H λύση για την Αθήνα δεν βρίσκεται στη Μόσχα

To Spiegel στην ηλεκτρονική του σελίδα φιλοξενεί σχόλιο για την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα και σημειώνει: «Δεν λειτουργεί έτσι η εξωτερική πολιτική στην Ευρώπη. Φυσικά και τα συμφέροντα διαφέρουν πολύ. Ακόμα και μέσα στην ΕΕ συχνά γίνονται παζάρια και καταλήγουν σε αμφίβολους συμβιβασμούς. Στο τέλος όμως όλοι τηρούν τα συμφωνηθέντα. Και από αυτό έχει ωφεληθεί η Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια. Η χώρα παρά τον μεγάλο σκεπτικισμό πολλών κρατών μελών εισέπραξε οικονομική βοήθεια. Και τώρα θέτει υπό αμφισβήτηση τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας που η ίδια ψήφισε».

Για το ίδιο θέμα σχολιάζει η Frankfurter Rundschau: «Εάν θα μιλήσουν στη Μόσχα για πιστώσεις είναι ασαφές. Η Ρωσία αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα αλλά το να σπείρει ένα ζιζάνιο στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ θα κόστιζε κάτι στον Πούτιν. Με αυτόν τον τρόπο όμως ο Τσίπρας θα απομόνωνε ακόμα περισσότερο την χώρα του».

Η Neue Zürcher Zeitung γράφει για το ίδιο θέμα: «Ακόμα κι αν η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει νοσταλγούς της Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι θα ήθελαν την Ελλάδα εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ, ο Αλέξης Τσίπρας, πρώην μέλος των ευρωκομμουνιστών, βρίσκεται πολιτικά στον κεντρώο χώρο του κόμματος. Στο χώρο αυτό έχει γίνει συνείδηση ότι η Ρωσία δεν διαθέτει ούτε τη βούληση ούτε την οικονομική ευρωστία για να γλιτώσει την Ελλάδα από την χρεοκοπία. Το έζησε το 2013 η Κύπρος, που διατηρεί και εκείνη στενούς δεσμούς με την Μόσχα. Αν και οι ρώσοι επενδυτές ζημιώθηκαν από τους κλυδωνισμούς των κυπριακών δημοσιονομικών, η Ρωσία στήριξε τη Λευκωσία μόνο σε συμβολικό επίπεδο. Και για την Αθήνα δεν υπάρχει εναλλακτική στις περαιτέρω διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ».

Περί επανορθώσεων

H Süddeutsche Zeitung γράφει για το θέμα των επανορθώσεων: «Οι συγγενείς των θυμάτων θα πρέπει να περιμένουν ότι οι συγγενείς των δραστών δεν θα τους αντιμετωπίσουν με νομική ψυχρότητα αλλά με συμπάθεια. Το θέμα δεν είναι να εμβάσει κανείς στην ελληνική κυβέρνηση 279 δις ευρώ. Η προσδοκία ότι θα εκπληρωθεί μια τέτοια απαίτηση είναι απατηλή. Μια κίνηση όμως καλής θελήσεως, είτε πρόκειται για ένα ίδρυμα είτε πρόκειται για δωρεά ή για αναπτυξιακή βοήθεια θα ήταν καλοδεχούμενη. Μια τέτοια υπηρεσία στο παρελθόν θα μπορούσε να βοηθήσει Έλληνες και Γερμανούς να συμφιλιωθούν πραγματικά και να ασχοληθούν με το παρόν».

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt σημειώνει για το ίδιο θέμα: «Στην κανονική ζωή τα δάνεια θα πρέπει να πληρώνονται. Είναι θέμα ευπρέπειας και ηθικής. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική. Θα πρέπει να δοθούν ανταλλάγματα, τα οποία θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν στο μέλλον. Στην παρούσα περίπτωση θα μπορούσε να είναι ένα κοινό ταμείο. Η Αθήνα όμως θα έπρεπε παράλληλα να αλλάξει τακτική και να μην αναμειγνύει την συζήτηση για το χρέος με τις επανορθώσεις. Το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο, διαφορετικά φαίνεται σαν μια προσπάθεια με ηθικιστικά επιχειρήματα να εισπράξει κανείς χρήματα».

Παρόμοια είναι η θέση και της Berliner Zeitung: «Οι σημερινές απαιτήσεις της Ελλάδας δεν έχουν σχέση με τις ιστορικές απαιτήσεις της Ελλάδας απέναντι στον κατακτητή - Γερμανία. Δεν μπορεί να γίνει κανένας συμψηφισμός. Ωστόσο ηθικά το θέμα χρειάζεται μια άλλη απάντηση».

Μαρία Ρηγούτσου