کارنامه بازیکنان تیم آلمان در جام جهانی ۲۰۱۰

تیم ملی فوتبال آلمان، هم‌چون تیم‌های دیگر حاضر در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی، با ۲۳ بازیکن پا به این تورنمنت گذاشت. بازیکنان این تیم در نهایت با پیروزی بر اروگوئه به مقام سوم جهان رسیدند.

برخی از ملی‌پوشان جوان آلمان بیش از حد انتظار ظاهر شدند و برخی از آنان هم حضوری ناامیدکننده داشتند. در ادامه، کارنامه‌ی کوتاهی از این بازیکنان در جام جهانی آفریقای جنوبی را می‌خوانید.

• دروازه‌بانان:

مانوئل نویر: او نشان داد که لیاقت عنوان "دروازه‌بان نخست" را دارد. حضور آرام و مطمئن در چارچوب و پذیرش تنها ۳ گل در جام جهانی، خود گویای همه چیز است.

تیم ویزه: مسلما ناراحت از "انتظار"، اما بدون اعتراض. او به دلیل آسیب‌دیدگی زانو نتوانست در دیدار برابر اروگوئه حاضر شود.

یورگ بوت: در سال ۲۰۰۲ حتا یک بازی هم در ترکیب تیم قرار نگرفت، یوآخیم لوو اما این موضوع را در دیدار رده‌بندی جام جهانی جبران کرد؛ هر چند که او به هر حال با بایرن مونیخ فصل موفقی را به پایان برد.

• مدافعان:

فیلیپ لام: به‌عنوان کاپیتان پیش افتاد و هم‌تیمی‌هایش هم به دنبال او، هر چند که بگومگوها با بالاک را در زمان مناسبی آغاز نکرد.

پِر مِرتِساکِر: بازیکن ۱۹۸ سانتی‌متری باشگاه وِردِربرِمِن در ابتدا نامطمئن نشان می‌داد، بعدها اما در ترکیب تیم جا افتاد. او در برابر آرژانتین فوق‌العاده ظاهر شد، اما نتوانست از گل اسپانیا پیشگیری کند.

آرنه فریدریش: در سن ۳۱ سالگی موفق‌ترین تورنمنت خود (جام جهانی ۲۰۱۰) را پشت سر گذاشت؛ خط دفاعی را هدایت کرد و همیشه در مواقع ضروری حاضر بود. او در ماه‌های اخیر از سقوط به دسته‌‌ی پایین‌تر لیگ باشگاهی آلمان به همراه تیم‌اش، هرتا برلین، تا رهبری خط دفاعی آلمان در جام جهانی را تجربه کرد.

جروم بوآتِنگ: جایگاه خود در سمت چپ دفاع تیم ملی فوتبال آلمان، جناحی ناآشنا، را با تلاش زیاد محکم کرد. این بازیکن ۲۱ ساله‌ی آرام، اما بهتر است در همان جناح تخصصی خود، یعنی سمت راست زمین بازی کند.

مارسِل یانِزن: مصدومیت‌هایش او را خیلی عقب انداختند، با وجود این در ابتدا جای خود را در میان ۲۳ بازیکن اعزامی به جام جهانی باز کرد و بعد هم در ترکیب تیم. او همیشه مثبت بود و گل هم زد.

هولگِر باداشتوبِر: جام جهانی ۲۰۱۰ را در ترکیب اصلی تیم آغاز کرد؛ مدافع چپ بود و در برابر صرب‌ها ضعیف ظاهر شد. پس از آن تنها در تمرین‌ها بازی کرد.

دنیس آوگو: یوآخیم لوو در سمت چپ خط دفاعی به بازیکنان دیگری اطمینان کرد. در بازی آخر در برابر اروگوئه هم خود این بازیکن دلیل این بی‌اعتمادی مربی را نشان داد. او به هر حال باید در بازی‌های باشگاهی آلمان در ترکیب تیم هامبورگ، بار دیگر توانایی‌های خود را اثبات کند.

