30 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
17 Νοεμβρίου 2003Διαφήμιση
Σαν σήμερα πριν 30 χρόνια το άρμα που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου και οι έγκλειστοι σ αυτό έγραψαν την τελευταία αιματηρή σελίδα στην ιστορία της δικτατορίας των συνταγματαρχών τουλάχιστον στην επικράτεια του ελληνικού κράτους. 30 χρόνια μετά, η Ντόιτσε Βέλε θα σας θυμίσει φωνές από την ελληνική εκπομπή εκείνης της εποχής, θα σας παρουσιάσει τις απόψεις των τότε συνεργατών της Ντόιτσε Βέλε. Θα σας θυμίσει π.χ.κάποιον που τότε όλη η γερμανική πανεπιστημιακή κοινότητα διάβαζε και άκουγε με προσοχή. Ο λόγος για τον Μάριο Νικολινάκο, οικονομολόγο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και συνεργάτη για χρόνια της Ντόιτσε Βέλε. Τότε, το 1973, είχε εκδόσει τα περίφημα βιβλία του "Η πολιτική οικονομία της μετανάστευσης" και "Τέλειωσε πράγματι η εποχή του φασισμού;" Τότε, ο Μάριος Νικολινάκος στηλίτευσε ακόμη μια φορά δημόσια την στενή σχέση της γερμανικής βιομηχανίας με τη χούντα καυτηριάζοντας τον εορτασμό των 50χρονων του γερμανοελληνικού επιμελητηρίου λίγο μετά την αιματοχυσία του Πολυτεχνείου. Τριάντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, θα μας πει πόσο δύσκολο είναι σήμερα να περάσεις το μήνυμα του Πολυτεχνείου στους νέους, να τους πεις ότι πρέπει να αντισταθούν. Γιατί;
"Γιατί δεν τους δώσαμε κανένα δείγμα ότι ετούτη η κοινωνία άλλαξε προς το καλύτερο. Με τόσα χρόνια σοσιαλισμούς κλπ...Δεν ξέρω σήμερα, αν θα είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε άμεσα αντίσταση. Δεν ξέρω πράγματι, αν θα είχαμε το κουράγιο να αγωνιστούμε για μια δημοκρατία. Για ποιά δημοκρατία; Για ποιά δικαιοσύνη; Αφού το σύστημα, το οποίο έχει εδραιωθεί είναι φαύλο και δεν εγγυάται, ότι αυτές οι πανανθρώπινες ιδέες, οι ιστορικά δικαιωμένες, μπορούν να πραγματοποιηθούν".
Ξεφυλλίζοντας γερμανικά πολιτικά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής σκοντάφτουμε και σε άλλα ελληνικά ονόματα γνωστά στην γερμανική κοινή γνώμη και στην πανεπιστημιακή κοινότητα: όπως Πάνος Καζάκος, Βάσος Μαθιόπουλος, Κάρολος Παπούλιας. Ακόμη ένα γνωστός συνεργάτης της Ντόιτσε Βέλε, πρώην υπουργός εξωτερικών. Στην ερώτησή μας τί μπορεί να πει σήμερα κανείς στους νέους για το Πολυτεχνείο ο Κάρολος Παπούλιας ασκεί κριτική στην γενιά του λέγοντας:
"Νομίζω ότι οφείλουμε και εμείς να περάσουμε τα μηνύματα αυτά που έζησαν οι δικές μας γενιές ότι δηλαδή η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών είναι συνυφασμένη με την ανάπτυξη της προσωπικότητας και ότι κανείς δεν μπορεί να μιλάει για προσωπική, ιδιωτική ζωή, όταν έχουν καταλυθεί οι θεμελιώδεις ελευθερίες".
