Η στρατιωτική συμμετοχή στο Ιράκ δεν πρέπει να είναι ταμπού για τη Γερμανία

Η χθεσινή δήλωση του υπουργού Άμυνας Πέτερ Στρουκ για το Ιράκ, με την οποία δεν απέκλεισε και την στρατιωτική συμμετοχή της Γερμανίας δεν προκάλεσε τις αντιδράσεις του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά τα σχόλια των σημερινών εφημερίδων.

Frankfurter Allgemeine Zeitung: "Δεν πρόλαβε να αρθρώσει τη δήλωσή του ο υπουργός Άμυνας και αμέσως άρχισαν να δημιουργούνται μικροδονήσεις και ρήγματα στα κυβερνητικά κόμματα, διότι η πολιτική έναντι του Ιράκ είναι ο ισχυρότερος δεσμός συσπείρωσης των οπαδών του και συμπαράταξης της κυβερνητικής ερυθροπράσινης συμμαχίας. Όσον όμως το θέμα Ιράκ παραμένει για την κυβέρνηση ταμπού, τόσο λιγότερη ευελιξία μπορεί να αναπτύξει σε ένα τόσο ζωτικό και πολύπλοκο πολιτικό ζήτημα."

Frankfurter Rundschau: "Γιατί άραγε διακινδύνευσε ο Πέτερ Στρουκ να σπάσει την κομματική πειθαρχία και να προβεί σε μια τέτοια δήλωση; Ασφαλώς πρόκειται για σκόπιμη κίνηση, η οποία όμως είναι μάλλον αδύνατον να αποτελεί προσυνεννοημένο παιχνίδι με τον καγκελάριο. Πιθανότερο κίνητρο παραμένει η προσωπική απέχθεια του υπουργού σε φουνταμενταλιστικές αρνήσεις και δογματισμούς, αλλά και η αντικειμενική κατάσταση στο διεθνές σκηνικό: μετά τις αμερικανικές εκλογές η Γερμανία θα δεχθεί πιέσεις ανεξάρτητα από το ποιός θα είναι ο νικητής, και δεν θα μπορεί να ακολουθήσει τη σημερινή της γραμμή. Πρόκειται λοιπόν για μια δήλωση που εμπεριέχει ψήγματα....ανάρρωσης".

Στο ίδιο πνεύμα και η εναλλακτική Tageszeitung: "Εάν νικήσει ο Τζον Κέρι, τότε η Γερμανία και η Γαλλία πρέπει και μόνον για συμβολικούς λόγους να συμμετέχουν στις πολιτικές ζυμώσεις και στις αποφάσεις περί Ιράκ. Εάν μείνει ο Τζορτζ Μπους στην εξουσία, τότε πάλι η γερμανική κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει τη στάση της, διότι το Ιράκ πρέπει επιτέλους ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος του κυβερνητικού συνασπισμού να επιβιώσει πολιτικά. Δεν πρέπει επομένως να παραμείνει αμετακίνητη σε μια ψευδαίσθηση ανεξάρτητα από τα γεγονότα και τις εξελίξεις. Όντως ο πόλεμος ήταν ένα λάθος του Πενταγώνου. Όμως τα γεγονότα τρέχουν και θα ήταν κυνικό να μπορεί η κατάσταση στο Ιράκ να εξομαλυνθεί μόνον με στρατιωτικά μέσα και εμείς να παραμείνουμε θεματοφύλακες της ψευδαίσθησής μας."

Με αναλυτικό ρεπορτάζ η Süddeutsche Zeitung αναφέρεται στην κατάσταση των χριστιανών και των χριστιανικών εκκλησιών στην Τουρκία: "Στην Τουρκία ζουν περίπου 100.000 χριστιανοί όλων των δογμάτων. Μπορούν όλοι να εκτελούν καθημερινά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αλλά οι ενορίες τους δεν έχουν νομική υπόσταση. Νομικά δεν υφίστανται." "Το ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο ενώ το 1913 είχε 11.500 ακίνητα με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας άρχισε η διένεξη για τους τίτλους ιδιοκτησίας. Ο κρατικός μηχανισμός απαλλοτρίωνε αμέσως κάθε εκκλησία ή κτίριο που ανήκε σε αυτήν, εάν συρρικνώνονταν ο αριθμός των ενοριτών. Από το 2002 με τις μεταρρυθμίσεις αναπτερώθηκαν οι ελπίδες του Πατριαρχείου, αλλά η τουρκική γραφειοκρατία βρίσκει συνεχώς προσκόμματα και νομικά κωλύματα για να μην εφαρμοστεί ο νόμος. Από τα 1900 ακίνητα που ήθελε το Πατριαρχείο να καταγραφούν στο υποθηκοφυλακείο Κπολης μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί μόνον 480. Η Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία κατόρθωσε να βρει φιρμάνι του τελευταίου σουλτάνου που αποδείκνυε ότι το κτίριο ήταν δικό της και έτσι κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματά της επί του κτιρίου. Όμως νομικά η ενορία και γενικά η Γερμανική Ευαγγελική εκκλησία δεν υφίσταται. Παρόμοια είναι η κατάσταση με όλες τις χριστιανικές εκκλησίες, όσον αφορά το νομικό τους καθεστώς. Η κυριαρχούσα όμως αντίληψη είναι ότι αφού μπορούν έστω και έτσι εντελώς ανορθόδοξα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα γιατί διαμαρτύρονται; "