‘Πού να πω τον πόνο μου;’

Στους διαδρόμους, στα καφέ και στις αίθουσες του Πανεπιστημίου της Κολωνίας ένα από τα θέματα που συζητείται πολύ είναι η ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας που έχει δημιουργηθεί για τους φοιτητές. Η γραμμή δεν είναι καινούργια. Δημιουργήθηκε πέρυσι, αλλά έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο γνωστή, όλο και πιο δημοφιλής. ‘Η νυκτερινή γραμμή’ όπως λέγεται λειτουργεί από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 2 το πρωί και δουλεύουν ταυτόχρονα δυο φοιτητές εθελοντικά, όπως για παράδειγμα ο Φίλιπ.

Πολλές φορές αυτοί που τηλεφωνούν ζητούν να μάθουν μια διεύθυνση, ή αναζητούν ένα φθηνό δωμάτιο. Άλλες φορές πάλι μιλάνε για τα προβλήματά που αντιμετωπίζουν στις σπουδές τους ή για τις σχέσεις τους. «Αυτό που κάνουμε είναι να μιλάμε με τους ανθρώπους χωρίς όμως να τους κατευθύνουμε. Δεν δίνουμε κατευθύνσεις, δεν ρωτάμε, δεν προσφέρουμε έτοιμες λύσεις, δεν στρέφουμε τους φοιτητές προς μια κατεύθυνση» λέει ο Φίλιπ.

Αυτό που κάνουν είναι πάνω από όλα να ακούνε και αυτό πρέπει κάποιος να το μάθει όσο απλό κι αν φαίνεται. Για το λόγο αυτό οι φοιτητές που προσφέρουν εθελοντικά τη δουλειά τους κάνουν προηγουμένως μια εκπαίδευση με ειδικευμένους συνεργάτες τηλεφωνικών γραμμών υποστήριξης.

Απαιτητικές συζητήσεις και η χαρά της προσφοράς

«Μερικές φορές έχουμε πολύ απαιτητικές συζητήσεις. Κάποιες από αυτές σχετίζονται ακόμα και με την αυτοκτονία ή το βιασμό. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να ξέρουμε πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση», λέει και πάλι ο Φίλιπ.

Στο πρόγραμμα απασχολούνται συνολικά 30 άτομα. Πολλοί από αυτούς σπουδάζουν ψυχολογία, άλλοι πάλι είναι μαθηματικοί, γιατροί κ.α. Κανείς δεν γνωρίζει στο Πανεπιστήμιο πού είναι τα γραφεία της τηλεφωνικής γραμμής, ούτε γνωρίζουν οι φοιτητές ποιοί είναι αυτοί με τους οποίους μιλάνε. «Για μας είναι πολύ σημαντικό τα τηλεφωνήματα αυτά να παραμένουν ανώνυμα. Όταν μας τηλεφωνούν δεν ξέρουν την ταυτότητά μας διότι αύριο μπορεί να μας συναντήσουν και να αισθανθούν άβολα και να πουν να αυτός ήταν με τον οποίο μίλησα και του εμπιστεύθηκα τόσα πράγματα», καταλήγει ο Φίλιπ.

Στη Γερμανία λειτουργούν πέντε τέτοιες γραμμές, όμως το μέλλον τους επειδή βασίζεται στην εθελοντική δουλειά είναι αβέβαιο. Παρόλα αυτά η ιδέα εξαπλώνεται και η εφαρμογή της βρίσκει ανταπόκριση.

Suzanne Cords / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος