Από την παιδική χαρά στο κοινοβούλιο

Ο Φλόριαν Ρατάι παρακολουθεί συγκεντρωμένος τους βουλευτές. Ιδιαίτεροι βουλευτές μια και πρόκειται για 16 παιδιά και νέους που έχουν συγκεντρωθεί στη βουλή των εφήβων στο Μπεργκνόιστατ, κοντά στην Κολωνία. Ο λόγος της συγκέντρωσης είναι ότι θέλουν να μιλήσουν για το μέλλον της πόλης τους. Οι ενήλικες επιτρέπεται να παρακολουθούν τη συνεδρίαση, αλλά στην εξουσία είναι τα παιδιά και αυτά ξέρουν ακριβώς τί θέλουν να πετύχουν. Το κοινοβούλιό τους δεν έχει δικό του προϋπολογισμό παρόλα αυτά έχουν καταφέρει κάμποσα πράγματα, όπως λέει ο 14χρονος Αλεξάντερ Ρέλε:

«Αντιδρούμε σε αυτά που θέλουν τα παιδιά στο Μπεργκνόιστατ. Για παράδειγμα ήθελαν να φτιαχτεί ένα πάρκο για σκέιτ και το φτιάξαμε»

 

Τα κοινοβούλια για παιδιά και εφήβους ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1990 στη Γαλλία. Η ιδέα διαδόθηκε και σε άλλες χώρες και στη Γερμανία λειτουργούν πολλά τέτοια κοινοβούλια σε διάφορες πόλεις. Οι περισσότεροι νεαροί βουλευτές είναι μεταξύ δέκα και δεκαοχτώ χρόνων. Ο Ρούντι Τάρνεντεν, είναι εκπρόσωπος τύπου της UNICEF, και θεωρεί πως αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα στο πως εντάσσονται τα παιδιά μέσα στην κοινωνία.

 

 

«Αυτό σημαίνει πως οι εντολές δεν έρχονται από πάνω, αλλά στόχος είναι να πείθει ο ένας τον άλλο. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Είναι και για τους γονείς μια πρόκληση. Αλλά είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε μεγαλύτερη εκτίμηση και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση των παιδιών».

 

Για τα παιδιά δυστυχώς η πραγματικότητα πολύ συχνά δεν είναι εύκολη. Πολλές φορές είναι ένα σημαντικό στήριγμα της οικογένειας και σύμφωνα με τον Διεθνής Οργάνωση Εργασίας 215 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι αναγκασμένα να δουλεύουν. Σε άλλες χώρες πάλι αναγκάζονται να πηγαίνουν στον πόλεμο. Ο Ρούντι Τάρνεντεν διηγείται όμως ότι τα παιδιά μπορούν να μιλούν πολύ πιο ανοιχτά και ειλικρινά για σημαντικά πολιτικά θέματα. Για παράδειγμα στη Ρουάντα, σε ένα παρόμοιο κοινοβούλιο εφήβων, τα παιδιά των Χούτους και των Τούτσι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μιλήσουν χωρίς φόβο και με ειλικρίνεια για όλα όσα συνέβαιναν και η κοινωνία τους έκανε πως δεν έβλεπε.

 

Τα παιδιά σε όλο τον κόσμο μιλάνε και πολύ συχνά έχουν πολύ πιο σημαντικά και ειλικρινή πράγματα να πουν από ό,τι οι μεγάλοι. Το θέμα είναι όμως εάν και ποιος τους ακούει.