کوبایی‌ها همچنان ساکتند
۱۳۸۶ اسفند ۱, چهارشنبه
اعلام کناره گیری فیدل کاسترو از قدرت و شرکت نکردن در انتخابات در پیش رو، واکنش سریع جرج بوش رییس جمهور آمریکا را به همراه داشت و او این حرکت کاسترو را به عنوان شانسی برای یک تغییر آزادانه ارزیابی کرد: « واگذاری قدرت باید به یک انتخابات آزاد و عادلانه ختم شود. منظور من آزادانه به معنای واقعی کلمه است. نه از آن انتخاباتهای فرمایشی و جعلی که برادران کاسترو تا به اینجا به اسم دموکراسی حقیقی برگزار کردند.».
جورج بوش در حالی از آفریقا نسبت به این خبر اظهار نظر کرد که در خیابانهای خود این کشور، یعنی کوبا، سکوت همچنان حکمفرماست. تنها یک روزنامه کوبایی به نام "گرانما" که به حزب کمونیست تعلق دارد صفحات خودش را به این موضوع اختصاص داد و مردم هنوز از اظهار نظر در این باره پرهیز می‌کنند. اما با این حال در گوشه و کنار میتوان نظراتی را شنید که قطعا برای رهبر انقلاب کوبا چندان هم خوشایند نخواهد بود: « آدم باید بالاخره یک زمانی کنار بکشد. این کار اصلاً باید ماهها قبل اتفاق می‌افتاد. من نمی دانم اوضاع بعد به چه صورت پیش خواهد رفت، چون که اینجا هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست.»
در روز یک شنبه آینده در صورت تشکیل جلسه پارلمان و شورای حکومتی، رائول کاستروی ۷۶ ساله قدرت سوسیالیستی موروثی را به دست خواهد گرفت. رائول ماهها پیش با فراخوانی از تمام مردم خواسته بود تا کمبودها را اعلام کنند و آزادانه هر پیشنهادی که دارند بدهند. بحثها در محافل عمومی کم کم بالا می‌گرفتند و ردپای جسارت و تهور را هم می‌شد در نوشته ها و مقالات دید. با این همه تازه هفته گذشته بود که یک دانشجوی منتقد دستگیر شد. آیا میتوان این دستگیری دیرهنگام را نشانه صبر و تحمل در برابر انتقاد دانست و انتظار تغییر در سیاستهای دولت آینده را داشت؟ هاینس دیتریش جامعه شناس آلمانی که خودش هوادار سوسیالیسم است، تجربه کار کردن با رائول کاسترو را داشته است: « فکر می‌کنم، کوبایی‌ها می‌گویند: ما کشور کوچکی هستیم و در برابر آمریکا هم ضعیفیم. به همین خاطر هم برای اینکه بر اوضاع کنترل داشته باشیم، اول از همه فقط در یک قسمت، فضا را کمی آزاد می‌کنیم مثلاً شرکتهای کوچک اقتصادی. اما در زمینه آزادیهای سیاسی فکر می‌کنم که این آزادیها خیلی به جهت گیری‌های رییس جمهور بعدی آمریکا وابسته باشند.»
باز شدن فضای اقتصادی، کوچکترین آرزوی مردم کوباست. بیشتر از همه باز شدن درهای زندان و آزاد کردن زندانیان سیاسی است که اهمیت دارد. هنوز بیشتر از ۲۰۰ نفر در پشت میله های زندان به سر می‌برند.
رفرمهای محتاطانه، آزادسازی‌های آهسته و دموکراسی قدم به قدم؛ چیزهایی که آرزوهای مردم آلمان شرقی سابق هم بودند که درنهایت هم به خیابان‌ها آمدند و دولت را سرنگون کردند و این دقیقاً همان ترسی است که رهبر کوبا همچنان مثل یک کابوس در پیش چشم خود دارد.