Και να κλείσουμε με κάποιον που τότε σχεδόν όλη η σημερινή σύνταξη της Ελληνικης Εκπομπής άκουγε με κολλημένο το αυτί στο ραδιοφωνάκι, στα βραχέα. Με τον Αλέξανδρο Σχινά. Για τους περισσότερους από μας η φωνή του ταυτίζεται με την Ντόιτσε Βέλε εκείνης της εποχής, όχι γιατί δεν υπήρχαν τότε άλλοι συνάδελφοι πολέμιοι της Χούντας, αλλά γιατί η φωνή του Αλέξανδρου Σχινά ήταν καθαρή και στεντόρεια. Γιατί αυτά που έλεγε, πήγαιναν κατευθείαν από την καρδιά στο μυαλό. Να ακούσουμε μικρό απόσπασμα από το σχόλιό του μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο: Ντόιτσε Βέλε, 20 Νοεμβρίου 1973:
"Ο κόσμος παρακολουθεί πάλι με κρατημένη την ανάσα αυτές τις ημέρες, όταν τα αφιονισμένα όργανα μιας ετοιμοθάνατης χούντας με τη δολοφονική υστερία των πανικόβλητων σκοτώνουν, τραυματίζουν, φυλακίζουν, βασανίζουν εκατοντάδες, χιλιάδες από τα ηρωϊκότερα παιδιά της μαχητικής πρωτοπορίας των Ελλήνων".
"Γιατί δεν τους δώσαμε κανένα δείγμα ότι ετούτη η κοινωνία άλλαξε προς το καλύτερο. Με τόσα χρόνια σοσιαλισμούς κλπ...Δεν ξέρω σήμερα, αν θα είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε άμεσα αντίσταση. Δεν ξέρω πράγματι, αν θα είχαμε το κουράγιο να αγωνιστούμε για μια δημοκρατία. Για ποιά δημοκρατία; Για ποιά δικαιοσύνη; Αφού το σύστημα, το οποίο έχει εδραιωθεί είναι φαύλο και δεν εγγυάται, ότι αυτές οι πανανθρώπινες ιδέες, οι ιστορικά δικαιωμένες, μπορούν να πραγματοποιηθούν".
Ξεφυλλίζοντας γερμανικά πολιτικά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής σκοντάφτουμε και σε άλλα ελληνικά ονόματα γνωστά στην γερμανική κοινή γνώμη και στην πανεπιστημιακή κοινότητα: όπως Πάνος Καζάκος, Βάσος Μαθιόπουλος, Κάρολος Παπούλιας. Ακόμη ένα γνωστός συνεργάτης της Ντόιτσε Βέλε, πρώην υπουργός εξωτερικών. Στην ερώτησή μας τί μπορεί να πει σήμερα κανείς στους νέους για το Πολυτεχνείο ο Κάρολος Παπούλιας ασκεί κριτική στην γενιά του λέγοντας:
"Νομίζω ότι οφείλουμε και εμείς να περάσουμε τα μηνύματα αυτά που έζησαν οι δικές μας γενιές ότι δηλαδή η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών είναι συνυφασμένη με την ανάπτυξη της προσωπικότητας και ότι κανείς δεν μπορεί να μιλάει για προσωπική, ιδιωτική ζωή, όταν έχουν καταλυθεί οι θεμελιώδεις ελευθερίες".
Και να κλείσουμε με κάποιον που τότε σχεδόν όλη η σημερινή σύνταξη της Ελληνικης Εκπομπής άκουγε με κολλημένο το αυτί στο ραδιοφωνάκι, στα βραχέα. Με τον Αλέξανδρο Σχινά. Για τους περισσότερους από μας η φωνή του ταυτίζεται με την Ντόιτσε Βέλε εκείνης της εποχής, όχι γιατί δεν υπήρχαν τότε άλλοι συνάδελφοι πολέμιοι της Χούντας, αλλά γιατί η φωνή του Αλέξανδρου Σχινά ήταν καθαρή και στεντόρεια. Γιατί αυτά που έλεγε, πήγαιναν κατευθείαν από την καρδιά στο μυαλό. Να ακούσουμε μικρό απόσπασμα από το σχόλιό του μετά την εισβολή στο Πολυτεχνείο: Ντόιτσε Βέλε, 20 Νοεμβρίου 1973:
"Ο κόσμος παρακολουθεί πάλι με κρατημένη την ανάσα αυτές τις ημέρες, όταν τα αφιονισμένα όργανα μιας ετοιμοθάνατης χούντας με τη δολοφονική υστερία των πανικόβλητων σκοτώνουν, τραυματίζουν, φυλακίζουν, βασανίζουν εκατοντάδες, χιλιάδες από τα ηρωϊκότερα παιδιά της μαχητικής πρωτοπορίας των Ελλήνων".
Διαφήμιση