کارزار "تو قهرمان من هستی" در حمایت از کودکان بیمار

گروه تصویرگران "موگه" را گروهی از هنرمندان مستقل تشکیل می‌دهند که برای کودکان و نوجوان از سال ۱۳۹۰ در ایران فعالیت می‌کنند.

هدف این گروه فرهنگ‌سازی و الگو‌سازی با استفاده از هنر معاصر برای کودکان و نوجوانان است. مهم‌ترین اقدامات هنرمندان "موگه" برپایی نمایشگاه‌های مختلف، انتشار کتاب، طراحی کاراکتر، برگزاری کارگاه هنری، تولید محصولات فرهنگی و تهیه بسته‌های آموزشی است.

فارغ از معنی لغوی "موگه" که گل برف است، شعار این گروه اما معرفی داستان آدم‌هایی است که در اطراف ما زندگی می‌کنند و به واسطه کارهایی که انجام داده‌اند، تبدیل به فرشته شده‌اند. "موگه" این افراد را شناسایی و با برجسته کردن شخصیت ایشان، آنها را برای کودکان و نوجوانان در داخل ایران الگو می‌کند.

الگوسازی برای کودکان و نوجوانان

از آنجا که کودکان قهرمان‌های زندگی خود را از طریق انیمیشن‌ها و تبلیغ‌های گسترده اطرافشان به دست می‌آورند، هنرمندان گروه "موگه" از چند سال پیش به این فکر افتادند که برای بچه‌ها در داخل ایران شروع به ساختن قهرمان‌های ایرانی کنند.

مریم کی‌بخت، یکی از اعضای تیم هنری تصویرسازان "موگه"، دراین‌باره به دویچه‌وله می‌گوید: «ما با یک سوال کلیدی آغاز کردیم. از بچه‌ها پرسیدیم: "وقتی بزرگ شدید، می‌خواهید چه شغلی داشته باشید؟" پاسخ بچه‌ها به این سوال بسیار جالب بود چون برخلاف زمان کودکی ما، دیگر کمتر بچه‌ای بود که دوست داشته باشد دکتر، معلم یا آتش‌نشان بشود. بچه‌ها پاسخ می‌دادند که دوست دارند خواننده یا فوتبالیست بشوند.»

مریم کی‌بخت از این می‌گوید که هدف این گروه نفی شغلی نبوده و نیست اما پی بردن به این نکته که شهرت و پول برای بچه‌ها تبدیل به یک امر مهم شده است، آنها را بر آن داشت تا توجه کودکان را به ابعاد دیگری از تصمیم گیری برای انتخاب شغل آینده‌شان نیز معطوف کنند.

امید عباسی، فرمانده ايستگاه ۶۸ آتش‌نشانی تهران که در سال ۱۳۹۲ به خاطر نجات یک دختربچه ۹ ساله جانش را از دست داد، بهترین گزینه‌ای بود که گروه هنرمندان "موگه" می‌توانستند با روایت داستان فداکاری او، توجه کودکان را به نکاتی فراتر از پول و شهرت برای انتخاب شغل آینده‌اشان جلب کنند.

گروه هنر ‌"موگه" امید عباسی را به عنوان نخستین قهرمان در کارنامه کاری خود به کودکان و نوجوانان معرفی کرد. علاوه بر این نکته، برای ادای احترام به اين قهرمان و تمامی آتش‌نشانان نخستين دوره نمايشگاه "اميد" را نیز به معرفی اين قهرمان اختصاص داد. ۲۰۰ هنرمند تصويرگر کودک و نوجوان ايرانی و ۱۰ تصويرگر خارجی از کشورهای اسپانيا، ايتاليا، تونس، ترکيه، نروژ و اندونزی هم آثار خود را برای این نمایشگاه ارسال کردند.

اميد برای کودکان بيمار

با تجربه موفق برگزاری نخستین نمایشگاه "امید" از سوی گروه هنرمندان "موگه" حالا دومین موضوع نمایشگاه هم مشخص شده است.

گروه هنرمندان "موگه" این بار با توجه به ضرورت سلامت کودکان بيمار در ايران و ساير کشورهای دنيا و ايجاد اميد به عنوان مهمترين انگیزه برای مبارزه با بيماری‌ها قصد دارد، اين دوره از نمايشگاه را با نام "اميد برای کودکان بيمار" برگزار کند.

از طرف دیگر گروه هنرمندان "موگه" این بار با برگزاری نمایشگاهی با این موضوع، قصد دارند خود کودکان را به عنوان قهرمان معرفی کنند. کودکانی که با بیماری خود مبارزه می‌کنند و به زندگی ادامه می‌دهند.

از این رو در نخستین قدم برای برپایی این نمایشگاه، فراخوانی اعلام شده است تا از طریق آن افرادی که مایل به امید دادن به بچه‌های بیمار هستند، با در دست داشتن شعار "تو قهرمان من هستی" عکس‌های خود را برای این گروه بفرستند.

مریم کی‌بخت، از اعضای تیم هنری تصویرسازان "موگه" درباره قدم‌های دیگر این کارزار به دویچه‌وله می‌گوید: «کسانی که مایل به شرکت در این کارزار هستند، می‌توانند از یک کودک که در حال مبارزه با یک نوع بیماری است، با اجازه خودش یک عکس پرتره بگیرند و برای ما بفرستند یا اینکه ببینند چه چیزی یک کودک بیمار را خوشحال می‌کند، مثلا اگر عروسکی دارد که به آن تعلق خاطر دارد، از آن هم عکسی گرفته شود و همراه با توضیح برای ما ارسال شود. حتی خود بچه‌های بیمار هم می‌توانند از خودشان و چیزی که دوست دارند سلفی بگیرند و برای ما بفرستند.»

گروه‌هایی که بدون چشم‌داشت به دیگران امید می‌دهند

تعداد گروه‌هایی که در سال‌های اخیر در داخل ایران به صورت مستقل آغاز به کار کرده و همه از "امید" صحبت می‌کنند، کم نیست.

گروه‌های مختلفی متشکل از هنرمندان، دانشجویان، مادران و... که در فضای سرد و عبوس جامعه به صورت خودجوش عمل می‌کنند و قصد دارند دوباره "امید" را در دل هموطنان خود زنده کنند.

مریم کی‌بخت از این می‌گوید که اعضای تیم هنری گرافیست‌های "موگه" هم چنین هدفی دارند. او می‌گوید انسان‌هایی که طعم دلچسب امید را در زندگی چشیده‌اند، حالا بدون هیچ چشم‌داشت مالی، در حالی که خیلی وقت‌ها نه کسی آنها را می‌شناسند و نه تقدیری از کارشان می‌شود، هدف خود را دنبال می‌کنند؛ این بار هم هدف امید بخشیدن به کودکان بیمار است.