گشايش نمايشگاه پرستو فروهر در برلين

در مراسم گشايش اين نمايشگاه که به دعوت رئيس مجلس آلمان Wolfgang Thierse برگزار شد، خانم Susanne Kastner معاون رئيس مجلس، سخنرانی افتتاحيه را بر عهده داشت. وی ضمن خوشامدگويی به حاضران و تبريک روز جهانی زن، يادآور شد که روزهايی مانند ۸ مارس را بايد از حالت نمادين خارج ساخت. سده ی بيست و يکم را سده ی زنان نامگذاری کرده اند و به همت پيکار زنان در راه حقوقشان، بايد منتظر دگرگونی های زيادی شد که به ارتقاء جايگاه آنان در جامعه منجر خواهد گرديد. سخنران ضمن اشاره به پرستو فروهر خاطر نشان ساخت که در اينجا کار زنی هنرمند ارائه می گردد که از نظامی ديکتاتوری می آيد. مخاطب او در اينجا اما زنانی هستند که اگر چه در يک جامعه ی دمکراتيک زندگی می کنند، اما آنان نيز درگير پيکار برای دستيابی به حقوق خود هستند. طبعا" هر بيننده ای از اين نمايشگاه دريافت و استنباط ويژه ی خود را خواهد داشت، اما همه ی ما پس از ديدن تصويرهای متحرکی که پرستو فروهر آفريده، در يک نظر مشترک خواهيم بود و آن اينکه شکنجه و خشونت تحمل ناپذير است و بايد عليه آن اعتراض و مبارزه کرد.

سخنران بعدی خانم Antje Lange مسئول امور برابری از طرف مجلس آلمان بود. وی از همکاری پرستو فروهر به عنوان زنی هنرمند و متعهد در برگزاری نمايشگاهی با انگيزه ی بزرگداشت روز جهانی زن ابراز خوشحالی کرد و گفت که اين نمايشگاه برای زنان اين جامعه فرصتی است تا بتوانند در زيستجهان متفاوت زنان ديگر بنگرند و با مشکلاتی که شايد برای ما بيگانه باشند آشنا گردند.

Andreas Kaernbach مدير آثار هنری مجلس آلمان، سخنران بعدی بود که در توضيح آثار هنری پرستو فروهر از جمله گفت که نام اين نمايشگاه «هزار و يک روز» است که برای ما افسانه ی هزار و يکشب و شهرزاد قصه گو را تداعی می کند، اما اين تنها يک روی سکه است. روی ديگر سکه، نمايانگر صحنه های هولناک شکنجه است. بيننده که گويی در حوضچه ای می نگرد، با تصويرهای متحرک دايره واری روبرو می گردد که در نگاه اول يادآور نقشهای تزيينی مينياتورها و قالی های ايرانی هستند، اما نگاهی دقيق تر به سرعت آشکار می کند که با صحنه های هولناک شکنجه روبروست. در اين تصاوير متحرک، انسانها به طرق گوناگون مورد آزارهای گوناگون جسمی و روحی قرار دارند. قربانيان اکثرا" چشم بسته هستند. به اين ترتيب، آنان در معرض نگاه کاونده ی شکنجه گران قرار دارند، بدون اينکه خود قادر باشند چهره ی شکنجه گران خود را ببينند. شکنجه گران و قربانيان جملگی بی چهره اند و اين بی چهرگی نماد بی زمانی و بی مکانی است، يعنی اينکه شکنجه می تواند در هر زمانی و هر مکانی روی دهد.

سخنران افزود که پرستو فروهر از جامعه ای اسلامی می آيد که در آن، تنشی مستمر ميان نيازهای فرد برای خودمختاری شخصيتی و جبر سازگاری و تطبيق با مناسبات سنتی برقرار است. وی در اين آثار، تزيينات مينياتوری ايران را به نماد يکسان سازی نظام حاکم بر جامعه ی ايران تبديل می کند که مطابق آن فرد بايد از فرديت خود در خدمت اطاعت از جمع چشم پوشی کند. به عبارت ديگر، فرد در چنين جامعه ای جايگاه و رويکردی از پيش تعيين شده دارد. اما گسست از چنين وضعيتی، هدفی است که پرستو فروهر در آثار هنری خود، در پی دستيابی به آن است. بنابراين، آثار او نشانگر ايستادگی در مقابل جبرها و الزامات و خود به مثابه روايت مدرنی از اين ايستادگی است. پرستو فروهر با آثار خود، از چهره ی شّر پرده بر می گيرد. البته او معتقد نيست که هنر می تواند جهان را تغيير دهد، اما اگر هنر بتواند به انسانها در چيرگی بر ترس از تاريکی و ظلمت ياری رساند، می تواند نقشی در جلوگيری از خفتن خرد و وجدان بشری ايفا کند.