تایوان و «سیاست یک چین» آلمان
۱۳۸۷ فروردین ۱, پنجشنبه
ویلهلم یوزف سباستیان، نماینده‌ی حزب دمکرات مسیحی در پارلمان آلمان است. وی می‌گوید: «ما می‌خواهیم که تایوان به رسمیت شناخته شود، ولی می‌دانیم که در حال حاضر از بعضی موانع نمی‌توان عبور کرد».
سباستیان در میان سیاستمداران آلمان یک استثناست. در این کشور شمار اندکی وجود دارند که جرئت کنند و در موضوع تایوان، واژه‌ی «به رسمیت شناختن» را بر زبان آورند. تایوان هرگز از سوی آلمان به رسمیت شناخته نشده است. پس از جنگ جهانی دوم، خود آلمان هم از تقسیم کشوری رنج می‌برد. کنراد آدناوئر صدراعظم وقت آلمان، در برابر فشار آمریکا برای به رسمیت شناختن دیپلماتیک تایوان ـ که خود را رسما «جمهوری چین» می‌نامد ـ با سرسختی پایداری کرد.
در عوض، جمهوری فدرال آلمان در سال ۱۹۷۲ یعنی یک سال پس آن که چین عضو کامل سازمان ملل شد و تایوان اخراج گردید، با چین مناسبات دیپلماتیک برقرار ساخت. این شکست دیپلماتیک برای تایوان چندان سخت نبود. این کشور توانست در بسیاری از کشورهای مهم جهان، نمایندگی باز کند. در آلمان نیز نمایندگی تایپه گشوده شد و در مقابل آلمان نیز در تایپه انستیتوی آلمان را گشود.
پیروزی اپوزیسیون تایوان در انتخابات ریاست‌جمهوری در سال ۲۰۰۰، بار دیگر این کشور را در کانون توجه جهانیان قرار داد. برای نخستین بار کومین‌تانگ از قدرت برکنار شد و دمکراسی در کشور از سوی مردم به رسمیت شناخته شد.
دیدار آنگلا مرکل با دالای لاما رهبر مذهبی تبت در سال ۲۰۰۷، برای تایوانی‌ها هم امیدبخش بود. محفل «دوستداران برلین ـ تایپه» در پارلمان آلمان، صدراعظم آلمان را فراخواند تا با رییس‌جمهوری تایوان هم ملاقات کند. ویلهلم یوزف سباستیان رییس این گروه پارلمانی گفت: «من نیز از این کار بسیار استقبال می‌کنم. طبیعتا این آرزوی بزرگ من است».
ولی در اوایل امسال، فرانک والتر اشتاین مایر وزیر امور خارجه‌ی آلمان، در نامه‌ای به دولت چین نوشت که تایوان و تبت بخشی از سرزمین چین هستند. بدین‌سان دولت آلمان بر سیاست «یک چین» خود تاکید کرد. آنگلا مرکل نیز بعدها بر همین سیاست مهر تایید زد. این امر موجب برآشفتگی تایوانی‌هایی شد که در آلمان و اروپا زندگی می‌کنند. آنان آلمان را متهم می‌کنند که تایوان را به چین تحویل داده است.
Danhong Zhang / رادیو دویچه وله