جنگ خونین سگها در ایران
درحالی که بخشی از جامعه ایران با ایجاد پناهگاه برای خشونتزدایی از زندگی حیوانات، بهویژه سگها تلاش میکند، در حواشی برخی از شهرهای ایران اکنون هفتههاست که سگها را در نبردی خونین به جان هم میاندازند.
در حواشی برخی از شهرهای ایران اکنون هفتهها است که سگها را در جنگی خونین به جان هم میاندازند. خبرگزاری تسنیم مینویسد: «هزینه بلیت این فیلم سینمایی اندکی بیتفاوتی، کمی بیرحمی با چاشنی بیکاری و سردرگمی است. هزینهای که به راحتی برای تماشای یک جنگ خونین داده میشود. پنج هفته است که جنگ سگها در شهرهای مختلف از جمله در میانه و خرمدره در حال برگزاری است.»
برگزاری این برنامهها درحالی صورت میگیرد که بخشی از جامعه ایران با ایجاد پناهگاه برای خشونتزدایی از زندگی حیوانات، بهویژه سگها تلاش میکند.
تحقیقات مبسوطی در زمینه دلایل به جنگ انداختن حیوانات از سوی انسانها از سوی جامعهشناسان و انسانشناسان صورت گرفته است. یکی از این تحقیقات مربوط به "کلیفورد گیرتز" (Clifford Geeretz) انسانشناس آمریکایی در زمینه " جنگ خروسها در جزیره بالی" است. به عقیده او یک جنبه این جنگهای نمادین کمک به حفظ صلح در جوامع روستایی – قبیلهای بوده است.
در گذشته با پیشرفت کشاورزی و رواج دامداری و اهمیت حفاظت از دام، دامداران به دنبال سگهایی با جثه بزرگ و قدرت مبارزه با گرگ میگشتند. برای این منظور هر سال زمستان نبردهایی بین سگها برگزار میشد تا قویترین سگ به عنوان "سگ نر اصلی" در بهار آینده صاحب بیشترین فرزند شود.
"اصلاح نژادی نادانسته" که در طول قرنها صورت گرفته، باعث شده تا سگهای برخی مناطق ایران مانند کردستان و آذربایجان اندام بسیار بزرگ و از قدرت تهاجمی بیشتری برخوردار باشند.
در گذشته در نبرد بر سر انتخاب سگ برتر در میان سگهای بومی ایرانی (مانند: سرابی، افشار، سنگسر، قدرجانی) به ندرت سگی کشته یا جراحت شدید برمیداشت. این سگها در صورت احساس ضعف و یا شکست بلافاصله میدان را ترک میکردند و سگ پیروز نیز دنبال او نمیرفت.
اما نژادهایی از سگها از نوع پیت بول، ترییار و یا روتوایلر هم هستند که روحیه مبارزهطلبی آنها به حدی است که بهرغم وارد کردن جراحت سنگین در حریف هم دست از جنگ بر نمیدارند و این نوع درندگی معمولا با مرگ یکی از سگها خاتمه مییابد.
با ورود انسان به عصر مدرن، حالا دیگر نیازی به انتخاب سگ برتر برای حفظ گله نیست. تقریبا در تمامی جوامع پیشرفته (به جز آسیای شرقی) به جنگ انداختن سگها ممنوع شده است. اما هنوز هم در گوشه و کنار دنیا این عمل به صورت مخفیانه صورت میگیرد.
هرچند آمار دقیقی در دست نیست اما در ایران جنگ سگها بیشتر در شهرهای اطراف تهران به ویژه کرج، شهریار و رباط کریم و در استان قم و آذربایجان صورت میگیرد.
در سالهای اخیر ورود نژادهای سگهای خارجی به میزان خشونت و آسیبدیدگی و تلفات حیوانات افزوده است.
شرطبندی های سنگین و درآمدهای بسیار بالا باعث شده است تا افراد سودجو این حیوانات را با استفاده از داروهای هورمونی و تمرینات به ماشینهای جنگی تبدیل کنند. این سگهای جنگی بین هفت تا ۱۰۰ میلیون تومان در بازار قیمت دارند.
این صحنهها به افزایش خشونت در جامعه دامن میزند و سلامت روحی شهروندان را به خطر میاندازد. برخی حتی کودکان خود را نیز برای تماشای چنین صحنههایی همراه خود میبرند.
افزایش جرایمی مانند قتل، سرقت، تجاوز و کودک آزاری نباید باعث شود تا عزمی برای مقابله با حیوانآزاری وجود نداشته باشد و محافل قانونی برخورد جدی با آن نداشته باشند و با متخلفان تنها با تعهد کتبی برخورد شود.
نیروی انتظامی و دستگاههای ذیربط تلاشی برای جلوگیری از برگزاری این نبردهای خونین انجام نمیدهند و عزمی هم برای رسیدگی به گزارشهای انجمنهای حمایت از حیوانات و دیگر سازمانهای مردم نهاد وجود ندارد.
به گفته آل داوود، یک سری قوانین مربوط به حیات وحش و بهداشت حیوانات وجود دارد، ولی آخرین قانون مربوط به حمایت از حیوانات در سالهای ۱۳۴۷ و ۱۳۴۸ تدوین شده که مربوط به نحوه نگهداری مرغ بوده است و بعد از آن دیگر هیچ قانون حمایت از حیوانات در کشور تهیه نشده است.