۱۷ ژانویه ۱۸۱۲: پدر دموکرات‌مسیحی‌ها

گروهی او را "دکتر دروغ" می‌خواندند و گروهی نابغه سیاسی‌اش می‌دانستند. بیسمارک صدر اعظم بنام آلمانی می‌گفت: «زیبایی و ادامه زندگی من به دو کس بسته است: همسرم و ویندهورست. اولی به خاطر عشق و دومی به خاطر نفرت».

دلیل نفرت بیسمارک آن بود که او به مذهب پروتستان گرایش شدید داشت در حالی که لودویگ ویندهورست (Ludwig Windthorst) و خانواده او کاتولیک‌های مؤمنی بودند.

سرزمین آلمان تا سال ۱۸۷۱ به صورت ملوک الطوایفی اداره می‌شد. ویندهورست در هانوور که محیطی پروتستان بود، رشد و تحصیل کرد و پادشاه هانوور در سال ۱۸۴۹ او را علیرغم مذهبش نخست به مجلس نمایندگان و سپس به عنوان وزیر دادگستری و تنها وزیر کاتولیک به کابینه‌اش فراخواند.

در سال ۱۸۶۶ حکومت پروس یعنی حکومت سرزمین‌های شرقی آلمان، هانوور را تصرف کرد. به دستور بیسمارک ویندهورست را از مقام‌های حقوقی و سیاسی برکنار کردند و باعث شدند که او به گروه اپوزیسیون استقلال‌طلب هانوور علیه پروس بپیوندد.

در نخستین انتخابات سراسری آلمان در سال ۱۸۷۱ ویندهورست با رای بالای مردم هانوور به پارلمان آلمان متحدشده راه یافت و هم‌زمان برای تمرکز فعالیت‌های کاتولیک‌‌ها در پایه‌گذاری یک حزب "سانتریستی" (میانه‌رو) که بعدها به حزب دموکرات‌مسیحی کنونی تبدیل شد، نقش برجسته‌ای داشت.

گرچه بیسمارک در دیدگاه خود مبنی بر جدایی دین از دولت پیشرفته بود و ویندهورست با دخالت کلیسا در کار دولتی مخالفت نمی‌کرد، ولی او هرگز گرفتار خشک‌اندیشی مذهبی نشد و در درازنای فعالیت پارلمانی خود همواره بیش از پیش به اهمیت پارلمان و پرهیز از روحانیان مرتجع پی می‌برد و تأکید می‌کرد.

محرومیت‌هایی که کاتولیک‌ها به خاطر تلاش‌های بیسمارک پروتستان می‌کشیدند، ویندهورست را به یکی از هواداران سرسخت آزادی عقیده تبدیل کرد و از او دموکراتی پرتلاش ساخت. او سرسختانه با موج یهودی‌ستیزی در آلمان و حتا قانون موسوم به سوسیالیست‌ها که در واقع بیسمارک علیه آن‌ها تنظیم کرده بود به مخالفت برخاست.

ویندهورست انسانی قانون‌مدار بود و با هرچه بوی بی‌قانونی می‌داد حتا اگر به آن رنگ قانونی می‌دادند می‌جنگید و در این رابطه می‌گفت: «حفاظت تنها از طریق حقوق و قانون‌های عمومی ممکن است. قانون‌هایی که در مورد همه صادق‌اند. به محض این که بخواهیم قانون‌های استثنایی وضع کنیم، تکیه‌گاه قانون را ویران کرده‌ایم».

لودویگ ویندهورست حق داشت: ۴۰ سال پس از درگذشت او نازی‌ها با وضع قانون‌های استثنایی و اضطراری به هرچه قانون بود، پشت پا زدند.

لودویگ ویندهورست در ۷۹ سالگی در برلین درگذشت.