا شده اند، در مغاره‌های اطراف تندیس‌های بودای بامیان زندگی می‌کنند.
عبدالله شایگان، کارمند بخش اطفال کمیسیون حقوق بشر سابق می‌گوید شماری از خانواده‌های بیجا شده در این مغاره‌ها تذکره تابعیت ندارند و به این دلیل حتی اطفال شان نمی‌توانند به مکتب بروند.