پرونده اتمى ايران در شوراى امنيت
۱۳۸۵ اردیبهشت ۸, جمعه
�و صداى آلمان، در تفسيرى در اين مورد تنها راه حل را مذاكره‌ى ايران و آمريكا مى‌داند.
رويارويى ايران و آمريكا، انسان را به ياد خيابانى می‌‌اندازد كه در آن، دو اتوموبيل با سرعت و سروصداى فراوان از دو طرف به هم نزديك مى‌شوند. هر دوى اتوموبيل ها حق عبور دارند و معلوم نيست كه آيااين دو، به شدت به هم خواهند خورد و فاجعه‌اى به وقوع خواهد پيوست، يا اين كه يكى از اتوموبيل‌ها در لحظات پايانى با مانورى از كنار ديگرى عبور می‌كند و ماجرا به خير به پايان مى‌رسد.
بر اثر اصرار ايالات متحده‌ى آمريكا ، شوراى امنيت ِ سازمان ملل متحد، در روزهاى پايانى ماه مارس، سى روز فرصت به ايران داد تا غنى سازى اورانيوم را در كشور به حالت تعليق درآورد. خيال باطلى بود اگر كسى مى پنداشت كه ايران با اين دستور سازمان ملل متحد موافقت كند. در واكنش به اين اقدام شوراى امنيت ايران با مراسمى پر سر و صدا اعلام كرد كه موفق به غنى سازى اورانيوم در كشور شده و اين روند ادامه خواهد يافت.
سه سال طول كشيد تا ايالات متحده ى آمريكا توانست پرونده اتمى ايران را به شوراى امنيت برساند. مسئولان اين كشور با كوشش ويژه‌ى خود نظر همه‌ى اعضاى اين بالاترين مرجع تصميم‌گيرى جهانى را جلب كردند تا در مقابل ايران به نظرى واحد برسند. و اكنون بعد از پايان مهلت مقرر سى روزه، اوضاع هيچ تغييرى نكرده است. چين و روسيه هنوز هم مخالف تحريم ايران و مخالف هر گونه اقدام نظامى عليه اين كشورند. و اين روند هر چه بيشتر وجهه‌ى تنها ابرقدرت جهان را كدرتر از سابق مى‌سازد .
اما ايالات متحده‌ى آمريكا در رابطه با نمونه ى كره شمالى حاضر شد مستقيما با اين كشور به مذاكره بپردازد. آمريكا اما در مورد ايران رضايت چندانى به مذاكره ندارد. سران آمريكا حتا در مورد گفتگو با ايران بر سر مسائل عراق نيز پس از قبول ايران، پشيمان شدند. آمريكا مى خواهد از شر رژيم ايران خلاص شود، با مقامات اين كشور گفتگويى ندارد و حتا تا حد حمله به اين كشور و استفاده از سلاح‌هاى اتمى تاكتيكى نيز پيش رفته است.
به هر حال شوراى امنيت سازمان ملل متحد بايد بر سر تحريم ايران به مشاوره بپردازد و تصميم گيرى كند. اين در حالى‌ست كه برقرارى تحريم بيشتر به ضرر خود كشورهاى تحريم كننده تمام مى‌شود تا ايران و حمله به اين كشور نيز مى‌تواند به وخيم‌تر شدن شديد اوضاع منطقه بيانجامد.
در چنين شرايطى بايد كشورهاى اروپايى بخصوص خواستار مذاكرات مستقيم و يا چند جانبه‌ى آمريكا با ايران گردند، همان گونه كه در مورد كره شمالى انجام شد. در چنين مذاكراتى صحبت از همه چيز يا هيچ چيز نخواهد بود، بلكه بايد سعى بر اعتماد سازى و يافتن راه حلى براى گذار از اين معضل باشد.