کارآگاه دِریک درگذشت

تاپرت در آخرین مصاحبه اش در هشتاد و پنجسالگی تولدش، در ماه مه سال جاری به خبرنگار مجله بونته گفته بود که می خواهد از این پس در خلوت خود باشد و با همسرش در آرامش زندگی کند. و ادامه داده بود که از این اقدام بسیار خشنود است و از زندگی آرام با همسرش لذت می برد.

هورست تاپرت قدیمی ترین کارآگاه سریال های تلویزیونی آلمان بود. او که در بیست و ششم ماه مه سال ۱۹۲۳ در شهر ووپرتال در ایالت نوردراین وستفالن آلمان به دنیا آمد، در سال‌های ١٩٧٤ تا ١٩٩۹ نقش‌آفرین ِ شخصیت ِ "کارآگاه دِریک" در سریال پلیسی ِ "دریک"، و محبوبترين بازيگر سريال‌های جنایی در آلمان بود. "دریک" بخصوص در کشورهایی چون ژاپن، ایتالیا، آفریقای جنوبی، ایران و چین موفقیت بسیار داشت. پاپ ژان دوم یکی از طرفداران هورست تاپرت بود و در سال ۱۹۹۹با او ملاقات کرد.

کارآگاه دریک در ۲۸۱ قسمت، هر بار با جدیت و پیگیری خاص خود، با روحیه آرامی که داشت، بدون استفاده از شیوه‌های خشونت آمیز، به افشای یک پرونده جنایی می پرداخت و تماشاگران را با خود به دنیای پررمز و راز و دلهره آمیز جانیان می برد. "دریک"خلاف بسیاری از کارآگاه های زمان خود، در شیوه بررسی پرونده ها به انسان ها احترام می گذاشت و مجرمان را نیز محترم می دانست. طولی نکشید که سریال " دریک" تبدیل شد به بزرگ‌ترین سریال صادراتی آلمان. ۱۰۸ کشور جهان سریال دریک را به نمایش گذارشتند و هورست تاپرت بازیگر این سریال در سراسر جهان به چهره ای محبوب تبدیل شد. محبوبیت این سریال چنان بود که سریال های آمریکایی پرطرفدار آن زمان چون "دالاس" و یا "دنور" در مقابل آن بینندگان کمتری داشتند. بعضی می گفتند شخصیت هورست تاپرت بسیار به شخصیت "کارآگاه دریک" شبیه است و به همین جهت او می تواند با چنین توانایی غریبی در قالب نقش خود فرو رود و به کارآگاه دریک جان ببخشد. و او خود در این باره می گفت: «اگر کسی ۲۵ سال در سریالی نقش آفرینی کند، بطور خودکار تبدیل به شخصیت نقش در سریال می شود.»

هورست تاپرت اما تنها به بازی در "دریک" بسنده نمی کرد و یک بعدی نشد. او همواره به فکر عشق همیشگی اش تاتر بود. دست کم ۵۰ اجرای تاتری در سال دستاورد فعالیت های این بازیگر ارزنده آلمانی به حساب می آید. و از جمله‌ی این نقش های تاتری می توان بازی در نمایش "مرگ فروشنده"، اثر آرتور میلر، نویسنده توانای آمریکایی بود. او تاتر را بنیاد هنرپیشگی می دانست و رابطه با آن را حیاتی ارزیابی می کرد و می گفت: «تاتر بنیاد حرفه ی ماست. اگر بازیگری این پایه ی اولیه را در خود نپرورد، نباید به سراغ تلویزیون برود.»