۱۵ ژوئیه ۱۸۹۲: نویسنده بزرگ نوشته‌های کوچک
۱۳۹۵ تیر ۲۵, جمعه
پدر و مادر والتر بنیامین (Walter Benjamin) زندگی را از راه فروش آثار هنری آنتیک می‌گذراندند. خانواده او جز تبار یهودی، رابطه چندانی با این آیین و قوم نداشت و در جامعه آلمان آن روز به اصطلاح جذب و حل شده بود.
۲۰ ساله بود که تحصیل فلسفه، روان‌شناسی و ادبیات را در هایدلبرگ آغاز کرد و در برلین ادامه داد. بنیامین برای فرار از اعزام به جبهه به سوئیس رفت و در آنجا تز دکترایش را درباره نقد هنر رومانتیسم در آلمان نوشت.
۳۱ ساله بود که نخستین ترجمه‌اش از سروده‌های بودلر شاعر فرانسوی در برلین چاپ شد. دو سال پس از آن تز فوق‌دکترایش را درباره "سرچشمه‌های تراژدی آلمانی" نوشت ولی چون روش او با شیوه کار در دانشگاه فرانکفورت سازگار نبود، درخواست درجه فوق دکترا را پس گرفت.
۳۴ ساله بود که سفر یک‌ساله‌ای به مسکو کرد. او گرچه با کمونیست‌ها دوستی داشت، اما گرفتار قید و بندهای حزبی نشد. از آنجا که او همواره از مرزها و محدودیت‌های اجتماعی می‌گریخت، نتوانست در زمان زندگی کوتاهش آثار برجسته خود را منتشر کند.
گونه‌ای سرآسیمگی احساسی و فکری او را وامی‌داشت که احساسات و ایده‌هایش را روی کاغذپاره‌ها، صورت‌حساب‌ها، قبض‌ها و رسیدها یادداشت کند. اما همین تک‌یادداشت‌ها به کلمات قصار یا شعرهایی می‌مانند که به آسانی از ذهن پاک نمی‌شوند: «مارکس انقلاب را لوکوموتیو تاریخ می‌نامد. اما شاید انقلاب تلاش برای کشیدن ترمز خطر به دست مردمی باشد که در قطار نشسته‌اند.»
گویی خودش نمی‌خواست متن‌های بلند و کتاب‌های قطور بنویسد: «آثار تمام‌شده به نظر انسان‌های بزرگ ساده‌تر می‌آیند تا قطعه‌های کوچک تمام‌نشده‌ای که همه عمر با آفرینندگانشان در پیچ و تابند.»
والتر بنیامین در ۴۸ سالگی به هنگام فرار از چنگ نازی‌ها در جنوب فرانسه خودکشی کرد.