Πρωτοφανής ήττα Κάμερον στο κοινοβούλιο

Πρόκειται για μία άνευ προηγουμένου ήττα πρωθυπουργού που όμοιά της δεν έχει συμβεί από το 1850. Tο βρετανικό κοινοβούλιο δεν έχει απορρίψει ποτέ ξανά κατ' αυτόν τον τρόπο την επιλογή της κυβέρνησης σε ένα τόσο ζωτικό θέμα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Η αποτυχία του Ντέιβιντ Κάμερον να πείσει το ίδιο του το Κόμμα, με 30 βουλευτές των Τόρηδων και 9 των συγκυβερνώντων Φιλελευθέρων να συντάσσονται με την αντιπολίτευση, καταδεικνύει το έλλειμμα κύρους και αξιοπιστίας που θα συνοδεύει εφεξής τον Ντέιβιντ Κάμερον.

Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Τζορτζ Όζμπορν η κυβερνητική ήττα θα τροφοδοτήσει έντονο διάλογο στη χώρα για τα κατά πόσο η Μ. Βρετανία θέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα παγκόσμια δρώμενα. Ερωτώμενος από το BBC, αν κινδυνεύει η συμμαχία του Λονδίνου με τη Ουάσιγκτον ο Όζμπορν απάντησε ότι υπάρχει στοιχείο υπερβολής, ότι η σχέση είναι παλαιά και βαθιά και σε πολλά επίπεδα.

Μνήμες και συγκρίσεις με τον πόλεμο στο Ιράκ

Το βασικό λάθος του κ. Κάμερον είναι ότι δεν αφουγκράστηκε σοβαρά την κοινωνία, η οποία έχει ακόμα νωπά τα τραύματα από τον πόλεμο στο Ιράκ. Η υπόθεση της Συρίας, αναβιώνει μνήμες και προκαλεί συγκρίσεις με το Ιράκ, εξαιτίας της επίκλησης της χρήσης χημικών όπλων, τα οποία και τότε και τώρα είναι αδιευκρίνιστο ποιος, πότε και γιατί τα χρησιμοποίησε.

Η κυβέρνηση πνέει τα μένεα εναντίον των Εργατικών και ειδικά του ηγέτη τους Εντ Μίλιμπαντ, του μεγάλου κερδισμένου της υπόθεσης, ο οποίος, αναφερόμενος στο επιχείρημα κυβερνητικών αξιωματούχων πως η απουσία της Βρετανίας σε ενδεχόμενη επίθεση στη Συρία αποδυναμώνει την ειδική σχέση της με τις ΗΠΑ, υποστήριξε ότι προέχει το συμφέρον του βρετανικού λαού. Τόνισε μάλιστα ότι «ειδική σχέση» δεν σημαίνει τυφλή συμπαράταξη με την Ουάσινγκτον.

Ωστόσο, αυτό που παραμένει αδιευκρίνιστο είναι πόσο δεσμευτική είναι η δήλωση του κ. Κάμερον στη Βουλή καθώς και του Υπουργού Αμύνης στο BBC, περί μη συμμετοχής της Βρετανίας σε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Συρίας, στην περίπτωση που βρεθούν αποδείξεις για τη χρήση χημικών από το καθεστώς του Προέδρου Άσαντ.

Μαρία Καστρισιανάκη, Λονδίνο

Υπεύθ. σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη