Лонгбордингот е „ин“

Штица, две оски, четири тркала - повеќе не ви е потребно за ова лето да се движите низ улиците. Таканаречените лонгборди имаат поголеми и помеки тркала и поголеми растојанија меѓу оските отколку скејтбордите. Така се возите постабилно и побезбедно.

Лонгбордите се долги до метар и половина и со тоа се често значително поголеми отколку класичните скејтборди. Ненси Шваде вози лонгборд веќе десет години и за скејтбордите вели: „Тие се многу пократки и не се толку комотни. Лонгбордот е нешто како возење лимузина и едноставно е порелаксирачки за мене. Скејтбордот ми беше секогаш стресен.“

Во Германија има повеќе од 20.000 лонгборд-возачи. Бројот се зголемува и натаму. Лонгбордот е создаден во 1960-тите години од страна на американските сурфери како алтернатива за сурфање, на суво. Сурферите едноставно монтирале тркала на своите штици за сурфање. Лонгбордот е предок на скејтбордот, но успехот на скејтбордите, кои се негова помала варијанта, го однесе во заборав. Сега тоа се менува. Сурферот Тоби раскажува:

„Со лонгбординг се занимавам кога не сум на вода, кога не сурфам. Тогаш можам да возам скејтборд, но да се скејтува значи повеќе да се служите со трикови и тоа не ми е толкаво задоволство како лонгбордингот. Со него возењето е помеко и ве носи.“

Од спортскиот тренд се создаде и стопанска гранка. Во Германија има повеќе од петнаесет фирми кои изработуваат лонгборди. Тие за почетници чинат од 150 евра нагоре. Во април излезе од печат и првиот магазин за лонгбординг во Германија. Редакцијата и продавачите на лонгборди претпоставуваат дека уште ова лето бројот на возачи на лонгборди двојно ќе се зголеми. Еден од пионерите на оваа сцена е Франк Зомер, поранешен учител по кајт-сурфинг. 50-годишниот Зомер веќе десет години го има форумот longboardz.de, кој има 14.000 членови и е најголем во германското говорно подрачје:

„Онлајн-шопот и форумот толку бргу пораснаа, што морав да се иселам од станот и се одлучив да отворам продавница.“

На Зајтенштрасе во берлинскиот кварт Вединг веќе две години доаѓаат муштерии од цел свет. Има од 20-годишници до 60-годишници. Токму почетниците знаат да го ценат чувството на сигурност на големите штици.

За Франк Зомер особено е возбудливо возењето по надолнина, како овде, на Тојфелсберг во Берлин, на место забрането за автомобили. Максималната брзина на лонгбордот е до 130 километри на час.

Притоа е важно да се има вистинска опрема - кацига, штитници на колената и лактите и ракавици. Дури и професионалците, како Петер Маркграф и Нилс Кнуц, кои имаат големо чувство за рамнотежа понекогаш паѓаат од штиците. Вицешампионот во Лонгборд Денс, Нилс Кнуц, објаснува:

„Паѓањето е дел од возењето, може да се случи секогаш. Тоа мора да му биде јасно секому кој се качува на бордот.“

Шампионот во оваа дисциплина Петер Маркграф надополнува:

„Паѓањето не е предпрограмирано, но може да се случи токму кога се испробуваат нови работи. Затоа, токму тогаш е важно да се носи кацига.“

И во Германија всушност секогаш е важно да се вози на тротоар, иако полицијата, барем во Берлин, ретко ги запира лонгбордерите. Во други европски земји тие смеат да возат и на улица.

„Кога сте на штица, со слушалки во ушите, сонцето ве грее, а вие ги вежбате триковите, тогаш сте концентрирани на тој момент и тоа е едноставно извонредно“, вели Маркграф.

Мазен асфалт и малку аплауз како пред берлинскиот Олимписки стадион. Некои од лонгбордерите од среќа речиси слушаат шумолење на брановите.