Πρωτομαγιά υπέρ των εργατών και κατά τoυ λαϊκισμού

127 χρόνια εορτάζονται σήμερα από την πρώτη εργατική πρωτομαγιά, που τιμάται σε πολλές χώρες του κόσμου. Η πρώτη Μαΐου ανήκει στους εργάτες. Στις 14 Ιουλίου 1889 ένα διεθνές κογκρέσο εργατών στο Παρίσι αποφάσισε να βγουν οι εργάτες στο δρόμο μια συγκεκριμένη μέρα και να ζητήσουν το εργασιακό οκτάωρο. Αλλά επειδή ο αμερικανικός σύνδεσμος εργατών είχε προγραμματίσει ήδη ένα αντίστοιχο συλλαλητήριο για την 1η Μαΐου 1890, τελικά χρησιμοποιήθηκε αυτή η ημερομηνία ως εργατική πρωτομαγιά.

Τι γίνεται όμως σήμερα; Για την φετινή πρωτομαγιά, που συμπίπτει και με σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, η Γερμανική Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ΓΣΣ) διοργανώνει όλες τις δράσεις της υπό τον τίτλο «Είμαστε πολλοί. Είμαστε ένα» και επιδιώκει να στρέψει την προσοχή των πολιτικών σε θέματα κοινωνικά, μια και η Γερμανία διανύει μια χρονιά εκλογών. Στόχος είναι μια Γερμανία πιο κοινωνική και πιο δίκαιη.

Εκτός αυτού η ΓΣΣ δείχνει και την ξεκάθαρη αντίθεσή της στη λαϊκιστική δεξιά. Ο επικεφαλής της Συνομοσπονδίας Ράινερ Χόφμαν, είχε μιλήσει ήδη πέρσι με σαφήνεια: «Οι δεξιοί λαϊκιστές υποστηρίζουν ότι είναι η παράταξη για χαμηλόμισθος και χαμηλοσυνταξιούχους. Η προεκλογική τους ατζέντα όμως, σε ό,τι αφορά θέματα φορολογίας, συντάξεων και κοινωνικής πολιτικής, δείχνει ότι είναι μια παράταξη χωρίς σχέδιο, για υψηλόμισθους, αντιευρωπαϊκή, απάνθρωπη και χωρίς δημοκρατική εναλλακτική».

Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες

Ένα άλλο σημαντικό θέμα που θίγει η Συνομοσπονδία είναι αυτό της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και της δικαιότερης μεταναστευτικής πολιτικής. Είναι προς όφελος όλων των Γερμανών να επιτευχθεί εξυγίανση στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγείας και των υποδομών, υποστηρίζει ΓΣΣ και καλεί πρόσφυγες και ντόπιους να μην υιοθετούν ανταγωνιστικούς ρόλους.

Όμως τα συνδικάτα αντιμετωπίζουν ένα σημαντικό πρόβλημα τα τελευταία χρόνια: τα μέλη τους ολοένα λιγοστεύουν, οι νέοι δεν συμμετέχουν και οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται επαρκώς. Το 1990 η ΓΣΣ μετρούσε 11 εκατομμύρια μέλη, την περασμένη χρονιά ήταν μόλις 6,05 εκατομμύρια. Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται τα συνδικάτα πλέον ως σημαντικά, παρ' όλο που αυτά συνέλαβαν σημαντικά στο να γίνει η Γερμανία από ασθενής της Ευρώπης, η ατμομηχανή της ηπείρου. Τα συνδικάτα βοήθησαν στο να μην εκτοξευτεί η ανεργία στα χρόνια της κρίσης. Αγωνίστηκαν για την εργασία με μειωμένο ωράριο και θυσίασαν την αύξηση μισθών για να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας. Ωστόσο οι αγώνες τους δεν αναγνωρίστηκαν στο βαθμό που τους αναλογούσε.

Ρολφ Βένκελ