Μεταπολιομυελιτιδικό σύνδρoμο: μια ασθένεια ξαναχτυπά

Το μεταπολιομυελιτιδικό σύνδρομο είναι συνέπεια της πολιομυελίτιδας, η οποία εμφανίζεται στην παιδική ηλικία. Πολλές φορές εμφανίζεται μετά από τριάντα ή από σαράντα χρόνια. Η πολιομυελίτιδα ονομάζεται και παιδική παράλυση. Η πολιομυελίτιδα προσβάλει τα νεύρα κι έτσι εμφανίζονται συμπτώματα παραλυσίας.

Κάποιες φορές εξαφανίζονται, αλλά τη θέση τους παίρνουν νέα. Ο γιατρός Άξελ Ριτζ από το Κέντρο Πολιομυελίτιδας του γερμανικού Κόμπλεντς δηλώνει σχετικά: «Οι ασθενείς προσπαθούν να παλέψουν με την ασθένεια και συχνά τα καταφέρνουν καλά. Κάποιες φορές όμως διαπιστώνουν μετά από σαράντα χρόνια ότι αρχίζουν και πάλι να μη νιώθουν καλά. Και τότε επανέρχονται όλα τα συμπτώματα που κάποτε είχαν. Αυτό το ονομάζουμε μεταπολιομυελιτιδικό σύνδρομο».

Ασθένεια υπό εξαφάνιση αλλά...

Πρόκειται για μια οξεία ιογενή μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, κυρίως μέσω του στόματος, της μύτης και των κοπράνων. Ακόμα και κάποιες σταγόνες σιέλου μπορούν να μεταδώσουν την ασθένεια. Από το στόμα ο ιός μεταφέρεται στο στομάχι και στο έντερο και από εκεί στο αίμα. Οι παραλυσίες που παρατηρούνται είναι κυρίως διαγώνιες: δεξί πόδι και αριστερό χέρι ή αριστερό πόδι και δεξί χέρι.

Στο 90% πάντως των περιπτώσεων που φέρουν τον ιό η ασθένεια δεν εμφανίζεται. Οι περισσότεροι άνθρωποι παρουσιάζουν ανοσία. Αποτελεσματική προστασία προσφέρει πάντως ένα εμβόλιο. Στη Γερμανία η συστηματική χρήση εμβολίων ξεκίνησε το 1960 και από το 1998 θεωρείται ότι η χώρα δεν πλήττεται πλέον από αυτή την ασθένεια, όπως ακριβώς και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σε άλλα μέρη του κόσμου όμως η ασθένεια κάνει αισθητή την παρουσία της. Ο Άξελ Ριτζ εξηγεί: «Πρόκειται για πολλές χώρες στην Αφρική, την Ασία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Ινδία. Σε αυτές τις χώρες συνεχίζει να υπάρχει η ασθένεια παρόλο που το 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας την κήρυξε ασθένεια υπό εξαφάνιση». Στην Αφρική, κυρίως η Σομαλία και η Νιγηρία πλήττονται από την ασθένεια.

Μια κλινική στο Κόμπλεντς

Ο Χανς Γιόαχιμ Βέμπεκινγκ ήταν μόλις τριών ετών όταν προσβλήθηκε από την ασθένεια και έμεινε τελείως ανάπηρος. Μετά από ενάμιση χρόνο η κατάστασή του βελτιώθηκε και μπορούσε να πηγαίνει κανονικά στο σχολείο. Είχε μάλιστα την τύχη οι συμμαθητές του να του φερθούν με τον καλύτερο τρόπο και να μην τον αποκλείσουν. Αργότερα μπόρεσε να σπουδάσει και να εργαστεί σαν μηχανικός. Πολλά χρόνια όμως αργότερα άρχισαν να εμφανίζονται και πάλι δυσάρεστα συμπτώματα. Δύσπνοια, αϋπνίες, υπερβολική κούραση. Από το 1995 βρίσκεται και πάλι σε αναπηρική καρέκλα.

Στη Γερμανία υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 70.000 άνθρωποι εμφανίζουν διάφορα συμπτώματα του μεταπολιομυελιτιδικού συνδρόμου. Η ασθένεια θεωρειται υπό εξαφάνιση και για αυτό δεν υπάρχει και σχετική εξέλιξη στην έρευνα. Ο καθηγητής Άξελ Ριτζ ίδρυσε το 2001 το σχετικό Κέντρο Πολιομυελίτιδας στο Κόμπλεντς και, όπως λέει, αντιμετωπίζει το χρόνο περίπου πεντακόσια περιστατικά. Υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση, δυστυχώς όμως δεν μπορούν να τη θεραπεύσουν.

Gudrun Heise / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης