مارتین لوتر کینگ؛ خاکسپاری یک "قدیس آمریکایی"
عکسهای فیلیپ شولکه از مراسم خاکسپاری مارتین لوتر کینگ اندوه انسانهایی را به تصویر میکشند که چند روز پس از مرگ این رهبر سرشناس حقوق رنگینپوستان آمریکا در ۴ آوریل ۱۹۶۸ گرد هم آمدند. عکاس از دوستان نزدیک کینگ بود.
عزاداری عمومی و خصوصی
۹ آوریل ۱۹۶۸ - آتالانتا (ایالت جورجیا): کارِتا اسکات کینگ، همسر مارتین لوتر کینگ، به همراه خانواده در اولین روز از عزاداری دوروزه. در عزاداری روز نخست تنها خانواده، دوستان و مدعوین حضور داشتند. این مراسم در کلیسای باپتیستی (تعمیدیون) ابنزر برگزار شد. کینگ و پدرش کشیش این کلیسا بودند. حاضران در این مراسم سپس به کالج مورهاوس، محل تحصیل کینگ رفتند؛ جایی که در آن مراسم عمومی برگزار میشد.
عزاداری در غم برادر
آلفرد د. کینگ، برادر مارتین لوتر کینگ، در مراسم کلیسای ابنزر. صدها تن در این مراسم حضور داشتند: اعضای سندیکاها، مقامهای خارجی، افراد سرشناس از حوزه سرگرمی و ورزش و همچنین روحانیان ارشد مذاهب مختلف. واعظ این مراسم، رالف ابِرنتی، واعظ این مراسم، مرگ کینگ را "یکی از تاریکترین لحظات تاریخ بشریت" نامید.
آخرین دیدار
کارتا اسکات و فرزندانش بر سر تابوت کینگ. شهروندان سیاهپوست آمریکا با شنیدن خبر کشتهشدن لوتر کینگ شوکه شدند. بسیاری از شهرهای آمریکا در فاصله قتل او تا مراسم خاکسپاری شاهد ناآرامیها بودند. لیندون بی. جانسون، رئیس جمهوری وقت آمریکا، روز هفتم آوریل را روز عزای ملی برای کینگ، کنشگر حقوق مدنی اعلام کرد.
آرامش پس از قتلی سنگدلانه
مارتین لوتر کینگ در تابوت. این مدافع حقوق سیاهپوستان در هتل لوران در ممفیس (ایالت تنسی) به ضرب گلوله از پای درآمد. اندرو یانگ، یکی از نزدیکترین همکاران او گفته است: «دیدم که گلوله از نوک چانه وارد جمجمهاش شده و تا مهره گردن پیش رفته بود. او به احتمال نه صدای شلیک را شنیده و نه گلوله را حس کرد».
"خادم بشریت"
مهمانان مراسم در کنار تابوت کینگ. به خواست بیوه کینگ سخنرانی چهارم فوریه ۱۹۶۸ کینگ در مراسم عزاداری او پخش شد. کینگ در این سخنرانی آرزو کرده بود که در مراسم عزاداری مرگش از جوایز و افتخاراتش نگویند، بلکه از اینکه تلاش کرده بود گرسنگان را سیر کند، پیکر برهنگان را بپوشاند و "بشریت را دوست بدارد و به آن خدمت کند".
موسیقی سکوت را میشکند
۱۰۰ هزار نفر در اطراف جمعیتی که پیکر بیجان کینگ را از کلیسای ابنزر تا کالج مورهاوس (محل تحصیل کینگ) همراهی میکنند، گرد آمدهاند. سکوت حاضران گهگاه با همان قطعات موسیقیاییای میشکند که همزمان با راهپیماییهای اعتراضی با حضور کینگ پخش میشدند. خانم ماهالیا جکسون، از دوستان خوب مارتین لوتر کینگ، ترانه کلیسایی "Take My Hand, Precious Lord" را میخواند؛ همان ترانهای که کینگ عاشق آن بود.
کیفیت زندگی مهمتر از طول آن
مارتین لوتر کینگ زمانی گفته بود: «آنقدر واقعبین هستم که بدانم زندگیام ممکن است پایانی خشونتآمیز داشته باشد. من هر روز با علم به این موضوع زندگی میکنم. اما کیفیت زندگی مهمتر از طول آن است. طبیعی است که مانند هر کس دیگری علاقه دارم عمر طولانی داشته باشم - عمر طولانی ارزش خود را دارد. اما این موضوع در حال حاضر مسئله ذهنی من نیست».
ما پیروز خواهیم شد
کارتا اسکات کینگ در کنار هری بلافونته، خواننده و کنشگر. تابوت کینگ پس از مراسم عمومی به گورستان South View حمل شد. کینگ هنگامی که در سال ۱۹۶۴ جایزه نوبل صلح را دریافت کرد، گفت: «هنوز معتقدم که میتوانیم جامعهای با برادری و صلح خلق کنیم. از ژرفای وجودم باور دارم که میتوانیم از موانع بگذریم».
اهمیتی در حد آبراهام لینکلن برای آمریکا
جسی جکسون، کشیش، سیاستمدار و کنشگر حقوق مدنی بر سر مزار کینگ. بن رایت از مرکز بریسکو برای مطالعه تاریخ آمریکا معتقد است: «در تاریخ ایالات متحده آمریکا مارتین لوتر کینگ هم مانند آبراهام لینکلن تقریبا نقش بنیانگذار را دارد».