اولین انتخابات آزاد در تونس آغاز شد

در تونس 7.2 میلیون نفر واجد شرایط رای دهی برای انتخاب 217 نماینده پارلمان می باشند. پارلمان منتخب قانون اساسی را باز نویسی و دولت جدید را تشکیل خواهد داد.

با این همه، نه ماه پس از انقلاب "یاسمینی" در تونس که حدود 300 تن در آن کشته شدند، وضعیت اقتصادی و آینده ناروشن سیاسی مردم را نگران کرده است.

هر کسی که به دنبال نشانه هایی از انقلاب در شهر "القصرین" باشد، به زودی در برابر چشمش خرابه های خاکستر شده اداره پولیس قرار می گیرد. این محلی است که نشان زنان (تک تیراندازها) وفادار رژیم بن علی بالای تظاهرکنندگان خشمگین شلیک می کردند. در القصرین در کنار محل تاریخی که به رنگ زرد زعفرانی است، باشندگان شهر با گذاشتن گل، شمع و پرچم تونس یاد بیش از 40 تن را که در آن زمان کشته شدند، گرامی می داند.

محمد نظری نیز از جمله افرادی بود که در آن زمان جانش را به خطر انداخته و برای عدالت دست به اعتراض زده بود. او 30 سال دارد و در بخش ترمیم کمپیوتر کار می کند. او به سختی تلاش می کند تا برای خانواده اش را امرار معیشت کند.

محمد نظری می گوید: "در ماه جنوری، در روزهای "انقلاب یاسمینی" همه چیز روشن و واضح بود. مردم این احساس را داشتند که به سوی یک تونس جدید در حرکت هستند. اما امروز همه چیز سیاه و تاریک معلوم می شود. احزاب سیاسی وعده های زیاد می دهند اما هدف شان تنها به دست آوردن رای مردم است".

این اولین انتخابات آزاد است که بعد از بن علی به راه می افتد ولی مردم بسیار دلسرد و آزرده اند. 50 درصد مردم بیکارند. مراد دیبری 29 ساله می گوید همیشه به همین منوال پیش می رود. او که در رشته فیزیک تحصیل می کند با شمار دیگر از اعتراض کنندگان، از یکسال بدین طرف در تجمعات مختلف شرکت دارد. او تازه اعتصاب غذا را پایان بخشیده است. این هم دستاوردی نداشته است.

بیکاری، فساد اداری، عدم داشتن شانس و عدم علاقمندی برای سرمایه گذاری باعث دلسردی شمار زیادی از مردم از سیاست و احزاب سیاسی گردیده است. تنها در القصرین در 10 ماه گذشته 5 شهردار تبدیل گردیده است.

مراد چون شمار زیادی دیگر نمی خواهد پای صندوق رای برود. او این را می داند که تحول تونس وقت کار دارد و اقتصاد کشور نیز نمی تواند به این زودی بهبود پیدا کند، اما او از دیر زمانی است که در القصرین به اصطلاح در دام مانده است. پول ندارد و حتی به گفته خودش پول فرار کردن را هم ندارد.

مراد اضافه می کند: "ما هیچ چیز نداریم. در آغاز امیدوار بودیم اما حالا...ما هیچ نوع راه حلی برای مشکل مان نداریم. پدر و مادرم مریض هستند. من میخواهم کار کنم، کمتر برای خودم، بیشتر برای آنها. اما هیچ کاری وجود ندارد. انقلاب کجا شد؟ انقلاب تنها به واژه میان خالی تبدیل گردیده است".

صادق محمودی که یکی از اعضای اتحادیه کارگری است و نیم وقت به حیث معلم ایفای وظیفه می کند، نگران جوانان منطقه خود است. او به این نظر است که انقلاب وقتی معنی اصلی خود را از دست می دهد و دستاوردی نداشته باشد، برای مسلمانان تندرو شانس می دهد که در بین مردم نفوذ کنند. او می گوید: "این تندروان در القصرین خانه به خانه می روند و برای مردم تحفه تقسیم می کنند".

محمودی ترس از خشونت های جدید در تونس دارد که مبادا تحولی که در این کشور آغاز گردیده در نیمه راه بماند. او در این روزها به خاطری که دلسرد نشود و شجاع باقی بماند، رومان بینوایان ویکتور هوگو را می خواند. بینوایان از مبارزه کارگران در پاریس در سال های 19 صد میلادی بر علیه ظلم و ستم کارفرمایان سخن می زند. آنها برای اعاده حیثت خود می جنگیدند. محمودی با لبخند تلخی می گوید که این رومان ویکتور هوگو چون جادو برایم گردیده است.

او می گوید: "ویکتور هوگو مینویسد: بینوایان، اما من زنده هستم. حالت ما هم چنین است. ما هم فقیر هستیم ولی مبارزه خود را برای آزادی و برادری ادامه می دهیم. من منفی گرایی را تحریم می کنم. بدون مثبت گرایی هیچ چیز نمی تواند به پیش برود. اگر ما موفق نگردیدم باید نسل های بعدی راه ما را ادامه دهند. در بینوایی، اما شاید در زندگی".

دویچه وله / نبیله کریمی الکوزی
ویراستار: عاصف حسینی