پاپ اعظم در مراسم روز جهانى جوانان

منجمله روزنامه «فرانكفورتر آلگماينه تسايتونگ» (Frankfurter Allgemeine Zeitung) در اينباره چنين نوشته است: اين كه برگزارى روز جهانى جوانان واقعأ باعث دستيابى به هدف اصلى، يعنى احياء مسيحيت و گرايش مجدد جوامع بشرى به دين مسيح شود جاى ترديد است. معهذا حتى كسانى كه علاقه زيادى به كليسا و امور مذهبى ندارند نميتوانند منكر شور و شعف و خوشبينى جوانان مسيحى شوند. رئيس جمهور آلمان هورست كوهلر حرفى درست زد كه گفت آرزو ميكرد كه قدرى از اين علاقه و تمايل نصيب تمام آلمان ميشد. بيحوصلگى و تنهائى در جوامع مصرفى امروز بحد كافى وجود دارد.

روزنامه انگليسى «تايمز» (The Times)چاپ لندن در همين زمينه چنين آورده است: سخن اصلى پاپ اعظم بنديكت شانزدهم ادامه راه سلف وى ژان پل دوم بود. پدر مقدس مخصوصأ خطاب به شنوندگان اروپائى خود گفت: دين كالاى مصرفى نيست كه انسان بتواند مقررات مشكل آنرا به ميل خود مورد بى توجهى قرار دهد. اين پيام با همان قاطعيت عرضه شد كه پاپ قبلى اشاعه ميكرد، ولى بدون تحكم و بلند كردن انگشت تهديد صورت گرفت و لذا در دلهاى مردم اثر كرد و باعث بيزارى و رنجش شنوندگان نگرديد. پدر روحانى نخواست كار خود را با نمايش انجام دهد، بلكه با افتادگى و تواضع قلوب مردم را دراين سفر مهم خود تسخير كرد.

در روزنامه آلمانى «اوفنباخ پست» (Offenbach Post)در همين مقوله چنين ميخوانيم: پاپ اعظم در شهر كلن نشان داد كه پاسدار سختگير دين مسيح در رأس كليساى كاتوليك تبديل به رهبرى مذهبى شده كه قبل از هر چيز سعى به وصل كردن انسانها به يكديگر دارد. وى قصد دارد به قول خود عمل كند و به گفتگو با پيروان ساير اديان ادامه دهد تا بقول خود وى «تفاهم متقابل باعث ايجاد آينده اى بهتر براى همه انسانها شود» يوزف راتسينگر يا پاپ بنديكت شانزدهم با فروتنى حقيقى و بدون خودپسندى همگان را تحت تأثير قرار داد و نشان داد كه نميخواهد نقش فردى برتر از انسانهاى عادى را ايفا كند. وى با اين روش دلهاى مردم را بدست آورد.

روزنامه ايتاليائى «كوريره دلا سرا» (Corriere della Sera)در همين باره چنين نوشته است: پاپ بنديكت شانزدهم عليرغم بعضى نگرانيها وظيفه مشكل برگزارى واقعه اى چنين بزرگ را به نحو احسن انجام داد و با وجود اينكه مكررأ از سلف خود ژان پل دم ياد كرد، ولى سعى نكرد روش خاص او را تقليد كند. پاپ اعظم آنقدر شهامت داشت كه خود را آنطور كه هست نشان دهد و پيرو ديگرى نباشد. لبخند محبت آميز، لحن ملايم و گرم و صداى آهسته او مانند رفتار پدرى دلسوز بود كه با تمام قلب خود به فرزندانش مهر ميورزد، نه مانند يك بازيگر تأتر يا «شومن» كه سعى ميكند با حركات مصنوعى مردم را تحت تأثير خود قرار دهد.