Η καταπολέμηση του φαινομένου ερημοποίησης σκοντάφτει στην έλλειψη οικονομικών πόρων

Η ερημοποίηση είναι μια από τις συνέπειες της αλλαγής του κλίματος. Και για την καταπολέμηση του φαινομένου αυτού χρειάζονται εκτός των άλλων και χρήματα. Στα πλαίσια των Η.Ε. η διεθνής κοινότητα προσπαθεί να καταπολεμήσει το φαινόμενο της ερημοποίησης έχοντας υιοθέτηση ειδική σύμβαση κατά της ερημοποίησης και της ξηρασίας, όπως ονομάζεται. Χθες στη Μαδρίτη εκπρόσωποι των χωρών που έχουν υπογράψει αυτή τη συνθήκη συγκεντρώθηκαν για να ανταλλάξουν απόψεις γύρω από το πώς θα καταπολεμήσουν την ερημοποίηση. Οι εργασίες ωστόσο διεκόπησαν λόγω διαφωνιών στο οικονομικό. Ο στόχος είναι δεδομένος, λείπουν όμως τα χρήματα για την υλοποίηση του στόχου. Οι συγκεντρωθέντες ωστόσο ενέκριναν ένα σχέδιο δράσης με χρονικό ορίζοντα τα επόμενα 10 χρόνια. Αποφασίστηκε επίσης να συγκληθεί έκτακτη συνάντηση τις επόμενες εβδομάδες στη Ν. Υόρκη για να ξεκαθαριστεί οριστικά το πρόβλημα της χρηματοδότησης του σχεδίου. Το πρόβλημα δεν πρέπει κανείς να το υποτιμά. Το 1/3 των αγροτικών περιοχών ανά τον κόσμο απειλούνται από την ξηρασία. Ιδιαίτερα κινδυνεύουν χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και για την Ευρώπη.. Στην Ισπανία για παράδειγμα το 17% της καλλιεργήσιμης γης κινδυνεύει να μείνει χέρσο. Ο ίδιος κίνδυνος ελλοχεύει και για την Ελλάδα κυρίως μετά τις πυρκαγιές. Το συνολικό ποσοστό καλλιεργήσιμης γης στην Ευρώπη που κινδυνεύει από την ερημοποίηση ανέρχεται στα 12 %. Άρα ο στόχος της συνάντησης της Μαδρίτης ήταν σαφής, όπως μας είπε ο γραμματέας του Γραφείου της Σύμβασης, Λυκ Γκνακάντγια: «Οι κλιματολογικές αλλαγές απειλούν να κάνουν χέρσα τη γη κι αυτό είναι από τις μεγαλύτερες οικολογικές προκλήσεις της εποχής μας. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν είναι μόνο 110 κράτη που απειλούνται, μπαίνει σε κίνδυνο και η ζωή ενός δις ανθρώπων».

Δεν φτάνουν όμως τα λόγια. Τα χρήματα δεν επαρκούν. Και ανάμεσα στις αρμοδιότητες του Λυκ Γκνακάντγια δεν είναι μόνο ο σχεδιασμός στόχων αλλά και η υλοποίησή τους, όπως υπογραμμίζει ο προκάτοχός του Γκρεγκουάρ ντε Καλμπερματέν: «Καθήκον μας είναι να διευκολύνουμε τις διαδικασίες ώστε τα εθνικά προγράμματα να βρίσκουν χρηματοδότηση».

Χρηματοδότηση που αποτελεί αιτία αντιπαραθέσεων από τότε που ψηφίστηκε αυτή η συνθήκη. Διότι σύμφωνα με το περιεχόμενο της τα κράτη-μέλη που την υπέγραψαν υποχρεούνται να καταβάλλουν και χρήματα για την στήριξη των προγραμμάτων καταπολέμησης της ερημοποίησης, που όσα και να είναι δεν επαρκούν. «Έχουμε μια στρατηγική με χρονικό ορίζοντα τα δέκα χρόνια. Αν θέλουμε να έχουμε αποτέλεσμα, τότε θα πρέπει να κινηθούμε ανάλογα και με τον προϋπολογισμό μας».

Οι προσπάθειες αύξησης του προϋπολογισμού κατά 5% απέτυχαν. Η αντιπροσωπεία από την Ιαπωνία, ενώ είχε εγκρίνει το προσχέδιο, στην τελική ψηφοφορία αρνήθηκε να ψηφίσει υπέρ, εξ αιτίας της παραίτησης του πρωθυπουργού Σίνζο Αμπο. Βέβαια οι αντιπαραθέσεις ήταν αναπόφευκτες επειδή πολλές από τις απειλούμενες με ερημοποίηση χώρες ανήκουν στις πιο φτωχές του κόσμου. Από καιρό ζητούν να συσταθεί ένα ειδικό ταμείο διαχείριση ιδίων πόρων κάτι που αρνούνται οι βιομηχανικές χώρες με το επιχείρημα ότι θα πρέπει να γίνει καλύτερη διαχείριση των υπαρχόντων πόρων. Μάλιστα τα γραφεία των 3 μεγάλων περιβαλλοντικών συνθηκών, της προστασία του κλίματος, της βιοποικιλότητας και της καταπολέμησης της ερημοποίησης, συμφώνησαν στην Μαδρίτη να συνεργαστούν πιο στενά: «Η αλλαγή του κλίματος, μας είπε ο Υβο ντε Μπερ, από το γραφείο της σύμβασης προστασίας το κλίματος, θα επιδεινώσει την ξηρασία και θα οδηγήσει στη δημιουργία ερήμων. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι λόγω της έλλειψης πρασίνου θα αυξηθούν οι ρύποι που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου».

Με τη συνεργασία αυτή ίσως σημειωθούν καλύτερα αποτελέσματα στον στόχο της καταπολέμησης της ερημοποίσης, υπό την προϋπόθεση βέβαια, ότι στη συνάντηση της Ν. Υόρκης καταπολεμηθεί και η τσιγκουνιά.