رکوردشکنی به‌رغم حجاب <br> گپی با لیلا ابراهیمی، ملی‌پوش دوومیدانی ایران

ابراهیمی در گفت‌وگو با بخش فارسی دویچه وله چالش‌های دوومیدانی بانوان ایران را زیر ذره بین برده است. در چهارچوب مسابقات دوومیدانی داخل سالن آسیا در هانوی، پایتخت کشور ویتنام، لیلا ابراهیمی دونده دوی ۳ هزار متر ایران، با مدت زمان ۹ دقیقه و ۵۰ ثانیه در مرحله نهایی این ماده، عنوان پنجم آسیا را به خود اختصاص داد.

لیلا ابراهیمی با این دستاورد رکورد جدیدی را در دوومیدانی ایران به ثبت رساند. این دونده‌ی ملی ‌پوش ایران، در مواد دوی هشتصد متر، هزار و پانصد متر و سه هزار متر در گفت‌و‌گو با دویچه وله به ویژه در مورد مشکل حجاب برای بانوان دونده و همچنین جزئیات وضعیت دوومیدانی بانوان در ایران سخن می‌گوید.

دویچه وله: خانم ابراهیمی شما به‌عنوان یکی از نمایندگان زن ورزشکار ایران در میادین بین‌المللی حضور دارید. در مسابقات دو میدانی سالن آسیا در ویتنام نیز به میدان رفته‌اید. پیش از هر چیز لطفا یکمقدار در رابطه با وضعیت کلی خودتان، فعالیت‌تان در ورزش دو میدانی برایمان تعریف کنید.

لیلا ابراهیمی: من حدوداً ده سال است که در رشته‌ی دو میدانی فعالیت می‌کنم که در رشته‌ی نیمه‌استقامت‌ها و استقامت‌ها فعالیت دارم. در این سالها رکوردهای هزار و پانصد متر داخل و خارج سالن، رکورد سه هزار متر داخل و خارج سالن، رکورد سه هزار متر، رکورد پنج هزار متر و چهارصد و چهارده امدادی در دست من است. تحصیلات من در رشته‌ی زبان انگلیسی بوده و الان ۲۶ سال سن دارم و در طی یکسال اخیر مربی‌گری هم می‌کنم و می‌شود گفت یکسری شاگرد در سنین نونهالان و نوجوانان تربیت کردم که آن‌ها هم در حال حاضر رکوردار این سنین هستند.

شما به‌عنوان عضو تیم ملی دو میدانی زنان ایران مجبور هستید که با حجاب در مسابقات شرکت کنید. از دید شما مشکل حجاب تا چقدر می‌تواند مانع رقابت عادلانه با سایر دوندگان زن باشد؟ به طور کلی با دردسر حجاب در ورزش چگونه دست و پنجه نرم می‌کنید؟

حقیقت‌اش این است که رشته‌ی دو میدانی حداقل ِ پوشش را انتخاب کرده است. این حداقلی از پوشش، کار را کمی راحت‌تر کرده است. یعنی کل کشورها را هم که ببینید، پوشش‌شان بسیار حداقل است. و ما حالا چون به عنوان یک کشور مسلمان هستیم، براساس اصول و قوانینی که داریم، به عقیده‌ی من باید خیلی چیزها رسماً رعایت بشود. من فکر می‌کنم که حالا کیفیت پوششی‌مان هم بهتر شده است، آن هم برحسب تجربیاتی که در مسابقات داشتیم و حالا مسئولین با ما می‌آمدند و می‌دیدند که پوشش آن‌هایی که محجبه رفتند به چه صورت است. این‌ها در هر صورت به ما خیلی کمک کرد. ولی می‌دانید که این لباس ما در برابر کشورهایی که حالا به صورت راحت می‌دوند، خیلی ناعادلانه است.

من فکر می‌کنم کسی که حالا با این پوشش، با این مشکلاتی که در طی سالها گذرانده و راه را همواره کرده است و تا به اینجا رسیده، ورزشکاران محجبه را هم که ببینید، در مسابقات با پوشش است. این پوشش فکر نمی‌کنم برای ما زیاد مسئله‌ای باشد. برای این که ما مدتها است که با این پوشش تمرین کرده‌ایم. در هر صورت می‌شود گفت که عادت کردیم. اگر کسی به ما بگوید مثل آن‌ها بدو، الان دیگر برایمان سخت است.

