کناره‌گیری فیدل کاسترو
۱۳۸۶ اسفند ۱, چهارشنبه
سرانجام نتایج انتخابات در پاکستان مشخص شد. از مجموع ۲۶۸ کرسی نمایندگی مجلس نمایندگان پاکستان، ۸۷ کرسی به حزب مردم، ۶۶ کرسی به اتحاد اسلامی نواز شریف، و تنها ۳۸ کرسی به نیروهای مدافع پرویز مشرف رسید. باقیمانده کرسی ها نصیب احزاب کوچکتر و نامزدهای مستقل شد.
روزنامه ی اتریشی استاندارد، چاپ وین، بر این نظر است که انتخابات مجلس نمایندگان پاکستان، این کشور را به سوی دمکراسی رهنمون خواهد شد. در تفسیری در شماره امروز این روزنامه آمده است:
«نتایج انتخابات، هشت هفته پس از قتل بی نظیر بوتو، نشانگر آن است که تقلب در انتخابات کم بوده، نواز شریف، که مدت ها در سایه ی رقیب سیاسی ِ خود بی‌نظیر بوتو قرار داشت، با پیروزی غیرمنتظره‌ای روبرو شده، و طرفداران مشرف و همچنین احزاب اسلام‌گرای دیگر، که در مناطق شمال غربی کشور در دولت های ایالتی شرکت داشتند، با شکست روبرو شده اند. اما اکنون نواز شریف و آصف زرداری می‌دانند که نمی‌توانند پست نخست‌وزیری کشور را به دست بگیرند. آنان باید در پس صحنه بمانند و از آنجا به رهبری مجلس بپردازند. این دو همچنین می دانند که سرنگون کردن پرويز مشرف، به عنوان رئيس جمهور پاكستان، به نفع شان نیست و به همین جهت هم چنین برنامه ای را در پارلمان کشور دنبال نخواهند کرد.»
روزنامه ی ایتالیایی لارپوبلیکا، که در شهر رم (ایتالیا) چاپ می شود، در مورد شکست حزب هوادار رئیس جمهور پاکستان در انتخابات ِ این کشور، به رابطه‌ی ایالات متحده‌ی آمریکا و پرويز مشرف می پردازد و امروز در تفسیری از جمله می‌نویسد:
« یک سال پیش ایالات متحده‌ی آمریکا راحت ترین راه را انتخاب کرد و همه نیروی خود را به پشتیبانی از یک نفر در پاکستان اختصاص داد. این فرد کسی نبود جز پرويز مشرف، رئيس جمهور این کشور. آمریکایی ها در وجود مشرف یک دیکتاتور دمکرات کشف کردند، کسی مثل آتاتورک، تا بتواند این بار در پاکستان، اسلام گرایان افراطی را سر جایشان بنشاند و در مورد افغانستان نیز با نیروهای آمریکایی همکاری های لازم را بکند. این تصوری بود که آمریکائیان یک سال پیش از مشرف داشتند، اکنون اما او دیگر در کشور خود چون شبحی گشته است، و یا بهتر بگوئیم او تبدیل به عروسکی کوکی در دست آمریکائیان شده است. آمریکائیان اما با این اقدام خود فراموش کردند که آتشفشان پاکستان وقتی فعال شود سنگ هایش می توانند تا مناطقی بسیار دور نیز پرتاب شوند.»
کوبا و کناره گیری فیدل کاسترو از قدرت سیاسی
فیدل کاسترو، رهبر ۸۱ ساله ی انقلاب کوبا و یکی از بزرگترین چهره‌های سیاسی قرن بیستم، سرانجام از سیاست کناره گرفت. کاسترو بیمار است و مدتهاست که برادر ۷۶ ساله اش رائول، وظایف او را به عهده گرفته است. اما مهم ترین سوالی که در حال حاضر مطرح است این است که پس از کناره‌گیری کاسترو، چه اتفاقاتی در کوبا روی خواهد داد.
روزنامه ی آلمانی شوِبیشه تسایتونگ، در شماره امروز خود به تائیر فیدل کاسترو در زندگی سیاسی این کشور می پردازد و از جمله می نویسد:
فیدل کاسترو حدود ۵۰ سال در کوبا فرمان راند. مردم کشورش به دلایلی قابل فهم، هم او را عاشقانه دوست دارند و هم از او می ترسند. او مردی ست که در سال ۱۹۵۹ پس از دو سال جنگ پارتیزانی قدرت را به دست گرفت و دولتی فاسد را سرنگون کرد. در ابتدا به نظر می رسید که او مردم کوبا را آزاد کرده است، اما بعدها او خود همه ی منتقدان به سوسیالیسم و فرمانروایی ِ بی چون و چرای حزب و رهبر کشور را به محاکمه کشید و اذیت و آزار کرد. شعار ِ یا مرگ یا سوسیالیسم، دقیقا به همین نکته می پردازد. اما نمی توان نادیده گرفت که در زیر رهبری او بود که این جزیره ی کوچک توانست ده ها سال تحریم‌های همسایه‌ی پرقدرت خود را تحمل کند و سرنگون نشود و همین موضوع است که کوبائی ها امروز هم با افتخار از آن یاد می کنند.»