مسابقات ورزشى زنان مسلمان

�ده عصاران، سرپرست خبرنگاران ستاد خبرى در تهران، در گفتگويى با راديوى دويچه وله از وضعيت بازى ها و بويژه مشكلات خبرنگاران در تهيه گزارش از انجام مسابقات مى گويد:

دویچه وله: خانم عصاران، الان چهارمین دوره ی بازی های ورزشی اسلامی زنان دارد برگزار می شود و شما بعنوان سرپرست خبرنگاران در سطوح خبری حضور دارید و شاهد همه چیز هستید. برایمان توضیح بدهید که الان چه خبر است و چه کار می کنید شما؟

عصاران: من در چهارمین دوره ی بازی های اسلامی زنان در ۴۱ کشور اسلامی و غیراسلامی تا الان شرکت کردم. اینها کشورهایی هستند که تیم های برتر ورزشی خودشان را برای رقابت دراین دوره راهی کرده اند.

دویچه وله: یعنی از کشورهای غیراسلامی هم ورزشکارهای اسلامی شرکت کرده اند؟

عصاران: بعضی از کشورهای غیراسلامی، مثل آمریکا یا کشورهای اروپایی در واقع هم تیم های مسلمان و هم غیرمسلمان شان شرکت کرده اند. مثلا از کشوری مثل ارمنستان، که نه کشوری اسلامی ست و نه تیم مسلمان دارد، ۳ تیم ملی ارمنستان یا مشابه فرقی نمی کند، این حالت هست. در واقع این دوره از بازی ها به «بازی های اسلامی زنان» تغییر نام داده شده، برای اینکه زنان را در درجه ی اول تحت الشعاع قرار می دهد و بعد این مسئله ی اسلامی بودن حتا کشورهای غیراسلامی را هم دربرمی گیرد.

دویچه وله: آیا آقایان هم دست اندرکار هستند برای تدارکات، سازماندهی و یا بعنوان تماشاچی؟

عصاران: سوال جالبی ست. برای اینکه تمام مدیریت ها و در واقع قلب های اصلی بخش های مختلف فدراسیون ورزشی بانوان دست خانم ها هست و می دانید که در صدرشان هم خانم فائزه هاشمی دارند کار می کنند. در واقع خانمها موقعیت های شغلی خیلی بیشتری را به خودشان اختصاص داده اند، ولی آقایان هم، البته هستند و بهرحال کمک می کنند. منتها، مسئله اینست که توی سالن ها هیچکدام از آقایان اجازه ی ورود ندارند و نمی توانند وارد بشوند. غیر از بازی گلف، تیراندازی و تیراندازی با کمان، برای بقیه رشته ها آقایان نمی توانند وارد بشوند.

دویچه وله: در چه رشته هایی عمده ی خانم های ایرانی، ورزشکاران ایرانی، فعالند؟

عصاران: ورزشکارهای ایرانی از آن ۱۸ رشته ای که گفته شد، غیر از رشته ی والیبال، تیم های ایرانی شرکت دارند.

دویچه وله: آنچیزی که شما الان شاهدش هستید، یعنی اینکه الان امکان عکاسی وجود ندارد از ورزشکاران زن...

عصاران: امکان عکاسی الان فقط از ۳ رشته وجود دارد، گلف، تیراندازی و تیراندازی با کمان، عکاسی و فیلمبرداری و حضور خبرنگاران و حتا حضور آقایان فقط در این ۳ رشته امکان پذیر است. در بقیه رشته ها با تمام کوشش و تلاشی که ما در این مدت کردیم تا بتوانیم مجوز بگیریم برای حتا عکاسی یا فیلمبرداری از یک حالت کاملا نمایشی، مثلا قبل از اینکه ورزشکارها بروند کارشان را شروع بکنند، با لباس و کاملا پوشیده بیایند و به شکل نمایشی حالا شاید مصنوعی هم به نظر بیاید، بهرحال عکسی از آنها ثبت بشود، با تمام تلاشهایی که شد، ما حتا تاحدی موفق شدیم اینکار را بکنیم، ولی در بسیاری از زمینه ها امکان نداشت و بخاطر آن مسایل سنتی وجود دارد هنوز موفق نشده ایم که کاملا این قضیه را پوشش بدهیم.

