آلمان، کشوری با پل‌های بی‌همتا

وقتی که سال ۱۹۶۱ دیوار برلین بنا شد، پل "اوبرباوم" (Oberbaumbrücke) بخشی از مرز بین شرق و غرب برلین شد. مرزبانان مسلح در ساحل رودخانه‌ی "اشپره" (Spree) بر رفت و آمدها نظارت می‌کردند و در ایستگاه کنترل مرزی بر روی پل مستقر بودند. امروزه این پل دو بخش "فریدریشز‌هاین" و "کرویتس برگ"را در شهر برلین به هم متصل می‌کند و به نماد اتحاد دوباره‌ی آلمان پس از فرو ریختن دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ تبدیل شده است.

این پل رومی که بر روی رودخانه‌ی موزل در شهر تریر آلمان ساخته شده است، قدیمی‌ترین پل بنا شده در آلمان است که سالم باقیمانده است. این پل، ابتدا پلی چوبی بود که بعدها رومی‌ها سنگ‌های بازالت را جایگزین چوب‌ کردند. قدمت پایه‌های این پل به قرن دوم پس از میلاد مسیح می‌رسد. بخش فوقانی پل یکبار در قرن ۱۲ میلادی و بار دیگر هم در قرن ۱۸ میلادی، پس از بمباران توسط نیروهای فرانسوی، دوباره از نو ساخته شد.

پل "فِه‌مارنزونت" (Fehmarnsundbrücke) سال ۱۹۶۳ به بهره‌برداری رسید. این پل که در سال‌های جنگ سرد ساخته شد به گونه‌ای طراحی شده بود که ۶ مسیر ضد تانک بر روی پل تعبیه شده بودند تا در صورت حمله‌ی احتمالی دشمن به کار گرفته شوند. این پل از جزیره‌ی "فه‌مارن"(Fehmarn) در ایالت اشلسویگ-هل‌اشتاین به سمت شمال شرق تا خشکی کشیده شده است.

پل "کرمر"(Krämerbrücke ) در ابتدا مکانی بود برای عرضه و فروش کالاهای تاجران به خریداران. این پل که در بخش قدیمی شهر ارفورت بنا شده است، بخشی از شاهراه امپراطوری مقدس روم در آلمان به شمار می‌رود. امروزه بر روی این پل فروشگاه‌های کوچکی برای فروش آثار هنری دست‌ساز برپاست. هر ساله در ماه ژوئن در این مکان جشن کرمربروکن، جشنی که پیشینه‌ی قرون وسطایی شهر را به یاد بازدیدکننده می‌آورد، بر پا می‌شود.

بر روی برخی از پل‌های چوبی پیشین برای حفاظت در برابر باد و تغییرات آب و هوایی، یک سقف ساخته می‌شد. پل چوبی "بد زِکینگن" (Bad Säckingen) مکانی را با همین نام در آلمان به محلی به نام "اشتاین" در سوییس پیوند می‌دهد. این پل که از روی رودخانه‌ی راین رد می‌شود، با ۲۰۴ متر درازا، بلندترین پل چوبی سقف‌دار در اروپاست.

از سال ۱۸۰۰ میلادی به بعد ساخت راه آهن، مهندسان اروپایی را با چالشی تازه روبرو کرد. پل "گلتش‌تال" که به عنوان "پل دره‌گذر" بر روی دره‌ای در زاکسن آلمان بنا شده است، به ویژه بخاطر قوس‌های باشکوه و بزرگی‌اش پروژه‌ا‌ی بلندپروازانه در آن سال‌ها به شمار می‌آمد. سال ۱۸۵۱، زمانی که این پل به بهره‌برداری رسید، بلندترین پل راه‌آهن جهان به شمار می‌آمد و تا امروز هم عنوان بزرگترین پل آجری جهان را یدک می‌کشد.

نمایی بی‌مانند از روی پل "باستای" (Basteibrücke) که در سال ۱۸۵۱ بنا شده است؛ از آن سال تا کنون بازدیدکنندگان و رهگذران می‌توانند از روی صخره‌های غول‌آسا در ارتفاع ۲۰۰ متری بر فراز رودخانه‌ی البه (Elbe) قدم بزنند. این پل هر ساله گردشگران زیادی را به پارک ملی Sächsische Schweiz می‌کشاند.

پل "لودن‌دورف رماگن" Ludendorff-Brücke در جریان جنگ جهانی دوم برای متحدین یک مسیر انتقالی مهم بر روی رودخانه‌ی راین به شمار می‌آمد. در ماه مارس سال ۱۹۴۵ نیروهای آمریکایی این پل را اشغال کردند. ارتش نازی برای مقابله با متحدین به آن سوی پل رفت و نیروهای آمریکایی‌ را بمباران کرد. این پل ۱۰ روز پس از فتح آن فرو ریخت. دروازه‌های پل اما از تخریب مصون ماندند و و امروزه در آنجا موزه‌ی صلح برپاست.

پل "هوهن‌تسولر" (Hohenzollernbrücke) در شهر کلن در سال ۱۹۱۱ ساخته شد، در جنگ جهانی دوم منفجر شد و بعدها دوباره بازسازی شد. این پل دیدنی نه تنها یک راه ارتباطی مهم بر روی رودخانه‌ی راین به شمار می‌رود که محلی است رمانتیک برای عشاق. ده‌ها هزار جفت عاشق با بستن قفل به نرده‌های این پل، به یکدیگر ابراز عشق می‌کنند. وزن این قفل‌های عاشقانه به بیش از ۲۰۰۰ تن می‌رسد.

پس از اتحاد دوباره‌ی آلمان کار بر روی پروژه‌هایی موسوم به خیابان‌های آبی در آلمان آغاز شد. یکی از این راه‌ها که در ماگدبورگ آلمان بنا شده است، سال ۲۰۰۳ به بهره‌برداری رسید. این خیابان آبی یک راه میان‌بر برای کشتی‌های باربری به شمار می‌رود. این کانال با ۹۰۰ متر طول بر روی رودخانه‌ی البه، درازترین گذرگاه آبی قابل کشتیرانی در جهان است.

پل "درای‌لندر"(Dreiländerbrücke) بر فراز رودخانه‌ی راین، شهری به نام "وایل آم راین" در آلمان را به "اوناگ" (Huningue) در فرانسه پیوند می‌دهد. این پل در نزدیکی نقطه‌ی اتصال سه کشور آلمان، فرانسه و سوییس واقع شده است و به همین خاطر پل سه کشور خوانده می‌شود. این پل که با ۲۴۸ متر طول در سال ۲۰۰۷ ساخته شده، بزرگترین پل قوسی برای رفت و آمد خودروها و رهگذران در جهان به شمار می‌رود.

این پل ساده، پل راه‌آهن در شهر ووپرتال آلمان که از نظر معماری هیچ چیز منحصر به فردی ندارد، توجه زیادی را در سال‌های گذشته به خود جلب کرده است؛ درست از زمانی که هنرمند گرافیتی‌کار آلمانی، مارتین هوی‌ولد در سال ۲۰۱۱ با تیمی متشکل از بیکاران این پل ساده و بد ترکیب بتونی را با قطعات بزرگ اسباب‌بازی لِگو در رنگ‌های شاد تبدیل به پلی دیدنی کرده است.