تأکید حسن روحانی بر ادامه تحول در سیاست خارجی ایران
۱۳۹۲ مهر ۸, دوشنبه
حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، در جلسه شامگاه یکشنبه (۷ مهر/ ۲۹ سپتامبر) هیأت دولت، ضمن ارائه گزارشی در مورد برنامه‌ها و اهداف سفر خود به نیویورک گفت که دولت او "مجری خواست مردم است و بر تعهداتش نسبت به مردم و تحول در مناسبات خارجی که یک خواست و مطالبه ملی است، پایبند است". او اشاره کرد به اینکه این رویکرد در "در چارچوب" سیاست‌های آیت‌الله خامنه‌ای است و افزود که سفر نیویورک نیز "با حفظ مواضع اصولی جمهوری اسلامی ایران، پرهیز از تندروی‌ها و با رعایت اخلاق و ادب در مناسبات، همین اهداف را تعقیب می‌کرد".
این سخنان روحانی ظاهرا پاسخی تلویحی به انتقادها و اعتراض‌های تندروهاست که به تدریج حملات بیشتری را علیه رویکردهای دولت روحانی شروع کرده‌اند.
حسین شریعتمداری، نماینده ولی فقیه در روزنامه "کیهان"، در سرمقاله روز یکشنبه این روزنامه با عنوان "چه دادیم و چه گرفتیم" دستاورد سفر روحانی را منفی و به سود آمریکا ارزیابی می‌کند: «لحن ملایم رئیس‌جمهور محترم کشورمان و نشانه‌ها و پیام‌هایی که از خواست جدی ایشان برای فرو ریختن دیوار بلند بی‌اعتمادی میان ایران و آمریکا حکایت می‌کرد نه فقط غیر از "وعده‌های نسیه" و لفاظی‌های بی‌پشتوانه مقامات آمریکایی هیچ دستاورد دیگری به دنبال نداشت بلکه کفه مواضع طلبکارانه و خواسته‌های باج‌خواهانه حریف را نیز سنگین‌تر کرد.»
روحانی در تمامی سخنرانی‌ها و ابراز نظرهایش در نیویورک یا از اسرائیل نام نبرد یا از این کشور بدون اوصاف و القابی که در رسانه‌ها و محافل رسمی ایران (رژیم صهیونیستی و ...) رایج است یاد کرد. او در یکی از سخنرانی‌های خود از اسرائیل خواست که به قرارداد منع تولید، گسترش و استفاده از سلاح‌های هسته‌ای (NPT) بپیوندد. شریعتمداری این خواست روحانی را نوعی به رسمیت شناختن این کشور و مغایر با سیاست‌های جمهوری اسلامی توصیف کرده و روحانی را از بابت آن به باد انتقاد گرفته است: «پیشنهاد آقای روحانی، "امتیاز" بزرگی بود که رژیم صهیونیستی به عنوان یک آرزو دنبال می‌کند و آن، به رسمیت شناختن موجودیت اسرائیل است.»
"موش آمریکا در دیگ روحانی"
به نوشته شریعتمداری، "تاسف‌بارترین پرده" سفر روحانی به نیویورک و بزرگترین امتیاز او به آمریکا گفت‌وگوی تلفنی با اوباما بوده است. مدیر مسئول "کیهان" این گفت‌وگو را مایه از بین رفتن اعتبار جمهوری اسلامی در میان" انقلاب‌های اسلامی منطقه و نهضت‌های مقاومت" توصیف کرده و در نهایت نتیجه گرفته است که "انتظار گشایش اقتصادی از مذاکره و رابطه با آمریکا نهایت ساده‌لوحی است".
"کیهان" همین خط فکری را در یادداشت روز شماره دوشنبه (۸ مهر / ۳۰ سپتامبر) خود نیز پی گرفته است. محمد ایمانی در این یادداشت از جمله نوشته است: «کاری که شیطان بزرگ در آخرین دقایق سفر دکتر روحانی به نیویورک و حضور در نشست سازمان ملل کرد، شبیه انداختن موش در ظرف دستاوردهای خوب رئیس جمهور اسلامی ایران بود. ابزار نفوذ شیطان وسوسه‌گری و وسوسه‌پذیری است و در واقع می‌توان گفت هیئت ایرانی به خاطر همین وسوسه‌پذیری، در آخرین دقایق به خود گل زد و بازی‌ای را که می‌توانست برنده باشد، واگذار کرد.»
"اختلافات ماهوی"
خبرگزاری فارس نیز که به سپاه پاسداران نزدیک است در مجموعه گزارش‌ها و مصاحبه‌هایی که در روزهای اخیر منتشر کرده کوشیده است با تمرکز بر اختلافات ایران و آمریکا و "ماهوی" معرفی‌کردن آنها چشم‌اندازی برای بهبود مناسبات دو کشور نبیند.
محسن محمدی در مقاله‌ای در "فارس" نوشته است: «مخالفت ملت ایران با آمریکا، شکلی هویتی به خود گرفته که ریشه در ۶۰ سال رفتار آمریکا نسبت به ایران دارد بنابراین بسیار خوش‌بینانه خواهد بود که اگر ما سطح اختلاف را در مسائلی چون انرژی هسته ای و. . . بدانیم . بلکه اینها فرعیات دخیل در این اختلاف است و با حل این فروع تغییر راهبردی در روابط دو کشور روی نخواهد داد.»
"معترضانی که ساکت بودند"
با این همه به نظر نمی‌رسد که مخالفان رویکرد دولت روحانی در سیاست خارجی هنوز چندان قوی باشند، به ویژه که آنها در دولت احمدی‌نژاد درباره بسیاری از رویکردها و تلاش‌های بی‌نتیجه این دولت برای گفت‌وگو با آمریکا و غرب ساکت بودند.
روزنامه "جمهوری اسلامی" در همین رابطه در یادداشت سیاسی روز دوشنبه خود نوشته است: «جالب اینست که معترضان همان کسانی هستند که از ۸ سال قبل تاکنون شاهد رفتارهای غیرمتعارف رئیس دولت سابق بودند که به رئیس جمهور آمریکا نامه نوشت ولی جوابی دریافت نکرد. در سفر آخر خود به نیویورک بارها به بیان‌ها و زبان‌های مختلف برای ملاقات و مواجهه و مذاکره با دولتمردان آمریکائی اعلام آمادگی کرد ولی با بی‌اعتنایی مواجه شد و در یکی از سفرهایش به آمریکا در سیاسی‌ترین شورای متعلق به دولت آمریکا شرکت کرد و هیچ سخن مؤثری نگفت و نشنید، این حضرات اینها را دیدند ولی هیچ عکس العملی نشان ندادند و اعتراضی نکردند و حتی به تحسین او نیز پرداختند!»