پناهجویان سوری در بوداپست از چاله به چاه افتاده‌اند

ساعت ۱۱ پیش از ظهر چهارشنبه (دوم سپتامبر/۱۲ شهریور) پناهجویانی که در محوطه جلویی ایستگاه مرکزی قطار بوداپست نشسته بودند، با واحدهای ویژه پلیس روبرو شدند. آنها با جلیقه‌های ضد گلوله، کپسول‌های گاز اشک‌آور و عینک‌های آفتابی تیره به دور پناهجویانی حلقه زدند که تی‌شرت‌هایی کهنه بر تن، شلوارهای جین پاره پوره به پا و تکه‌مقواهایی به دست داشتند. روی این مقواها نوشته شده بود: «ما هم آدم هستیم.»

این نیروهای ویژه وظیفه تخلیه محل از پناهجویان را بر عهده داشتند. مقامات مجاری تصمیم گرفته‌‌اند از افراد واجد مدرک شناسایی، انگشت‌نگاری کنند تا پرونده‌ آنها طبق قوانین و قواعد اتحادیه اروپا به جریان بیفتد. لازم است این گروه تا زمان تعیین تکلیف در مجارستان بمانند.

قرار است آن دسته از پناهجویانی را که برگه هویتی ندارند، به اردوگاهی در خارج از بوداپست منتقل کنند تا اگر در فرایند تحقیقات روشن شد که حق پناهندگی سیاسی ندارند، به کشورشان بازگردانده شوند.

پناهجویان حاضر در ایستگاه مرکزی قطار بوداپست اما کوچک‌ترین توجهی به این مقررات نداشتند. آنها زنجیره‌ای انسانی تشکیل داده و تنها چیزی که تکرار می‌کردند این بود: «می‌خواهیم از اینجا برویم.»

پلیس مجارستان از میان دو گزینه ایجاد درگیری یا عقب نشینی، دومی را برگزید.

پای صحبت پناهجویان

محمد، پناهجوی ۲۳ ساله سوری که از چند روز قبل در ایستگاه قطار بوداپست دیده می‌شود، می‌خواهد به آلمان بیاید و درس بخواند. او می‌گوید توسل به خشونت برای پراکنده کردن پناهجویان خوب نیست به‌ویژه که تعداد زیادی زن و بچه هم در میان جمعیت هست.

پناهجویان از محوطه ایستگاه مرکزی بوداپست دور نمی‌شوند چون برای رفتن به کمپ باید از وسیله نقلیه استفاده کنند. علت اصلی این که جمعیت کثیر کنونی از جای خود تکان نمی‌خورد، یکی هزینه رفت و آمد است و دوم ترس از این که ناگهان امکان سفر و ترک مجارستان فراهم شود ولی آنها در ایستگاه نباشند.

آن دسته از گروه‌های کوچک جوانان هم که ایستگاه را ترک می‌کنند، پیوسته از سوی ماموران پلیس اسکورت می‌شوند.

در این میان، کاسبی خاصی در بوداپست به راه افتاده است. بعضی تاکسیران‌ها ‌برای رساندن پناهجویان به مونیخ، نفری ۶۰۰ یورو از آنها طلب می‌کنند اما چنین پولی را کمتر پناهجویی دارد. اکثر آنها بیشتر از مقداری وجه نقد برای خورد و خوراک ندارند. دولت مجارستان هم تا کنون به هیچکس کمکی نکرده است.

سرپرست یک خانوار سوری که در یک چادر در محوطه ترانزیت ایستگاه قطار بوداپست می‌خوابند، می‌گوید حساب بلاتکلیفی و انتظاری چنین طولانی را برای رسیدن به غرب اروپا نکرده بود.

صدها نفر در گذرگاه مقابل ایستگاه مرکزی بوداپست چادر زده و یا نشسته‌اند. بوی عرق همه جا پیچیده و بچه‌ها گریه می‌کنند.

مقصد همگی آلمان است و کاری هم ندارند که در این کشور چه خواهد شد. حال از شادی اولیه ورود به اروپا اثری در چهره‌های این افراد دیده نمی‌شود.

خبرنگار دویچه‌وله از پدر خانواده سوری می‌پرسد در گذار از دریا و گرمای طاقت‌فرسای بالکان کدام قسمت بدترین بوده است؟ او بدون درنگ جواب می‌دهد: گیر افتادن در اینجا.