Περιουσίες και τοπωνύμια

Καρφίτσα δεν πέφτει στην εκκλησία της Δερβιτσάνης. Κυριακή 10 Δεκεμβρίου του 2006. Είναι η πρώτη θεία λειτουργία με το νέο μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δημήτριο. Παρών και ο Σπύρος Ξέρας, ο περιφερειάρχη Αργυροκάστρου Τεπελενίου και Πρεμετής. Ο Σπύρος Ξέρας είναι ο πρώτος Έλληνας που διοικεί την περιφέρεια αυτή της Αλβανίας. Είναι επιβράβευση της επιτυχίας που είχε στις τελευταίες εκλογές το κόμμα της «Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» στηριζόμενο στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Είναι «δείγμα ότι η ελληνική μειονότητα αντέχει και επωμίζεται ευρύτερες διοικητικές ευθύνες», λέει ο κ. Ξέρας. «Την περιφέρεια Αργυροκάστρου την κερδίσαμε μόνοι μας, η αλβανική κυβέρνηση έδωσε ένα δείγμα εμπιστοσύνης και την ευχαριστούμε γι΄ αυτό. Διοικούμε ελεύθερα, χωρίς πιέσεις και με τον πρωθυπουργό Μπερίσα έχουμε συζητήσει να κάνουμε τα ανοίγματα που χρειάζονται προς την ελληνική πλευρά».

Ο Σπύρος Ξέρας και από τη θέση του περιφερειάρχη θέλει να μιλάει ανοιχτά και χωρίς περιστροφές για τα προβλήματα που απασχολούν την ελληνική μειονότητα. «Έχουμε προβλήματα με τις περιουσίες, ακόμη δεν έχουν ορισθεί οι περιουσίες και οι άνθρωποί μας τρέχουν στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους που πριν από 50 χρόνια ήταν γνωστές σε όλη την περιοχή γίνεται μια προσπάθεια, αλλά γνωρίζετε ότι στην Αλβανία τα δικαστήρια και οι εισαγγελείς ήταν σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένοι και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει όλη η κοινωνία της Αλβανίας και σε μεγαλύτερο βαθμό οι Έλληνες της μειονότητας».

Αν ο πρώτος νόμος του 1991 για τη διανομή των αγροτικών εκτάσεων έτυχε ίσης εφαρμογής για όλους τους Αλβανούς ανεξαρτήτως καταγωγής, δεν ισχύει το ίδιο με τους νόμους για τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, οικόπεδα, κτίρια και άλλες μορφές ακίνητης περιουσίας. Στους Άγιους Σαράντα συναντάμε τον πρόεδρο του παραρτήματος της Ομόνοιας Βαγγέλη Ζαφειράτη που έχει συγκεκριμένα παραδείγματα: «Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ακόμη και στην πόλη των Αγίων Σαράντα που τα οικόπεδα που ανήκουν στους ελληνικής καταγωγής κατοίκους αυτής της πόλης με αυθαίρετο τρόπο αφαιρούνται, ή δεν αντιμετωπίζονται ως ίσοι πολίτες με τους Αλβανούς. Παράδειγμα το χωριό Τσούκα. Σε όλη αυτή τη μεταβατική περίοδο υπάρχουν πολλοί που κατεβαίνουν από τη Βόρεια Αλβανία γίνονται νοικοκυραίοι στις εκτάσεις των Τσουκιωτών, οι ίδιοι οι κάτοικοι δεν μπορούν να πάρουν ένα οικόπεδο για να χτίσουν το σπίτι τους. κι αυτό συμβαίνει λόγω της καταγωγής τους. Η μετακίνηση γίνεται από Βορρά προς Νότο, καταλαμβάνουν τα καλύτερα οικόπεδα και τα παράλια, ενώ οι κάτοικοι που ζητούν την εφαρμογή του νόμου δεν παίρνουν τίποτα».

Δια του περιουσιακού κινδυνεύει να αλλάξει και η πληθυσμιακή σύνθεση των περιοχών, λέει ο κ. Ζαφειράτης. «Έχουμε μια δημογραφική αλλοίωση. Με την απογραφή του 1990 ο δήμος των Αγίων Σαράντα είχε 15.000 κατοίκους, σήμερα έχει 30.000, που έχουν έρθει από άλλες περιοχές της χώρας. Στις δημοτικές εκλογές του 1992 ο δήμαρχος ήταν ελληνικής καταγωγής είναι κι αυτός ένας δείκτης για τη σύνθεση του πληθυσμού. Ενώ άλλες κοινότητες με πληθυσμό μη ελληνικής καταγωγής γίνονται νοικοκυραίοι, εμείς δεν μπορούμε. Και γίνεται λόγος για τη Δρόβιανη, την Κάτω Λεσινίτσα, την Ίβιτσα, το Κακοδίκι και πολλές άλλες περιπτώσεις. Εκείνο που ζητούμε η εφαρμογή του νόμου χωρίς διαφοροποίηση. Δεν ζητούμε προνόμια, αλλά ίση μεταχείριση».

Βήματα αντίθετα έχουν γίνει αναφορικά με την αναγραφή των τοπωνυμίων στις περιοχές της μειονότητας και στις δύο γλώσσες αλβανικά και ελληνικά. Η βούληση της κεντρικής διοίκησης υπάρχει, μας διαβεβαιώνει ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της αλβανικής βουλής Πρέτσα Ζογκάι, στην πρακτική εφαρμογή όμως δεν έλειψαν οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας. Ο δήμαρχος Κάτω Δερόπολης Παντελής Τόλης το επιβεβαιώνει. «Υπήρχαν προβλήματα από διάφορους κακοποιούς που έσβηναν την επιγραφή στα ελληνικά και έμενε μόνο στα αλβανικά, όταν έγραφες για παράδειγμα Σοφράτικα στα ελληνικά και στα αλβανικά έσβηναν την πινακίδα στα ελληνικά και έμεινε μόνο στα αλβανικά. Υπάρχουν και σήμερα αυτά, αλλά γνωρίζω τούτο, ότι η βούληση από το κράτος και την πολιτική ηγεσία είναι καθαρή και πρέπει να γραφούν και στις δύο γλώσσες. Ενώ προβλήματα από κακοποιούς υπήρχαν και υπάρχουν».

Το βάρος λοιπόν πέφτει στα επαρχιακά συμβούλια και την τοπική αυτοδιοίκηση να ολοκληρώσει την αναγραφή των τοπωνυμίων και στις σε δύο γλώσσες.

Ρεπ.: Γιώργος Παππάς