Историја на капењето

... се вели во еден до денес омилен шлагер од 1950-тите. Топлата вода, синото небо и сонцето секое лето на плажите, како оваа на Северно Море, привлекуваат милиони луѓе. Кој нема плажа во близина, оди на капење на езеро или на базен. Водата со векови ги привлекувала луѓето, а секој временски период донесол своја култура на капење.

Римјаните биле бањски фанатици. Уживале во многу бањи, како оваа на фотографијата. Во жешка, топла или млака вода се потеле и смрзнувале и мажите и жените, но одвоени едни од други. Ритуалите на капење ја имале за цел пред се‘ хигиената, но Римјаните се собирале во бања и да си поразговараат, да склучат зделки или едноставно да се релаксираат.

По пропаѓањето на Рим пропаднале и бањите. Но луѓето во Средниот век во никој случај не се стеснувале од капење. Во места за капење како ова тие влегувале во када, иако црквата го осудувала прекумерното капење како неморално. Исто како во Рим, и во Средниот век бањите биле место на средби, а понекогаш и место на грев. Имено, понекогаш мажите и жените се капеле заедно.

Водата не е едноставно вода. Минералните извори од 15. век почнале да привлекуваат богати болни кои сакале да го забрзаат своето оздравување. Девизата била „Многу помага многу“, па гостите во бањите морале да минуваат во вода по неколку часа. Програмата на лекување и опоравување била дополнета со многу храна, пијалоци и прослави. Свештените лица се муртеле поради толкавата опуштеност.

Наскоро оние кои сакале капење се „преселиле“ од кадите на море. Хајлигендам на Балтичкото Море е прво германско морско место за одмор кое привлекува гости од цел свет од 1793 година. Во идилата уживал дури и рускиот цар. Престојот во Хајлигендам чинел многу, а богатите тука биле сами. Народот се капел на езеро или на река.

Бреговите набрзо биле полни со одморалишта. Сепак, се сметало за несоодветно една жена да оди да се капе во близина на мажи. Затоа, гостите до морето се пренесувале со т.н. кочии за капење. Така дамите можеле да се капат в море без да бидат набљудувани од страна. Во тоа време голем број градови почнале и со градење места за капење на реките.

На оваа фотографија од островот Узедом се презентираат „Убавци во Албек“. Летната свежина што ја нуди морето за многу луѓе на почетокот на 20. век станувала се‘ подостапна. Меѓутоа, жените оделе на посебни плажи. Тоа траело се‘ до 1920-тите, кога брачните парови почнале да се капат заедно.

Не минало многу време, а капењето станало забава за сите. На почетокот на 20. век многу градови имале јавни места за капење кои финансиски можел да си ги дозволи речиси секој. Кој сакал да заштеди на влезница, можел налето да се капе на езеро, како овде, на берлинското Ванзе. Капењето станало народен спорт. „За секој Германец капење еднаш неделно“, препорачал еден кожен лекар во 1870 година.

Приврзаниците на капење без костими ги прекршувале сите „добри обичаи“. Тие сакале да и‘ бидат поблиску на природата. Чуварите на моралот ги напаѓале остро оние што сакале „шведско“ капење, како што се нарекувало капење без облека. Првите голи капачи во Германија се појавиле околу 1900. год. Голотијата била и мерка против разнежнување. Многу голи капачи биле активни во десниот политички табор.

Германците во поранешната ГДР исто така сакале да уживаат на плажа, и тоа не само на домашното Балтичко Море. За разлика од Германците од западниот дел на Германија, тие не смееле да патуваат на Запад. Езерото Балатон во Унгарија било една од алтернативите. Граѓаните на ГДР си носеле конзерви за јадење, зашто инаку немало да можат да си дозволат да заминат на одмор.

Капењето денес е забава за сите. На некои плажи затоа е претесно. Сепак, се‘ уште има делови од брегот кои се осамени, се‘ додека од медиумите не бидат означени како „место за препорачување“. За капење без турканици е добар и базените, кои во време на одмори се речиси празни. Така секој може да негува култура на капење каква што најмногу му одговара.