دویچه وله: شما فکر می کنید چه جوری می شود این مسئله را حل کرد؟ چون ورزش اگر فقط در حد خود کشور ما باقی بماند، امکان رشدش محدود است و همانطوری که خودتان اشاره کردید هر ۴ سال یکبار اگر فقط قرار است در ایران انجام بگیرد، اینهم محدودیت هایی را بوجود می آورد؟

عصاران: در واقع زمانی این اتفاق می افتد که به حقوق مساوی میان زن و مرد، بعنوان انسان، احترام گذاشته شود. و مسئولین ما باید، با تمام تفکرات سنتی ای که دارند، با توجه به اصول اسلامی، امکان حضور زنان را در مسابقات بین المللی فراهم کنند. تا زمانی که این اتفاق نیفتد و این تفکر سنتی وجود دارد که زنهای ما نمی توانند، مثلا در رشته ای مثل شنا، حضور بین المللی داشته باشند، در رشته های دیگر هم هیچوقت اینطور نمی شود. ما الان در المپیک سالهاست که یک یا دو تیرانداز خانم می فرستیم و معمولا هم نتیجه ی خوبی نمی گیریم. چون نمود بین المللی اش در حد یک تصویر کوچکی از یک یا دو زن است توی کل مردهایی که در المپیک رژه ی پرچم می روند. نمی دانم، واقعا نمی دانم چه بگویم. ولی باید امیدوار بود. چون همانطور که این آزادی ها را ما در طول این سالها نداشتیم، همانجور که من به این راحتی ۸ سال پیش نمی توانستم صحبت کنم و زنهای ما امکان پوشش، رفاهی و وضعیت اجتماعی ای را که الان دارند ۸ سال پیش نداشتند، بازهم باید صبور بود وحداقل برای نسل های آینده ی مان کمی امیدوارتر باشیم که این اتفاق بیفتد.

دویچه وله: خانم عصاران، چه امکاناتی برای دختران جوان وجود دارد در مقایسه با مردها؟

عصاران: چیزی که من از نزدیک شاهدش هستم کمترین و بدترین امکانات برای ورزش است. بخصوص در رابطه با بانوان در ایران. حتا در رسانه هایمان هم کوچکترین بخش به ورزش بانوان اختصاص داده می شود. گاهی در بدترین صفحه یا در بدترین ستون ها. جایی که اصلا به نظر نمی رسد مطلب راجع به ورزش بانوان را چاپ می کنند. با اینحال، ما همچنان رو به رشد هستیم، برای اینکه حتا اگر کمترین امکانات را داشته باشیم، اما استعدادش را داشته باشیم، و خودمان سعی کنیم شرایط خودمان را فراهم کنیم می توانیم موفق بشویم. الان شرایط سالن های مختلف، مثل ژیمناستیک یا خیلی از بازیهای دیگر، اصلا متناسب با وضعیت بین المللی نیست. ولی با اینهمه ایران تا همین امروز هم در خیلی از رشته های همین بازیها توانسته توی شنا، دو میدانی، ژيمناستیک و تیراندازی مدال هایی را کسب کند، با اینکه کمترین امکانات را برای تمرین داشتند.

دویچه وله: خانم عصاران، شما عمده ترین مشکل را در کجا می بینید؟

عصاران: عمده ترین مشکل از دید من تصویری ست، برای اینکه حضور بسیار بسیار زیاد خبرنگاران خارجی که اینجا هستند و معمولا دست خالی باید برگردند. چون هیچ تصویری نمی توانند با خودشان ببرند. من فکر می کنم همین مسئله، که در ابتدا هم گفتم، اگر هماهنگ بشود، ما می توانیم این بازیها را خیلی برجسته تر در مجامع عمومی نشان بدهیم.

دویچه وله: خیلی ممنونم از شما. موفق باشید.