از وضعیت کلی دو میدانی بانوان در ایران برای ما تعریف کنید وهمچنین اهدافی که برای خودتان گذاشته‌اید در آینده‌ی دور و نزدیک؟

حقیقت‌اش وضعیت دو میدانی ما هنگامی که با فدراسیون‌مان ادغام شد، یعنی با بخش آقایان ادغام شد، از زمین تا آسمان فرق کرده است. یعنی آن محدودیت‌‌ها و محرومیت‌هایی که خانم‌ها در سالهای گذشته داشتند، الان برطرف شده است. من فکر می‌کنم که شرایط دو میدانی مخصوصاً در بخش بانوان در این چهارسال اخیر که ادغام شده‌ایم خیلی فرق کرده، پیشرفت خیلی چشمگیر بوده است. و فدراسیون هم هر امکانی در حیطه ‌و برایش قابل دسترس بوده، برای خانم‌ها فراهم کرده است. ولی به عقیده‌ی من باید بیشتر توجه بکنند و امکان مسابقات بیشتری برای خانم‌ها تدارک ببینند. چون مسابقات برای یک دونده تجربه‌ی بسیار مهمی است، مخصوصاً مسابقات بزرگ و من خودم هم شخصاً طی یکسال اخیر آسیب‌دیده بودم، ولی توانستم خودم را برگردانم.

امسال هم دو رکورد ملی را جابجا کردم. رکورد پنج هزارمتر و هفته‌ی پیش هم رکورد سه هزار متر بود که جابجا شد. راستش قصدم این است که آن نتیجه‌هایی که خودم مد نظرم هست، به تنهایی بتوانم آن رکوردهایی که می‌خواهم را به دست بیاورم که بتوانم در مسابقات بزرگ حداقل رقابت خوبی برای کسب مدال داشته باشم. این گونه نباشد که فقط برویم آنجا رکورد بزنیم و یا به عنوان یک نماینده‌‌ی محجبه آنجا حاضر بشویم. می‌خواهم با این امکاناتی که داریم، با همین حداقل امکانات و با همین فضای کم تمرینی، می‌خواهم طوری باشد که حداقل نشان بدهم که یک خانم ایرانی با همین امکانات هم می‌تواند بهترین‌ها باشد.

در مورد امکانات موجود برای ورزش دو و میدانی بانوان در ایران یکمقدار بیشتر توضیح بدهید. آیا مسابقات باشگاهی هست، آیا لیگ سراسری هست، آیا خودتان در باشگاهی حضور دارید؟ در این مورد هم جالب است که جزییاتش را بدانیم.

راستش امسال فقط مشکل اساسی که همه تیم‌ها داشتند، مشکل باشگاهها بود. ما تنها امیدی که حالا ساپورت مالی می‌شویم، همین باشگاهها هستند که به‌اندازه‌ی خودشان تا جایی که امکانش باشد به ورزشکارها کمک می‌کنند. ولی چیزی که خیلی پشتوانه‌ی یک ورزشکار در طول سال بود، تشکیل باشگاههای خصوصی بود که متأسفانه امسال اصلاً باشگاههای خصوصی وجود نداشت و این چندتایی هم که بودند همه منحل شدند. هیچ کدام اعلام آمادگی نکردند و این نشانه‌ی خیلی بدی است.

فعلاً باشگاه شهرستانها، کمیته‌ی بوئراحمد از من استقبال کرد و من را عضو تیم‌شان کرد که البته تیم بدی نیست، ولی این کمبود یک معضل بسیار بزرگ است. چون وقتی ورزشکار خوب ساپورت مالی نشود، در هر صورت به مشکل برمی‌خورد. ولی خوشبختانه چیزی که برای من که طی سالها تمرین می‌کنم خیلی چشمگیر است ، این است که ما می‌رویم استادیوم آزادی، همان استادیوم صد هزارنفری که فوتبال بازی می‌کنند، آنجا زمین دو میدانی دارد و من کلاً تمام تمرینات‌ام را که هر روز هست، روزی دو الی سه بار تمرین می‌کنیم، یعنی می‌شود گفت نصفی از روز را ما استادیوم آزادی تمرین می‌کنیم. آنجا چیزی که خیلی برای من جالب بود این که تمام کارگرها و تمام مجموعه‌ی کارکنان استادیوم آزادی این قدر از ما حمایت می‌کنند و این قدر ما را ساپورت می‌کنند و آنجایی که ما هستیم این قدر ما را پوشش می‌دهند، که اصلاً جای تعجب است، آدمهایی که از دو میدانی هم نیستند، این قدر به ما اهمیت می‌دهند و کمک می‌کنند. به هرحال دوست دارند که ما آنجا ورزش می‌کنیم. واقعاً این جای شکرش باقی است که بعضی‌ها که اصلاً توقع نداری، کسانی که ورزشی نیستند، واقعاً ورزش را لمس می‌کنند، بویژه ورزش خانم‌ها را. می‌شود گفت که هر روز تمرین دارم، صبح و بعدازظهر. هم بدن‌سازی با دستگاه هست، هم صحرانوردی و هم تمرینات تخصصی.

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان

برای شنیدن گفت‌وگو با لیلا ابراهیمی، بر لینک صوتی پایین صفحه کلیک کنید!