Η γερμανική κουζίνα

Ο ισχυρισμός ότι τα γεύματα στη Γερμανία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά «διαλείμματα από την εργασία προκειμένου να τροφοδοτηθεί η μηχανή» είναι υπερβολικός.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία γερμανική κουζίνα, όπως την γνωρίζουμε από άλλες χώρες. Κάθε περιοχή της Γερμανίας έχει τις δικές της σπεσιαλιτέ, μολονότι το ψητό χοιρινό κότσι (Schweinehaxe) απαντάται σχεδόν σε όλη τη χώρα.

Το παραδοσιακό πιάτο στην Ρηνανία είναι το «Sauerbraten». Πρόκειται για βοδινό κρέας μαριναρισμένο στο ξύδι. Στη βόρεια Γερμανία κυριαρχεί το «Labskaus». Είναι μια μίξη από ψιλοκομμένο βοδινό κρέας, πατάτες, ρέγκα, κρεμμύδια και παντζάρια, γαρνιρισμένα με ένα τηγανητό αυγό. Στην Κάτω Σαξονία, το παραδοσιακό πιάτο αποτελείται από βραστό πράσινο λάχανο και ένα τοπικό είδος λουκάνικου που ακούει στο όνομα «Pinkel». Η Θουριγγία είναι ξακουστή για το καπνιστό λουκάνικο «Rostbratwurst» και τα Klöße, που είναι κάτι σαν γιουβαρλάκια. Η Βαυαρία είναι η πατρίδα του «Weißwurst», του λευκού λουκάνικου. Παραδοσιακά το Weißwurst τρώγεται πριν από τις 11 το πρωί και δεν επιτρέπεται να τεμαχιστεί κατά την κατανάλωση. Τρώγεται με μια ιδιαίτερη τεχνική που αποκαλείται «zuzeln»: οι υποψιασμένοι «ρουφούν» επιδέξια το περιεχόμενο του λουκάνικου, αφήνοντας το εξωτερικό περίβλημα.

Ας διευκρινιστεί ότι οι τοπικές σπεσιαλιτέ της Γερμανίας, υπάρχουν σε δεκάδες παραλλαγές.

Πολυπολιτισμική κουζίνα και νέες τάσεις

Στα τελευταία 50 χρόνια η γερμανική κουζίνα δέχθηκε ισχυρές επιρροές από άλλες χώρες του κόσμου. Ο μοχλός για την «συνάντηση» αυτή ήταν ο τουρισμός και οι μετανάστες, κυρίως εκείνοι από τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Οι μεσογειακές σπεσιαλιτέ συμπλήρωσαν και σε πολλές περιοχές περιθωριοποίησαν την κεντροευρωπαϊκή κουζίνα. Όλα ξεκίνησαν από το «ιταλικό εστιατόριο στη γωνία», όπου οι Γερμανοί έμαθαν την πίτσα και τη σπαγγέτι, τις οποίες έκαναν αναπόσπαστο τμήμα των γαστριμαργικών τους συνηθειών. Ακολούθησε ο «γύρος», το «τσεβάπ τσιτσί» και το ντονέρ, ενώ στη δεκαετία του 80 εισέβαλε στην γερμανική γαστρονομία η ασιατική κουζίνα. Πρώτοι οι Κινέζοι. Ακολούθησαν οι Ινδοί και οι Ιάπωνες. Στο μεταξύ περίπου το 80% των εστιατορίων στις μεγάλες πόλεις σερβίρουν «σπεσιαλιτέ του εξωτερικού».

Το «δόγμα» της γερμανικής μπύρας

Η μπύρα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο ποτό των Γερμανών. Το 2007 η κατανάλωση μπύρας ανά άτομο έφτασε τα 116 λίτρα. Στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερα από χίλια είδη μπύρας και η ζυθοποιία συνιστά μια από τις παλαιότερες γερμανικές παραδόσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται με την κήρυξη της 23ης Απριλίου ως «Ημέρας της Γερμανικής Μπύρας». Πρόκειται για την επέτειο της έκδοσης του βασιλικού διατάγματος του 1516 στη Βαυαρία, με την οποία οριζόταν επακριβώς ο τρόπος ζυθοποιίας και τα συστατικά της μπύρας. Έμεινε στην ιστορία ως η «Επιταγή καθαρότητας του ζύθου» (Deutsches Reinheitsgebot) και θεωρείται ο πρώτος γερμανικός νόμος για την ασφάλεια των τροφίμων.

Κρασί για τους «σεσημασμένους» λάτρες της μπύρας

Μπορεί η μπύρα να είναι το συνώνυμο της Γερμανίας, ωστόσο από την χώρα αυτή δεν λείπει το κρασί. Η αμπελουργία ανθεί σε πολλές περιοχές, κυρίως του Ρήνου του Μάιν και του Μοζέλα. Πολλά από τα γερμανικά κρασιά έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Από τις ποικιλίες του λευκού ξεχωρίζουν το Riessling, το Silvaner και το Müller-Thurgau. Από τα κόκκινα γερμανικά κρασιά ιδιαίτερα δημοφιλή είναι το Dornfelder και το Spätburgunder.

Τα τελευταία χρόνια η γερμανική οινοποιία έχει κάνει μεγάλα βήματα και ορισμένες ποικιλίες έχουν καθιερωθεί στις διεθνείς αγορές.