Στα πρόθυρα κατάρρευσης το ελληνικό ποδόσφαιρο

Η οριστική ματαίωση της κατασκευής του αγωγού South Stream εκ μέρους της Ρωσίας βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του ευρωπαϊκού τύπου. Η γερμανική Tageszeitung σχολιάζει: «Η ακύρωση του South Stream, απόρροια του νέου Ψυχρού Πολέμου μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας, οδήγησε ήδη σε μια συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, η οποία ήταν αδιανόητη μέχρι πρότινος. Γιατί ουσιαστικά οι δυο δυνάμεις της βόρειας και νοτιοανατολικής Ευρώπης δεν διατηρούν ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις. (…) Παρόλα αυτά οι δυο χώρες θέλουν τώρα να συνεργαστούν στενότερα και να συνάψουν μια στρατηγική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα. Παρά τις όποιες διαφορές τους, αυτό είναι δυνατόν μόνον επειδή και οι δυο χώρες αισθάνονται ότι ο πραγματικός τους σύμμαχος, η ΕΕ, δεν τους έχει μεταχειριστεί δίκαια. Η απομόνωση της Ρωσίας αλλά και της Τουρκίας, που εν μέρει οφείλεται στις ίδιες και εν μέρει σε λανθασμένες ευρωπαϊκές αποφάσεις, μπορεί να οδηγήσει στο να ξεπεράσουν οι δυο αυτές χώρες τις διαφορές τους και να δημιουργήσουν μια συμμαχία η οποία θα στρέφεται εναντίον της ΕΕ».

«Κενή» η ρωσική απειλή

Η Frankfurter Rundschau παρατηρεί: «Ο αγωγός επρόκειτο να μεταφέρει ρωσικό αέριο στην Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Ουκρανία. Η ματαίωση της κατασκευής του θα αποδυναμώσει τη ρωσική θέση στην ευρωπαϊκή αγορά. Το να γυρίσει η Ρωσία την πλάτη της στην Ευρώπη και σε άλλους πελάτες συνιστά μια ‘κενή απειλή’. Η ρωσική οικονομία υποφέρει από διαρθρωτικά προβλήματα τα οποία θα διογκωθούν εάν στραφεί προς την Κίνα. Εξαρτάται σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου από τις εξαγωγές πρώτων υλών. Η ανταλλαγή προϊόντων μεταξύ των δυο χωρών -ρωσικό αέριο έναντι κινεζικών βιομηχανικών προϊόντων- θα επιτάχυνε απλώς την αποβιομηχανοποίηση της Ρωσίας».

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung σημειώνει: «Πιθανότατα μόνον μια ιστορική αναδρομή σε μεταγενέστερο χρόνο θα μπορέσει να απαντήσει στο ερώτημα εάν ήταν μια έξυπνη απόφαση του προέδρου Πούτιν να καταστήσει το εμπόριο φυσικού αερίου εργαλείο άσκησης πολιτικής. Οι προκάτοχοί του στην Σοβιετική Ένωση ήταν αρκετά πιο προσεκτικοί. Παρά την έντονη συστημική σύγκρουση με τη Δύση, οι κομμουνιστές ηγέτες του Κρεμλίνου απέφευγαν να θέσουν εν αμφιβόλω τις εμπορικές συνδιαλλαγές με την Ευρώπη. Ίσως να αντιλαμβάνονταν καλύτερα ότι μπορεί να κάνεις κακό στον εαυτό σου όταν αξιοποιείς την σημαντικότερη πηγή εσόδων σου για στρατηγικά παιγνίδια».

Η «συμβολική» αναγνώριση της Παλαιστίνης

Το χθεσινό ψήφισμα της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης με το οποίο καλεί τη γαλλική κυβέρνηση να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως ανεξάρτητο Κράτος, σχολιάζει η γαλλική La Croix: «Αναμφίβολα, η πρωτοβουλία των Σοσιαλιστών για την αναγνώριση της Παλαιστίνης από το γαλλικό κράτος δεν πρόκειται να οδηγήσει σε αποκλιμάκωση της έντασης στην Εγγύς Ανατολή. Το ψήφισμα έχει περισσότερο συμβολικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα. Ούτε οι Παλαιστίνιοι συνδέουν μεγάλες ελπίδες με αυτή την εξέλιξη. Αυτό που σίγουρα αποδεικνύει όμως είναι το γεγονός ότι μετά τις πρωτοβουλίες της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας, η Ευρώπη έχει τεράστιες δυσκολίες να συμφωνήσει σε κοινή δράση επί διεθνών ζητημάτων».

Ποιος ωφελείται από την κόντρα Μελισσανίδη-Μαρινάκη;

Στην επανέναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου αναφέρεται σήμερα η Neue Zürcher Zeitung. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες εβδομάδες και που οδήγησαν στη διακοπή του πρωταθλήματος, η εφημερίδα σχολιάζει: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όπως ακριβώς και η ελληνική οικονομία. Από το περασμένο Σαββατοκύριακο γίνονται πάλι αγώνες αλλά και στοιχήματα. Οι δε πρόεδροι των ομάδων κάνουν λες και δεν συνέβη τίποτα. Μεταξύ του προέδρου του Ολυμπιακού Ευάγγελου Μαρινάκη και του προέδρου της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος αγώνας εξουσίας ο οποίος συνδέει το ποδόσφαιρο με αντικρουόμενα συμφέροντα στα πεδία της οικονομίας και τησ πολιτικής. Ο 62χρονος Μελισσανίδης είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ένας εφοπλιστής και μεγιστάνας του πετρελαίου (…) ο οποίος προσπαθεί να καταστήσει την ομάδα του και πάλι ανταγωνιστική σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. (…)

Στον αντίποδα ο 47χρονος Μαρινάκης κατάφερε εδραιωθεί γρήγορα ως διάδοχος του επί μακρόν προέδρου του Ολυμπιακού Σωκράτη Κόκκαλη. Για το βλαστάρι μιας οικογένειας εφοπλιστών η επίδοση της επιτυχημένης αυτής ομάδας δεν είναι μόνον ένα ζήτημα κύρους, αλλά έχει παράλληλα στόχο να εδραιώσει την επιρροή σε πολιτική, οικονομία και μέσα ενημέρωσης. (…)». Όπως σχολιάζει η εφημερίδα στη συνέχεια, αυτοί που επωφελούνται μέχρι στιγμής από την κόντρα Μαρινάκη-Μελισσανίδη είναι οι πρόεδροι ΠΑΟΚ και ΠΑΟ «οι οποίοι προσπαθούν να συγκροτήσουν συμμαχίες κατά του προαιώνιου εχθρού Ολυμπιακού στηρίζοντας διακριτικά τις επιθέσεις του Μελισανίδη εναντίον του Μαρινάκη και των προστατευόμενών του στα όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου».

Τέλος, η εφημερίδα σημειώνει ότι οι καθυστερήσεις που παρατηρούνται στα πεδία των ερευνών για στημένα παιγνίδια αλλά και στη διερεύνηση υποθέσεων που αφορούν προέδρους ομάδων, παράγοντες και διαιτητές, «καταδεικνύεουν και την ανικανότητα του ελληνικού κράτους και των αρμόδιων φορέων να παρέμβουν δραστικά. Η πολιτική δεν έχει τη βούληση να βάλει σε τάξη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εάν απαγόρευε στις ομάδες την έστω και περιορισμένη χρονικά συμμετοχή σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τότε θα υπήρχε τουλάχιστον ένας εξαναγκασμός για αυτοκάθαρση».

Κώστας Συμεωνίδης