1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

توافق احزاب سياسى بزرگ آلمان براى ائتلاف با يكديگر

۱۳۸۴ آبان ۲۳, دوشنبه

توافق احزاب متحده دمكرات مسيحى و سوسيال مسيحى با حزب سوسيال دمكرات آلمان براى ائتلاف با يكديگر و تشكيل دولت موسوم به ائتلاف بزرگ به رياست خانم آنگلا مركل ليدر حزب دمكرات مسيحى موضوع تفسيرهاى اغلب روزنامه هاى امروز آلمان و ساير كشورهاى اروپائى است.

https://p.dw.com/p/A5f1
عکس: AP

روزنامه «وست دويچه تسايتونگ» (Westdeutsche Zeitung) چاپ شهر دوسلدورف در اين باره چنين اظهار عقيده كرده است: برنامه دولت ائتلافى در حال تشكيل آلمان فقط به اين خاطر تنظيم شده كه مدركى باشد براى حقانيت اتحاد سياسى بين اين دو حزب بزرگ كشور كه همچون دولت قبلى بايد سال بسال و خوب يا بد بار خود را به منزل برساند. حزب سوسيال دمكرات و احزاب متحده براى آن با يكديگر ائتلاف نكردند كه متفقاً هدفى مشترك را به تحقق در آورند، بلكه باينجهت بود كه بدون يكديگر نمی‌توانستند در قدرت حكومت شريك باشند. اين ائتلاف در واقع دولتى با مسئوليت محدود است كه فقط آنقدر دوام خواهد آورد تا يكى از شركا بفهمد كه به ديگرى احتياج ندارد و به تنهائى می‌تواند كار خود را پيش ببرد.

روزنامه اتريشى «كلاينه تسايتونگ» (Kleine Zeitung) در همين باره چنين نوشته است: دو حزبى كه سالها رقيب و مخالف يكديگر بودند اجباراً به هم نزديك شده‌اند و دو فرهنگ سياسى مختلف با يكديگر تلاقى كرده كه در عمل چندان از هم دور نيستند. در مراحلى از گفتگوهاى تشكيل دولت ائتلافى برای هريك از دو حزب معلوم شد كه در واقع نظر خود آن حزب هم همان بوده كه طرف مقابل می‌گويد. دولت ائتلافى كه از دو هفته ديگر براى چهار سال آينده شروع به كار می‌كند محكوم به موفقيت است آنهم با وجود برنامه‌اى بدون پشتيبانى و موافقت مردم آلمان كه آنقدر بار بدوش آنها می‌گذارد كه تا كنون سابقه نداشته است.

در روزنامه «نويه اُسنابروكر تسايتونگ» (Neue Osnabrücker Zeitung) در همين مقوله چنين آمده است: شركاى ائتلاف با اختلافاتى مشهود در انظار عمومى ظاهر می‌شوند و تلاش آنها براى تظاهر به اتفاق نظر و همدلى اين اختلافات را پنهان نمی‌كند. اين واقعيت براى دولت ائتلاف بزرگ مدرك فقر و ناتوانى است. آنچه در اين ائتلاف و اتحاد واقعاً بزرگ است فقط تعداد نفرات آنها است، نه نكات مشترك فيمابين. ائتلاف اين دو حزب بخاطر آن نبود كه هر دو تشخيص داده باشند اصلاحات لازم را بايد با تكيه بر اكثريت وسيع پارلمانى باجرا در آورند، بلكه به اينجهت بود كه بعد از انتخابات از نظر محاسبه يعنى تعداد آراء همه احزاب، راه ديگرى براى آنها وجود نداشت.