شصت سال از سوءقصد نافرجام عليه آدولف هيتلر گذشت

مى شود. سحرگاه بيست و يكم ژوئيه «فون اشتاوفن برگ» و سه تن از همفكرانش تيرباران مى شوند.

“امروز پيشوا مورد يك سوءقصد بمبگذارى قرار گرفت. ولى پيشوا غير از چند سوختگى و ضربديدگى سطحى جراحتى برنداشته است. وى پس از اين سوءقصد بلافاصله كار خود را از سر گرفت و طبق برنامه «دوچه» را براى يك گفتگوى طولانى پذيرفت.”

و منظور گوينده راديو از «دوچه»، موسولينى، ديكتاتور ايتاليا بوده است.

هنگامى كه اين خبر در رايش آلمان پيچيد، طبيعى بود كه شنوندگان راديوى خلقى آلمان اطمينان به صحت اين خبر سوءقصد عليه هيتلر نداشتند. ولى آنانى كه در ترديد بودند، روز بعد در ۲۱ ژوئيه ۱۹۴۴ به يقين دريافتند كه هيتلر از اين انفجار به واقع جان سالم بدر برده است. هيتلر در اين روز طى سخنانى گفت:

“يك گروه كوچك از افسران جوياى نام، بى وجدان، بى عقل، جانى و احمق توطئه اى را به جريان انداختند تا من را نابود كنند و با نابودى من ستاد رهبرى ارتش ورماخت آلمان را در عمل از ميان ببرند.”

هيتلر اعلام داشت كه توطئه گران بيرحمانه تحت پيگرد قرار گرفته و «كلاوس شنك گراف فون اشتاوفن برگ» و سه تن از نزديكانش در اين لحظه ديگر كشته شده اند.

كمتر كسانى شهامت يك مقاومت فعال را دارند. «اوالد هاينريش فون كلايست»، يك افسر پيك كه پدرش نيز در طرح اين سوءقصد دست داشت و بدست نازى ها به دار آويخته شد، نيز جزو اين گروه بود. خود «فون كلايست» جوان در شرايط خاصى جان سالم بدر برد، هر چند كه لحظات حساس را در كنار سرهنگ «گراف اشتاوفن برگ» قرار گرفت و بطور فعال در اين توطئه مشاركت داشت. «فون كلايست» كه از نادر شاهدان بازمانده اين ماجرا بود، در يك مصاحبه تلويزيونى به مناسبت پنجاهمين سالگرد ترور نافرجام هيتلر از انگيزه هايش چنين گفت:

“من بشدت رنج مى بردم از اينكه اين همه جنايت بنام آلمان صورت مى گيرد. و من به خودم گفتم، چطور ما نمى توانيم به جهانيان نشان دهيم كه كسان ديگرى هم در آلمان وجود دارند. يك دليل ديگر هم اين بود كه برايم بسيار اهميت داشت: من يقين داشتم كه اگر چنين تلاشى موفقيت آميز باشد، آنگاه انسان هاى بسيارى زنده خواهند ماند. اين نكته براى من بسيار مهم بود و اينكه آلمان اين گونه با خاك يكسان نمى شد.”

اين تنها سوءقصدكنندگان بيستم ژوئيه نبودند كه يك روز بعد اعدام شدند، بلكه شمار زيادى از سياستمداران احزاب ممنوعه و رزمندگان جنبش مقاومت از ميان كليسا و اتحاديه كارگرى نيز به جوخه هاى اعدام سپرده شدند.. بسيارى از ايشان متعلق به محفل «كرايزاو» بودند، جايى كه مخالفان نازيسم آلمان از عرصه هاى گوناگون اجتماعى يكديگر را يافته بودند. و در ميان ايشان بزرگ مالك و افسرى بود بنام «اولريش ويلهلم گراف شورين فون شوانن فلد» كه همگى در سحرگاه بيست و يكم ژوئيه ۱۹۴۴ اعدام مى شوند.