10 najvećih filmskih ostvarenja u 2014.
28. decembar 2014.
Oko 400 filmova godišnje dolazi u nemačke bioskope, većina njih iz Holivuda. Ali i nemački filmovi pokrivaju oko 20 do 25 procenata tržišta. Na to dolaze i filmovi velikih evropskih kinomatografskih nacija, kao i filmovi iz Južne Amerike, Kanade ili Azije. Koji od njih su obeležili preteklih dvanaest meseci? Osvrt na deset velikih filmskih ostvarenja iz 2014. godine.
"Plavo je najtoplija boja“: Ovaj film je doduše u nemačke bioskope stigao poslednjih dana 2013. godine, ali veći deo gledalaca, to trosatno remek-delo, Francuza Abdelatifa Kešiša videlo je tek 2014. godine. "Plavo je najtoplija boja“je bio najdirljiviji ljubavni film ove godine. Retko kada je na platnu moglo tako intenzivno da se vidi kako nastaju emocije.
"Odrastanje“ (Boyhood), Ričarda Linklejtera je samo nekoliko minuta kraći film i bio je omiljen na festivalu Berlinale 2014. Potpuno s pravom. Linklejter je u Berlinu predstavio film, kakav do tada nije bio viđen: priča jednog dečaka smeštena u sadašnje vreme, sastoji se od scena snimljenih u periodu od šesnaest godina. Fascinantno!
Film „Američka prevara“ (American Hustle) premijeru je imao na festivalu Berlinale. Priča o jednom paru prevaranata iz 70-tih godina pun je divnih scena koje oživljavaju to vreme. I film Dejvida O. Rasela dokaz je vitalnosti Holivuda. Nasuprot svim mašinski proizvedenim blokbasterima, bez duše, ovo je film koji podseća na prave vrednosti američkog filma.
Režiserskom velikanu Martinu Skorsezeu za film „Vuk sa Vol Strita“ (Wolf of Wall Street) takođe su bila potrebna tri epska sata, kako bi ispričao priču o usponu i padu jednog njujorškog brokera. Ali šta i na koji način nam Skorseze za to vreme priča je vredno divljenja. Skorseze je još jednom otvorio riznicu filma.
Savremeni japanski filmovi ne uspevaju često da nađu put do evropskih bioskopa. Film „Kakav otac, takav sin“, Hiriokazua Korede to je u svakom slučaju zaslužio. Film koji se 2013. godine u Kanu našao u trci za Zlatnu palmu, zajedno sa filmom „Plavo je najtoplija boja“, toplo je ispričana priča koja prirasta srcu. Ona govori o dve porodice čija su deca zamenjena nakon rođenja.
Filmovi kao što je “Vožnja sa Molijerom” (Molière auf dem Fahrrad) francuskog režisera Filipa Le Gaja podseća na činjenicu da je Francuska u Evropi nacija sa kinematografijom broj jedan. Razigrano i intelektualno, smisleno i prepuno iznenađenja: filmovi kao što je „Vožnja sa Molijerom“ mogu samo da dođu iz zemlje u kojoj je filmska umetnost rođena.
To važi i za film “Iv Sen Loran” (Yves Saint Laurent), režisera Žalila Lespera. Način na koji je režiser ispričao životnu priču poznatog francuskog modnog kreatora, veoma je dirljiva. Sa glavnim glumcem Pierom Ninijem??? (Pierre Niney) deo francuske kulturne istorije je veoma ubedljivo prebačen na filmsko platno, tako da je granica između fikcije i realnolsti jedva vidljiva.
Sa “Nestankom Eleonore Rigbi” (The Disappearance of Eleanor Rigby) u nemačke bioskope je nedavno stigao najtužniji film u godini. Režiser Ned Benson najpre je snimio dva filma o jednom paru koji je imao veliku gubitak. Oni su skraćeni i od njih je napravljen jedan film. Ipak: Onaj kojeg „Nestanak Eleonore Rigbi” duboko ne pogodi, taj nema srce.
Poput Ned Bensona je i Majk Kahil, jedan od mladih američkih režisera, koji traže promene u Holivodu. Njegov film „I Origins“ koji je nemačku premijeru imao na filmskom festivalu u Minhenu, fascninantna je mešavina naučne-fantastike, naučnog-trilera i melodrame, sa jednom od najlepših muzika u ovoj filmskoj godini.
Primer za jedan fenomenalan film, koji se probio u velikoj ponudi između blokbastera, animiranih filmova za decu i raznih vrsta komedija je britanski film „71“, režisera Jana Demanža. Severnoirska drama, čija se radnja zbiva 1971. godine, jedna je od najkompletnijih političkih drama u godini. Sa scenama koje se podvlače pod kožu i koje se ne zaboravljaju.
Nemački film godine
I nemački film ima šta da ponudi. Možda najjači utisak ostavlja policijski triler „Bili smo kraljevi“ (Wir waren Könige“). Njega karatkteriše sjajna gluma i dobra zabava. Mladog režisera Filipa Lajnemana, koji je svoj drugi igrani film predstavio na filmskom festivalu u Minhenu, treba zapamtiti.
Njegov kolega Kristijan Švohov je sa druge strane već izgradio ime sa izuzetnim filmovima. U međuvremenu spada u najbolje nemačke režisere. Njegovi poslednji radovi međutim nisu bili za bioskope, već za televiziju. Komedija „Bornholmska ulica“ (Bornholmer Straße) bio je najduhovitiji nemački film ove godine – i to na temu pada Berlinskog zida! I takve mogu biti nemačke komedije.