1. رفتن به محتوا
  2. رفتن به مطالب اصلی
  3. رفتن به دیگر صفحات دویچه وله

به فرزندان اقليت جوگيهاي افغانستان اجازه درس خواندن داده نمي شود

۱۳۸۹ خرداد ۱۳, پنجشنبه

"موسسه گزارشدهي جنگ وصلح" درافغانستان، درگزارشي زيرعنوان استفهام آميز " روشنايي بيرمقي براي تعليم وتربيت جوگيها"، مشکلات فرزندان اين جوگیها را درمزارشريف بازتاب داده ومی گوید آنها حق شمولیت درمکتب ندارند.

https://p.dw.com/p/NgLr
دروازه این مکاتب در مزارشریف بر روی فرزندان اقلیت جوگیهای افغانستان بسته است
دروازه این مکاتب در مزارشریف بر روی فرزندان اقلیت جوگیهای افغانستان بسته استعکس: DW

درگزارش آمده است که مقامات ولايت بلخ مي گويند: امکان مهيا ساختن امکانات تعليم وتربيت براي فرزندان جوگي را درنظردارند.اما جوگيها خود به اين وعده هاي مقامات اعتماد ندارند.

محب الله جوان 17 ساله اي است که بارها کوشيده است تا مانند همسالانش داخل مکتب شود، اما هميشه به وي جواب رد داده شده است.

محبوب الله عضو جماعت اقليت جوگيهاي افغانستان مقيم ولايت بلخ است که بعض اوقات به ايشان جتها هم گفته مي شود.

محبوب الله ضمن ياد آوري اين سرگذشت مي گريد ومي گويد « حال من شک دارم که آيا ما انسان هستيم...وقتي که مي بينم ديگربچه ها به مکتب مي روند ومي آيند، يکدم گريه مي کنم وازخدا مي خواهم که مرگم بدهد، چرا که ديگر ازاين زندگي به سيرآمده ام ».

سن داخل شدن درمکتب درافغانستان هفت سالگي است. هرگاه طفلي تاهنوز تذکره نفوس نداشته باشد، تذکره پدرش مي تواند براي داخل شدنش به مکتب کمک کند. اما محبوب الله وپدرش هردو تذکره ندارند. اين بدان معنا است که او نمي تواند ازتعليم وتربيت بهره مند شود.

ملک حشمت الله رهبر جوگيهاي منطقهء بابه يادگار درمزارشريف مي گويد: هزاران نفرآنها دراين منطقه زندگي مي کنند وفاقد زندگاني شايسته مي باشند و از راه گداگري پول به دست مي آورند.

ملک حشمت الله مي افزايد: « ما هم مي خواهيم فرزندان ما آينده درخشان داشته باشند. با سواد باشند، درس بخوانند ودرموسسات حکومتي کارکنند. ماهم مي خواهيم خانه وزمين داشته باشيم. تاکي گداگري کنيم؟ وقتي که کودکان ما را به مکتب مي بريم، قبول نمي شوند».

سيد محمد سامع رئيس کميسيون مستقل حقوق بشر درمزارشريف مي گويد: «هرگاه جوگيها شهروند افغانستان نيستند، پس چرا براي آنها به هنگام انتخابات کارت راي دادن داده شد وراي آنها قبول شد؟».

جوگيها مي گويند 150 سال پيش بنا بردلايل مختلف ازبخارا وآذربايجان وجاهاي ديگر به اينجا کوچ کرده اند. جوگيها درمناطق مختلف افغانستان زندگي مي کنند. به آنها جت وقوال هم گفته مي شود.

گداگری وبعضاً مشغله های بی آینده دیگر سرنوشت کودکان جوگی افغانستان شده است
گداگری وبعضاً مشغله های بی آینده دیگر سرنوشت کودکان جوگی افغانستان شده استعکس: AP

محمد آصف پنهان رئيس معارف ولايت بلخ مي گويد:

« درحال حاضرما درنظر داريم امکان تعليم وتربيت را براي فرزندان جوگي 8 تا 14 ساله فراهم سازيم. همچنان درنظراست براي جوگيهاي کلان سال کورسهاي کارآموزي وسواد آموزي درمناطق مسکوني شان برپاکنيم».

با اينهم درقسمت توزيع تذکره نفوس به جوگيها پيشرفتهاي کمي رونما شده است. اين درحالي است که داشتن تذکره نفوس شرط داخل شدن به مکتب مي باشد.

عبدالرحمان معقول رئيس اداره ثبت وسرشماري درکابل مي گويد:به استثناي کابل که جوگيها نمي خواهند دراين جا اقامت داشته باشند، درهمه ولايات ديگر به جوگيها تذکره نفوس افغانستان توزيع شده است.

اما عبدالخالق روستايي مديرعمومي احصاييه وسرشماري ولايت بلخ مي گويد: به اين مسئله توجه نشده است: ازنظر روستايي:

« موضوع توزيع تذکره نفوس ، ايجاب امر تحريري مقامات بالا را مي کند. من چنان امر وهدايتي که بگويد تذکره نفوس براي جوگيها توزيع شود، دردست ندارم».

روستايي مي افزايد: «هرگاه جوگيها مي خواهند تذکره نفوس داشته باشند، بايد نمايندگان شان با مقامات بالاي حکومتي ببينند و ازآنها امر تحريري به دست آوردند وبه آن اساس ما مي توانيم براي شان تذکره نفوس بدهيم».

صاحب نظر يکي ازريش سفيدان جماعت جوگيها مي گويد: کوشش کرده است با مقامات حکومتي اين موضوع را مطرح کند، اما به او اجازه نداده اند به دروازه حکومت هم داخل شود. صاحب نظرمي گويد:

« مردم عادي ما را درنظرندارند، اما مقامات رسمي کاملاً ازما نفرت دارند. ماچندين بارکوشيديم با مقامات بالا صحبت کنيم، اما آنها موافقت نکردند که با ما ملاقات کنند. آنها ما را آدم نمي شمارند. نمي دانيم به کجا برويم؟».

اي دبليو پي آر / رسول رحيم

ويراستار: رتبيل شامل آهنگ