وضعیت سلامتی محمود صالحی، فعال حقوق کارگری در بند
۱۳۸۶ اردیبهشت ۱۰, دوشنبهدویچهوله: آقای دکتر شریف، شما در مورد وضعیت سلامتی موکلتان آقای محمود صالحی اظهار نگرانی کرده‌اید. لطفا ما را در جریان سلامتی ایشان بگذارید.
محمدشریف: آقای محمود صالحی موکل من در قضیه برگزاری روز جهانی کارگر در سال ۸۳ از یک بیماری پیشینه‌دار کلیوی رنج می‌بردند و در بیرون از زندان در حال درمان بودند. بنابراین بیماری کلیوی ایشان یک بیماری پیشینه‌دار هست و الان که در زندان بسر می‌برند ادامهی درمان برایشان مشکل شده از جهات متعدد، منجمله ایشان ناچار هستند همواره آب‌درمانی بکنند. بنابراین نیاز دارند که براحتی بتوانند به وضعیت‌های مناسبت جهت تبعات آب‌درمانی دسترسی داشته باشند. روز دوشنبه که من ایشان را توانستم بعد از اخذ مجوز از مقام ذیربط قضایی ملاقات بکنم، پی بردم که روز قبل از آن به لحاظ افت فشارخون به بیمارستان منتقل شده‌اند. وضعیت ظاهری مناسبی هم نداشتند. این مسئله را من به مقامات قضایی ذیربط اعلام کردم و باز اعلام خواهم کرد. وضعیت محل نگهداری ایشان از حیث تراکم زندانی وضعیت مناسبی نیست. از طرف دیگر بطور کلی نگهداری ایشان در زندان سنندج توجیه قانونی ندارد. در حکم بدوی ایشان حبس در تبعید ذکر نشده. اتهام ایشان اتهامی نیست که حبس در تبعید بتواند حکم قرار بگیرد. در حالیکه عملا ایشان دارد محکومیت یکسال تعزیریش را در تبعید می‌گذارند و این وضعیت وضعیت قانونی نیست. صبح‌اش با دادستان ملاقات کردم و به ایشان تذکر دادم که حبس ایشان حبس در تبعید نیست و به چه دلیل به زندانی که در قانون در نظر گرفته، یعنی زندان سقز منتقل نمی‌شوند. ایشان اظهار داشتند که نیابتا از موکل من در زندان نگهداری می‌کنند، در حالیکه نیابت برای نگهداری در زندان در این واوضاع و احوال پایگاه قانونی ندارد. من نسبت به وضعیت سلامتی ایشان نگران هستم. امیدوارم که ایشان را به زندان سقز منتقل کنند که با توجه به حضور خانواده‌اش در آنجا امکان ادامهی درمان میسر باشد.
دویچه‌وله: می‌توانیم مطلع بشویم الان وضعیت حکمی که برای ایشان دادند یا وضعیت پرونده‌‌شان به چه صورت است؟
ایشان در سال ۸۳ همراه با شش نفر دیگر که با هم هم‌پرونده بودند، متهم شدند به تلاش جهت تشکیل تجمعات غیرقانونی، در رابطه با همان مراسم روز جهانی کارگر. به‌موجب حکمی که آن موقع صادر شد، ایشان به ۵ سال حبس تعزیری محکومیت پیدا کردند. به این حکم من اعتراض کردم. رفت به دادگاه تجدیدنظر استان. دادگاه تجدیدنظر استان با توجه به واقعیات پرونده برای ایشان و سایر هم‌پرونده‌ای‌هایشان حکم برائت صادر کرد. فرض من بر این بود که مسئله خاتمه پیدا کرده است. ولیکن این بار با اتهام دیگری، یعنی اتهام اجتماع و تبانی جهت ارتکاب جرم، منتها مستند به همان فعل و نه مستند به فعل دیگری یا فعل جدید. مجددا تحت پیگرد قرار گرفتند. این بار به ۴ سال حبس محکوم شدند و مجددا به این حکم اعتراض شد. از سایر متهمین، حکم آقای محسن حکیمی و آقای برهان دادگر ابلاغ شده است. حکم آقای محمود صالحی و آقای جلال حسینی هنوز ابلاغ نشده. ولی اطلاعات دیگری که من از نحوه‌ی ابلاغ حکم و محتوای حکم پیدا کرده‌ام، حاکی از این است که از ۴ سال محکومیت تعزیری ایشان ۳ سالش معلق شده و یک سال حبس را باید تحمل کنند که در حال حاضر در حال سپری‌کردن این یک سال هستند. من وارد محتوای پرونده و ماهیت پرونده نمی‌شوم. احیانا زیاد با وقت شما سازگاری ندارد. فقط یک اظهارنظر کوتاه می‌کنم و آن هم این است که براساس اسناد یقینی و غیرقابل تردیدی که من به دادگاه ارائه داده‌ام انتساب جرم تبانی برای آقای محمود صالحی و هم‌پرونده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایشان بدون تردید غیرممکن است. اینها زمانی که می‌خواستند روز جهانی کارگر را مراسم مستقل برگزار بکنند، موضوع را به مقامات ذیربط منجمله فرمانداری سقز منتقل کردند. اسناد این به دادگاه ارائه شده است. در این وضعیت انتساب تبانی به موکلین من غیرممکن است، چون این اتهام مستلزم امر مخفیانه است، در حالی که موکلین من هیچگونه کار مخفیانه‌ای انجام نداده بودند. عزم خودشان را برای برگزاری روز جهانی کارگر به مقامات ذیربط اطلاع داده بودند و این اطلاع انتساب تبانی را بدون تردید منتفی می‌کند. با اینحال با کمال تاسف و حیرت ایشان در حال سپری‌کردن این محکومیت هستند.
آیا امکانی برای اقدامی حقوقی برای مقابله با این وضعیت وجود دارد؟
محمد شریف: اقدامی که نتیجه‌ی فوری بدهد، خیر. حکم صادره که هنوز تاکید می‌کنم به من ابلاغ نشده و فقط اطلاعات جانبی من دارم از قضیه. حکم صادره قطعی‌ست و مراجعی که در این قبیل موارد پیش‌بینی شده برای انعکاس حکم قطعی مراجعی نیستند که نتیجه‌ی فوری، با توجه به مدت حبس ایشان، به‌دست بدهد. امیدوارم که با سپری کردن مدتی از محکومیت‌شان از طریق آزادی مشروط من بتوانم مدت حبس را کاهش بدهم. ولی این فقط یک امیدواری‌ست، نه بیشتر از آن.