پناهندگى يك زن افغانى و كوشنده حقوق زنان در آلمان
۱۳۸۲ آذر ۷, جمعه
خانم توخى مى گويد: “حتى نادر مردانى كه با اين ايده ها موافق هستند، ترس دارند. وضعيت براى زنان همچنان مانند زمان طالبان است. در مقام هاى تعيين كننده تنها چهره ها عوض شده اند”. توخى معتقد است: “ابرقدرت آمريكا زنان را به امان خود رها كرده است”.
خانم «زرمينه توخى» به مدت ۱۲ سال دوران تبعيدش در پاكستان براى احقاق حقوق و آموزش زنان افغانى مبارزه كرد. خانم توخى در سال ۲۰۰۱ عضو هيئت نمايندگان سازمان هاى غيردولتى بود كه در شهر بادهونف در آلمان در يك نشست مشورتى پيرامون ساختار يك نظام مدنى دمكراتيك شركت داشت. همزمان با اين نشست ديپلمات ها در قصر پترزبرگ بن در حال مذاكره پيرامون تشكيل دولت موقت در كابل بودند.
بايد گفت، از آن شور و هيجان آنروزها اثرى نمانده است. تابستان امسال خانم زرمينه توخى كه يك كوشنده حقوق زنان و حقوق بشر است به آلمان گريخت و در اين كشور تقاضاى پناهندگى كرد.
خانم توخى شش ماه تمام تلاش كرده بود در افغانستان يك مركز آموزش زنان بسازد، يعنى همان كارى كه وى در پاكستان انجام داده بود. ولى با تحريم و ابراز نفرت مانع از اين كار او گشتند۰ خانم توخى مى گويد: “حتى نادر مردانى كه با اين ايده ها موافق هستند، ترس دارند. وضعيت براى زنان همچنان مانند زمان طالبان است. در مقام هاى تعيين كننده تنها چهره ها عوض شده است”. توخى معتقد است: “ابرقدرت آمريكا زنان را به امان خود رها كرده است”.
اين معلم ۳۳ ساله خود تجربه كرده كه رها كردن زنان به حال خود به چه معناست. وى در كابل بايستى خيلى زود مى فهميد كه طرح وى براى ساختن يك مركز آموزش زنان حامى نخواهد يافت. ولى وقتى وى در شهر هرات چنين تلاشى كرد، آنجا بود كه وى ناگزير به فرار از كشور شد. خانم توخى كه امروز در نزديكى شهر برمن در آلمان زندگى مى كند، مى گويد: “من ديگر تهديدات را نمى توانستم ناديده بگيرم”. او از هر طرف مى شنيد كه مى گويند، دارد زياده روى مى كند و اگر دست از اين كار نكشد، جانش به خطر خواهد افتاد. در هرات رئيس اداره آموزش شهر به او اتهام زده بود كه به دين مسيحيت گرويده است؛ و اين براى اين زن مسلمان شديداً خطرناك بود. به گفته خانم توخى، زنى كه ازدواج نكرده و به غلط به او اتهام بى دينى مى زنند، از هيج جا انتظار هيچ حمايتى نبايد داشت.
«زرمينه» در اين مورد تنها نيست. ديگر اعضاى زنى كه آنزمان در اجلاس هيئت هاى نمايندگى در بادهونف شركت كردند، نيز در اين ميان در كشورهاى اروپايى تقاضاى پناهندگى كرده اند.
بايد اشاره كرد كه اين نوع تهديدها چيز جديدى نيستند. وقتى خانم توخى در سال ۱۹۹۸ در پاكستان مركز آموزش زنان افغان را در اسلام آباد ايجاد كرد، وى برخلاف مقاومت افراطيون اسلامگراى طالبان عمل كرد. در حاليكه به وى سنگ مى انداختند، تلاش مى كرده والدين بچه ها را قانع كند تا اجازه دهند فرزندانشان به مدرسه بروند. «زرمينه» در عرض چهار سال تعداد ۳۰ پرورشگاه جوانان براى آوارگان افغانى را در اسلام آباد سرپرستى و هماهنگى مى كرده است.
اين كوشنده حقوق زنان مى گويد: “اگر مى خواستم، مى توانستم سال ها پيش به اروپا بيايم. ولى در پاكستان به من نياز بود”. زمانى كه پس از پايان جنگ در افغانستان فشار بر آوارگان افغانى افزايش يافت تا پاكستان را ترك كنند، براى توخى بازگشت به كشورش ديگر مسجل بود. وى بسيارى از همكارانش را نيز تشويق كرد كه به افغانستان بازگردند. زرمينه با چشمانى پر از اندوه و افسوس در پايان مى گويد: “امروز بزرگترين شكست من اين است كه بار ديگر ترك ديار كردم”.