Nema zvaničnih reakcija na Rezoluciju evropskog parlamenta

Republika Srpska je nastala kao posljedica etničkog čišćenja i zbog toga bi što prije trebalo Bosnu i Hercegovinu preurediti, s tim da svi narodi u njoj imaju podjednaka prava. Ovo je jedna od najčešćih ocjena koja se može čuti u višenacionalnom Udruženju Bosanaca i Hercegovaca u Beogradu. Izrekao ju je za naš program i član tog udruženja Pavle Radić. To je, ipak, mišljenje izrazite manjine. Zvaničnici ovoga puta nisu, bar do sada, regovali na Rezoluciju evropskog parlamenta. Vjerovatno i zbog toga što još uživaju u pozitivnoj ocjeni Studije izvodljivosti, prvog dokumenta koji predstavlja konkretan korak u približavanju Evropskoj uniji. U ovom trenutku nije se zahvalno zamjerati Briselu, a istini za volju i srpski entitet u BiH nije u centru pažnje srbijanskih vlasti.

Događa se, međutim, nešto što opravdava strahovanja mnogih javnih ličnosti da se u Srbiji oživljavaju neke fašističke ideje i kroz negiranje žrtava u proteklim ratovima među pripadnicima drugih naroda. Tako je u poslednjih nekoliko dana na više skupova i u TV emisijama moglo da se čuje da je u Srebrenici ubijeno 2.500 Bošnjaka. Na tome je insitirala i grupa mladića nakon projekcije dokumentarnog filma «Slijepa pravda» dvojice sarajevskih autora, a koji govori o odnosu prema haškom sudu. Bio je i najavljen veliki skup na Pravnom fakultetu pod nazivom: «Deset godina od oslobođenja Srebrenice». Na intervenciju nekog od zvaničnika, kako smo saznali, naziv je promijenjen i skup je nazvan «Istina o Srebrenici», što je u suštini isto. Jer, takozvana «istina» izgovorena iz usta ljudi koji veličaju haškog optuženika Slobodana Miloševića svodi se na to da u Srdebrenici nije bilo zločina anekamoli genocida. Skup je na kraju zabranjen.

Ovakvi stavovi uveliko odudaraju od onog što je juče na komemoraciji u Donjoj Gradini povodom 60 godina od proboja logoraša iz Jasenovca i pobjede nad fašizmom rekao predsjednik Srbije, Boris Tadić:

«Mi svi zajedno imamo obavezu da se prema zločinima odnosimo ne samo sa osećanjem prema onima koji su nastradali, ne samo sećajući se, već prema zločinu moramo da se odnosimo zato što moramo da mislimo o vrednostima budućnosti. Moramo da razumemo druge oko sebe, da razumemo kakav zločin jeste učinjen prema onima koji su pored nas, ali nikad ne smemo da zaboravimo na zločin koji je učinjen prema nama samima».

Nažalost, brojem žrtava u proteklim ratovima počele su da kalkulišu čak i ličnosti koje su bile protiv oružanih sukoba, a najčešća fraza političara kada se o tome govori glasi: «Svi su činili zločine» čime se razvodnjava odgovnorst njihovih sunarodnika.