۲۳ سپتامبر ۱۸۶۱: کارفرمایی پرکارتر از کارگران

رُبِرت بُش (Robert Bosch) ۱۱خواهر و برادر داشت و پدرش صاحب یک مهمانسرا بود اما خانواده او به آموزش و پرورش فرزندانشان اهمیت بسیاری می‌دادند.

۱۸ ساله بود که مدرسه و سپس دوره مکانیک را به پایان رساند و به روال سنت آن زمان برای تجربه‌اندوزی به سفر رفت و در شهرهای کلن، اشتوتگارت و به ویژه هاناو (Hanau) با دستگاه‌های ابزارساز اتوماتیک آشنا شد.
۱۹ ساله بود که پدرش را از دست داد. پس از درگذشت او هفت سال در آلمان، انگلیس و به ویژه در آمریکا نزد اِدیسون مخترع بنام به آموزش و کار پرداخت.

۲۵ ساله بود که در سال ۱۸۸۶ کارگاه کوچک بُش را تاسیس کرد که در کوتاه‌ترین مدت به شرکت بزرگ تولید دستگاه‌های مکانیکی و الکتریکی تبدیل شد.

رُبِرت بُش که همواره کارگران و کارمندانش را در روند کارها و سود کارخانه سهیم می‌کرد و می‌کوشید بیش از همه برای پیش‌برد شرکتش کار و تلاش کند، با همکاری کارشناسانش توانست سامانه جرقه‌زن و احتراق ساده‌تر و سریع‌تری برای موتورها بسازد و به این ترتیب خودروها را از یک پدیده تجملی به یک وسیله نقلیه همگانی تبدیل کند.

از آنجا که نام بُش در جهان به عنوان مارک بادوام و مورد اعتماد آلمانی مشهور شده بود، نازی‌ها اصرار داشتند که رُبِرت بُش را به همکاری فراخوانند اما او که انسان آزاده‌ای بود از این کار طفره می‌رفت. اگرچه او مجبور بود فرمان‌های رژیم دیکتاتوری برای ساخت ابزارهای جنگی را بپذیرد اما از سوی دیگر مبالغ هنگفتی برای رهایی چندین نفر که باید از آلمان نازی می‌گریختند را تامین کرد و بسیاری از یهودیان را با اشتغال در شرکت خود از مرگ نجات داد.

رُبِرت بُش از نخستین کارفرمایانی است که در سال ۱۹۰۶ یعنی زمانی که کارگران آلمان روزانه باید ۱۰ ساعت کار می‌کردند، خود کار روزانه هشت ساعته را در شرکتش باب کرد.

رُبِرت بُش در ۸۰ سالگی در اشتوتگارت درگذشت.