سِردار تاسکی: تمرین کرد و تمرین کرد و تمرین کرد، اما تنها در وقت‌های تلف‌شده‌ی بازی آخر در برابر اروگوئه به میدان آمد. این‌که چه زمانی به او فرصت دوباره داده شود، مشخص نیست.

• هافبک‌ها:

سامی کدیرا: خلاء بالاک را پر کرد. او در ۲۳ سالگی از "شاگرد" به "موتور تیم ملی در جام جهانی" تبدیل شد و حتا گل پیروزی تیمش در برابر اروگوئه را هم با ضربه‌ی سر به ثمر رساند. این بازیکن هدف‌های بزرگی در سر می‌پروراند.

باستیان شواین‌اشتایگر: موتور، سازمان‌دهنده و رهبر تیم در قلب خط میانی در جام جهانی، البته نه بهترین.

توماس مولر: از صفر به صد رسید، هم در بایرن مونیخ و هم در جام جهانی. او جسور و آرام است و با ۵ گل زده، به دنبال گرد مولرِ بزرگ می‌دود.

مسعود اوزیل: "نورچشمی" جدید هواداران تیم ملی فوتبال آلمان با پاس‌های بی‌نظیر و پاهای جادویی. او که تک‌گل پیروزی آلمان در برابر غنا را به ثمر رساند، هنوز تا استحکام ۱۰۰ درصد و ضربه‌های تمام‌کننده‌ی مطمئن، کمی فاصله دارد.

لوکاس پودولسکی: در پیراهن تیم ملی فوتبال آلمان باز هم انفجاری ظاهر شد، البته به استثنای چند بار. او در خط میانی دفاع‌کردن را هم آموخت.

پیوتْرْ تروخوفسکی: چیزی نمانده بود در قالب ترکیب اصلی تیم، جام را آغاز کند، اما نیمکت‌نشین شد. او که به‌عنوان بازیکن جایگزین هم چندان موفق نبود، مسلط بر توپ، اما کم‌اثر ظاهر شد و موقعیت گلی هم نداشت.

تونی کروس: در بازی نیمه‌نهایی یکی از بخت‌های مسلم گلزنی تیمش را از دست داد. او در بازی‌هایی که از روی نیمکت به زمین می‌آمد، به سرعت جای خود را در تیم پیدا می‌کرد، هر چند تأثیر چندانی در بازی نداشت. او از امیدهای تیم آلمان در جام ملت‌های اروپای ۲۰۱۲ در لهستان و اوکراین خواهد بود.

مارکو مارین: در بازی در برابر استرالیا با تعویض خود جانی دوباره به بازی بخشید، در برابر صربستان اما به کابوس مربی، لوو تبدیل شد. هنرِ دریبل‌زنی او هم کمکی به تیم آلمان در جام جهانی نکرد.

• مهاجمان:

میروسلاو کلوزه: این مهاجم ۳۲ ساله به یک "پدیده" در جام جهانی تبدیل شد. او در سومین جام جهانی خود هم جزو بهترین‌ها بود. آسیب‌دیدگی و غیبت در بازی آخر، فرصت ثبت رکورد جدید در گلزنی جام را از او گرفت.

کاکائو: با آمادگی فوق‌العاده در ابتدا جایگزین مناسبی برای مهاجمان بود. گلزن برتر بازی در برابر استرالیایی‌ها اما بعدها تنها آسیب‌دیده و کم‌اثر ظاهر شد. بازی او در نیمه‌نهایی هم نشانی از شادابی و سرزندگی نداشت.

ماریو گومز: تورنمنت‌های بزرگ کابوسِ گومز هستند. با وجود این‌که ۴ بار از روی نیمکت به زمین فرستاده شد، نتوانست خود را بالا بکشد: تنها ناامیدی و سرخوردگی.

اشتفان کیسلینگ: پیش از تورنمنت هم در فهرست خط خوردنی‌ها بود. پس از آن هم تنها تمرین کرد. در آخر هم بخت بزرگ گلزنی را از دست داد.