بان کی مون: روند مبارزه با فقر جهانی کند است
۱۳۸۶ مرداد ۸, دوشنبه
بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد اخیرا گزارش سال ۲۰۰۷ همکاران خود را، در مورد روند اجرای «اهداف هزاره سازمان»، در ژنو به نمایندگان رسانه‌های همگانی معرفی کرد.
کشورهای عضو سازمان ملل متحد، در نشست همگانی سال ۲۰۰۰ خود به اتفاق آراء طرحی را تصویب کردند که «اهداف توسعه هزاره» نام یافت. براساس این طرح، سازمان‌ملل‌متحد موظف شد تعداد افرادی را که در زیر خط فقر زندگی می‌کنند تا سال ۲۰۱۵ به نصف برساند.
یکی دیگر از اهداف هزاره، متوقف ساختن روند گسترش بیماری ایدز و تامین آموزش ابتدائی برای تمام کودکان جهان تعیین شد.
هنگام ارائه گزارش سال ۲۰۰۷، دبیرکل سازمان‌ملل‌متحد به خبرنگاران گفت: «هرچقدر تاکید کنم که کشورهای پیشرفته باید به تعهدات خود عمل کنند، کم گفته‌ام.» منظور او، تخصیص هفت دهم درصد از درآمد ناخالص ملی کشورهای صنعتی برای تحقق اهداف هزاره بود. چنین تعهدی را این کشورها در همان نشست همگانی سال ۲۰۰۰ سپردند، اما تا تحقق آن هنوز فاصله بسیار دارند.
بان کی مون در سخنان خود افزود: «من عاجزانه از کشورهای صنعتی می‌خواهم که در زمینه افزایش سریعتر سهم کمک‌های عمرانی خود اقدام کنند تا در مقاطع زمانی ۲۰۱۰ و ۲۰۱۵ بتوانند مطابق برنامه به هدف تعیین شده برسند.»
براساس گزارش سال ۲۰۰۷، سهم انسان‌هائی که درآمد روزانه شان کمتر از یک دلار آمریکائی است، در فاصله سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ از ۳۲ درصد به ۱۹ درصد رسید. یعنی از یک میلیارد و ۲۵۰ میلیون نفر به ۹۸۰ میلیون نفر.
تهیه کنندگان گزارش پیش بینی کرده‌اند که اگر این روند ادامه یابد، تحقق هدف سازمان ملل متحد برای نیمه کردن فقر مطلق، تا سال ۲۰۱۵ در بیشتر مناطق جهان عملی خواهد بود. این چشم انداز کشورهای واقع در جنوب صحرای آفریقا را نیز در بر می‌گیرد. در آنجا، تعداد افراد مبتلا به فقر مطلق از سال ۲۰۰۰ به این سو نه تنها افزایش نیافته، بلکه شش درصد کمتر شده است.
اما برخلاف گزارش خوش‌بینانه کارشناسان سازمان ملل، از دید نهاد آلمانی «کمک به گرسنگان»، احتمال شکست اهداف هزاره سازمان ملل متحد وجود دارد. «اینگه‌بورگ شویبله» رئیس این نهاد به خبرگزاری رویترز گفت: «به ویژه مناطق روستائی که ۸۰ درصد گرسنگان در آن‌ها زندگی می‌کنند، مورد بی‌توجهی جامعه جهانی قرار گرفته‌اند.»
یونیسف به عنوان نهاد کمک به کودکان سازمان ملل متحد، برای کاهش میزان مرگ و میر کودکان در فقیرترین کشورهای جهان خواستار یک تلاش جهانی شده است. براساس مطالعات این نهاد، همچنان سالانه ده میلیون کودک زیر پنج ساله، قربانی بیماری‌هائی می‌شوند که قابل پیشگیری و درمان هستند.
در مورد مبارزه با بیماری ایدز نیز، مشکل به قوت خود باقی است. در این عرصه، بیش از کمک‌های عمرانی کشورهای ثروتمند صنعتی، کمک کنسرن‌های داروئی اهمیت دارد.
کنسرن‌ها، در برابر سود هنگفتی که از محل فروش دارو به دست می‌آورند، باید داروهای موثر در مبارزه با ایدز را به فراوانی و با بهای ارزان میان کشورهای فقیر توزیع کنند تا همه مبتلایان به ویروس ایدز بتوانند از آن سود ببرند.
برای تحقق این امر، مجامع جهانی و نهادهای امدادی بین‌المللی تاکنون بارها خواستار همکاری کنسرن‌ها شده‌اند، اما تنها در مواردی اندک توانسته‌اند پاسخ مثبت بگیرند.
جواد طالعی