۱۵ نوامبر روز نويسندگان در بند

� پيش از ديگران آزادى خود را از دست ميدهند، زمانيكه دولته، انتقادات را در نطفه خفه ميكنند و قصد ممانعت از آزادى عقيده را دارند.

تنها تعداد ۳۰ خبرنگار در كشور كوبا در حبس ميباشند. ۲۶ تن از آنان در ماه مارس گذشته طى موجى از بازداشتها دستگير و مدتى كوتاه پس از آن در دادگاههاى عاجل به حبسهائى به مدت ۱۴ تا ۲۴ سال محكوم شدند. پس از يك دوره تفاهم نسبى در برابر مطبوعات غير دولتى، كوبا ناگهان به بزرگترين زندان خبرنگاران تبديل گرديد. از جمله بزرگترين زندانهاى دنيا براى خبرنگاران همچنين بايستى كشورهاى نپال با ۱۶ تن ، برمه ۱۵ نفر، اريتره ۱۴تن و ايران با ۱۳ خبرنگار در حبس را برشمرد. در كل ۲۶ كشور دنيا امروزه خبرنگاران را در زندانهاى خود در حبس نگاه ميدارند، در اروپا كشورهاى روسيه و تركيه و همچنين جمهوريهاى سابق اتحاد جماهير شوروى روسيه سفيد و ازبكستان از اين زمره ميباشند.

بطور متوسط هر روز حداقل يك ژورناليست در جائى از جهان، دستگير ميشود. برخى از آنها براى چند ساعت و يا چند روز به بازداشت نيروهاى پليس در ميآيند، اغلب بدون علت رسمى. تنها براى تحت فشار قرار دادن و ترساندن آنها. برخى ديگر سالهاى طولانى زندانى ميشوند، تا سكوت كنند. اين موقعيت دشوار كار خبرنگاران در بسيارى از كشورهاست كه خانم Elke Schäfter از مسئولين سازمان خبرنگاران بدون مرز، به توصيف آن ميپردازد. اغلب بهانه اين دستگيريها تشويق ديگران به نا آرامى، يا ايجاد مخاطره براى امنيت كشورى ناميده ميشود. خبرنگاران حتى تحت عنوان توهين و اشاعه اطلاعات غلط به زندان ميافتند. تنها خلاف اين خبرنگاران، در اين است كه، افكار عمومى را مطلع ميسازند. آنها بهاى كلانى را ميپردازند، براى حق برخوردارى از اطلاعات. آنها به حمايت ما نياز دارند. خانم شفتر در ادامه ميافزايد، اعتراضات بين المللى در بسيارى از زندانها را، گشوده است.

به تخمين سازمان خبرنگاران بدون مرز، آزادى مطبوعات در بيش از نيمى از كشورهاى عضو سازمان ملل متحد، تنها يك قول توخاليست، اگر چه اغلب اين كشورها قراردادهاى بين المللى، پيمانها و عهدهاى مربوط به حفظ آزادى مطبوعات را امضا كرده اند.

سازمان خبرنگاران بدون مرز همچنين اين حقيقت را محكوم ميسازد كه، حتى در كشورهاى دموكراتيك مانند فرانسه يا ايتاليا، ژورناليستها بخاطر جرائمى چون توهين و افترا، به حبس تهديد ميشوند. اين امر، مطابق با استانداردهاى بين المللى نبوده و در برابر رژيمهاى خودكامه، نمونه غلطى را بدست ميدهد. اين مسلم است كه خبرنگاران بايستى با مسئوليت تمام، كار خبر رسانى را انجام دهند اما، اينكه آنها بخاطر ابراز عقيده آزادانه زندانى ميشوند، مغاير با تمامى اصول و قواعد است. خانم شفتر تاكيد ميكند كه، اين چنين قوانينى، بايد تغيير يابند. تهديد به اجراى مجازات حبس، در سراسر جهان به خود سانسورى بر اثر ترس از اختناق شده و در بسيارى از كشورها منجر به اين ميگردد كه، خبرنگاران جرات اين را نكنند كه، از خط رسمى دولت دورى كنند.

سرنوشت خبرنگاران اكبر گنجى از ايران، رائول ريورو از كوبا و لوى دى از كشور چين نمونه هائى از حملاتى هستند كه، در بسيارى از كشورها همه روزه، عليه آزادى مطبوعات صورت ميگيرند.