Ολυμπιακοί Αγώνες τότε και σήμερα: "Κότινος ή θάνατος";

Με τον τίτλο "Κότινος ή θάνατος" η Süddeutsche Zeitung φιλοξενεί στο σημερινό της φύλλο άρθρο, το οποίο υποστηρίζει ότι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν περισσότερα κοινά με τους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας παρά με τα ιδανικά του Ντε Κουμπερτέν τον αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896: Παρατηρώντας την διεξαγωγή των Αγώνων στην αρχαιότητα, μπορούμε να πούμε ότι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες πλησιάζουν ολοένα το πρότυπό τους στην Αρχαία Ολυμπία. Από τη μια πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονταν προς τιμή του θεού Δία, είχαν λοιπόν μια πνευματική διάσταση. Από την άλλη όμως διαπιστώνουμε ότι οι αθλητές στην αρχαιότητα δεν είχαν περισσότερα ιδανικά από τους αθλητές του σήμερα. Μήπως τελικά τα ιδανικά, στα οποία αναφέρονταν ο Ντε Κουμπερτέν ήταν απλά ένα όραμα; Μήπως τελικά το σημαντικότερο στους Αγώνες δεν ήταν η συμμετοχή, αλλά η νίκη; Η διαφορά μεταξύ των Ολυμπιακών της Αρχαιότητα και του σήμερα είναι ότι τότε μόνο ο νικητής, ο πρώτος, στέφονταν με τον κότινο. Μόνο ο νικητής ενός αγωνίσματος ανακοινώνονταν από τους ελλανοδίκες, μόνο εκείνος είχε το δικαίωμα να στήσει το άγαλμα του στην Ολυμπία και να αναγράψει στη βάση του το όνομά του. Ο δεύτερος και ο τρίτος παρέμεναν αφανείς. Στους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας οι αθλητές αγωνίζονταν μέχρι τέλους ακόμα και με τίμημα τη ίδια τους τη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια επιτύμβια στήλη που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στο ιερό του Δία στην Ολυμπία έγραφε "κότινος ή θάνατος". Όποιος διαμαρτύρεται ότι οι σύγχρονοι Αγώνες είναι μια σκληρή μάχη με μόνο στόχο τα μετάλλια ίσως να μην έχει άδικο. Πρέπει ωστόσο να γνωρίζουμε ότι ο αρχαίος "αγών" ήταν πολύ πιο κοντά στον πόλεμο από ότι νομίζουμε. Η μεγάλη σημασία που αποδίδονταν στη νίκη είναι απόδειξη ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της αρχαιότητας ήταν έκφραση της εποχής τους, όπως ακριβώς και οι νεότεροι Ολυμπιακοί ήταν έκφραση της εποχής του Ντε Κουμπερτέν.

Η Süddeutsche Zeitung σχολιάζει την απόφαση της ελληνικής κυβέρησης για την ανέγερση τζαμιού και ισλαμικού κέντρου στην Παιανία: Η Αθήνα, η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς "επίσημο" μουσουλμανικό τέμενος θα αποκτήσει σύντομα το πρώτο της τζαμί. Παρά τις διαμαρτυρίες της εκκλησίας η κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε το πράσινο φως για την ανέργερση. Το μουσουλαμβικό τέμενος θα ανεγερθεί κοντά στο νέο αεροδρόμιο περίπου 20 χλμ από το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Οι εργασίες θα ξεκινήσουν κατά πάσα πιθανότητα στα τέλη του χρόνου. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών Γιώργο Κουμουτσάκο, η κυβέρνηση ενέκρινε όχι μόνο την ανέγερση τζαμιού, αλλά και ενός ισλαμικού κέντρου, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί από τον βασιλιά Φαχτ της Σαουδικής Αραβίας. Ο κ. Κουμουτσάκος διαβεβαίωσε ωστόσο ότι το κέντρο θα βρίσκεται "υπό τον έλεγχο του ελληνικού κράτους". Σήμερα οι σχεδόν 200 χιλιάδες μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα εκτελούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα στα περίπου 30 παράνομα τζαμιά που βρίσκονται σε αυλές και υπόγεια. Για γάμους και κηδείες οι μουσουλμάνοι της Αθήνας είναι υποχρεωμένοι να ταξιδέψουν στην Θράκη στα νόμιμα τεμένη της μειότητας των 120 χιλιάδων μουσουλμάνων. Το νέο τζαμί της Αθήνας έχει ιδιαίτερη σημασία και για την Τουρκία, επειδή με την ανέγερσή του αυξάνεται η πίεση στην Αγκυρα για χορήγηση περισσότερων δικαιωμάτων στις χριστιανικές μειονότητες που ζουν στην χώρα.

Η Frankfurter Rundschau σχολιάζει την απόφαση του δικαστηρίου του Ντίσελντορφ στην πολύκροτη υπόθεση εξαγοράς της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας Μάνεσμαν από τη Βονταφόουν πριν από τέσσερα χρόνια: Υπενθυμίζουμε ότι το εφετείο απάλλαξε από τις κατηγορίες έξι πρώην στελέχη της Μάνεσμαν, τα οποία αντιμετώπιζαν την κατηγορία της απιστίας αφού εισέπραξαν συνολικά 57 εκ. ευρώ ως μπόνους:

Μπορεί η απόφαση του δικαστηρίου να ήταν αθωωτική. Από ηθικής ωστόσο πλευράς οι κατηγορούμενοι είναι οι χαμένοι λόγω της απληστίας που επέδειξαν. Η πρόεδρος του δικαστηρίου τόνισε κατά την ανακοίνωση της απόφασης ότι το εφετείο δεν είναι αρμόδιο να αξιολογήσει τις πράξεις των μάνατζερ, είπε ωστόσο ότι απορεί με την επιχειρηματική κουλτούρα των γερμανικών επιχειρήσεων. Και πράγματι, στα υψηλά κλιμάκια των εταιρειών δεν μπορεί καν να γίνεται λόγος για κουλτούρα, αλλά μόνο για κυνήγι χρήματος. Ο έλεγχος στις ανώνυμες εταιρείες στη Γερμανία είναι ούτως ή άλλως χαλαρός. Και ακριβώς αυτό εκμεταλλεύονται οι μάνατζερ για να μεγιστοποιήσουν το εισόδημά τους.