۱۳ نوامبر ۱۸۶۲: سراينده فراموش‌شده آزادی
۱۳۹۵ آبان ۲۳, یکشنبه
لودويگ اولاند Ludwig Uhland در خانواده فرهيخته‌ای پرورش يافت. نخست به مدرسه ويژه زبان‌های كهن رفت و در ۱۸ سالگی تحصيل رشته حقوق را در دانشگاه زادگاهش آغاز كرد.
اولاند از قرار، دانش‌آموز سربراهی بود تا اين كه با يوستينوس كِرنِر Justinus Kerner دانشجوی پزشكی هم‌دوره اش آشنا شد و يكباره شعله دگرگونی، ميهن‌دوستی و وحدت‌خواهی در دل آن‌دو زبانه كشيد.
از آنپس اگرچه اولاند تحصيل را ادامه داد، ۲۳ سالگی دكترای حقوق گرفت و به عنوان وكيل دادگستری در توبينگِن و اشتوتگارت كار كرد، اما همواره در كنار آن به پژوهش‌های ادبی مي‌پرداخت و شعرهای ميهنی و آزاديخواهانه مي‌سرود.
ويژگی شعرهای او سادگی واژگان و پرهيز از زياده‌روی در ابراز احساسات رمانتيك است بی آنكه در وصف طبيعت از توصيف‌های احساسی دور باشد.
هرچند اولاند تنها يك جُنگ شعر منتشر كرد ولی همين مجموعه در زمان خود او به چاپ ۴۲ رسيد و سروده‌های آن تا ده‌ها سال پس از او جزء درس‌های دانش‌آموزان خوانده و حفظ می‌شد. سروده‌های اولاند از فرط روانی و سادگی گاه جزء ترانه‌های بومی آلمان شمرده شده‌اند:
"مي‌وزد آهسته نسيم بهار
شور سرودن به سرم مي‌زند
مي‌شكفد گل خوش و آرام و نرم
وه چه بهاری كه به پا مي‌كند"
با آنكه اولاند سياستمداری آزادی‌خواه و صلح‌جو و مخالف نظامی‌گری بود، اما چون در سروده‌های ميهن "آلمان بزرگ" را مي‌ستود، بعدها از سوی نازي‌ها مورد سوء‌استفاده قرار گرفت.
لودويگ اولاند پژوهش‌های ارزنده‌ای در زمينه زبان و ادبيات كهن آلمان دارد ولی آنقدر از سر فروتنی از انتشار آنها خودداری كرد كه پژوهشگران بعدی همان موضوع‌ها را دنبال كردند به طوری كه تحقيقات او ارزش نخستين خود را از دست دادند.
لودويگ اولاند در ۷۵ سالگی در زادگاهش درگذشت.