يك جايزه صلح براى هزار زن؟

طرح اوليه چنين اقدامى از طرف خانم Ruth Gaby Vermot-Mangold پيشنهاد شده است. او يكى از نمايندگان پارلمان سوئيس و عضو شوراى اروپا و رئيس جامعه حمايت از اقوام تحت ستم جهان در اين كشور است. او به مناسبت هاى شغلى، به اقصى نقاط جهان سفر كرده و زنان فعال بسيارى را در كشورهاى مختلف جهان، مى شناسد. او مى گويد:
“من عضو شوراى اروپا هستم. در ارتباط با كارم در كميسيون مهاجرت اين شورا، به كشورهاى مختلفى سفر كرده ام. به كشورهايى كه در اونها آتش جنگ شعله وره و مردم در حال فرار از محل زندگى شون هستند. من در همين كشورها با زن هايى آشنا شده ام كه با وجود زندگى در اين شرايط بسيار مشقت بار، براى تحقق صلح كوشش مى كنند. اونا غذا تهيه مى كنند، سعى مى كنند كه بچه هارو با وجود شرايط بحرانى به مدرسه بفرستند، اگه كسى مريض بشه و احتياج به دوا و دارو داشته باشه،ازش پرستارى مى كنند و براش دارو تهيه مى كنند. اونا در هر كشورى ، شيوه فعاليت رو، خودشون تعيين مى كنند. مثلا در روسيه ، مادراىِ سربازا به خيابونا مى ريزند و تظاهرات مى كنند و شعار مى دن كه ما ديگه حاضر نيستيم پسرامون رو به جبهه هاى جنگ بفرستيم. ما صلح مى خوايم.
در بوسنى هرزگوين هم، زناى بوسنى و صرب، با هم جلسه مى گذارند و برا هم از دردها و بدبختى هايى كه اين جنگ براشون به ارمغان آورده، تعريف مى كنند و تنفر خودشون رو از جنگ به گوش همه مى رسونن.”

خانم Vermot-Mangold مى داند كه حق زنان در ايجاد صلح و آرامش بسيار بيشتر از يازده بار تقديرى ست كه جايزه صلح نوبل از سال ۱۹۰۱ ميلادى تا كنون از آنها كرده است. او مى گويد:
“من خيلى ناراحت بودم، وقتى مى ديدم كه زنا در گوشه و كنار جهان، بيشتر از مردا به برپاييِ صلح كمك مى كنند و فعاليت هاشون خيلى ريشه دار تر و چندجانبه تر از فعاليت مردهاست، اما اين جايزه هر بار به يكى از مرداى زمامدارِ جهان داده مى شه.”

اين پيش زمينه ها سرانجام خانم Vermot-Mangold را واداشت تا به همراه چندى ديگر از هم فكرانش تصميم به تاسيس انجمن ”جايزه صلح نوبل براى ۱۰۰۰ زن” را بگيرند. از همان ابتدا قرار بر آن شد كه از هر كشور جهان، دست كم يك نفر معرفى شود و از كشورهايى با جمعيت بيشتر و شرايط بحرانى تر، اين تعداد نيز به نسبت افزايش يابد.

همچنين قرار بر آن شد تا ۱۸ هماهنگ كننده ى اين انجمن در هند، فيليپين، آفريقا، زولاند نو، آمريكاى جنوبي، منطقه بالكان و اروپا، نامزدهاى احراز جايزه صلح نوبلِ منطقه ى خود را انتخاب و به اين انجمن معرفى كنند. اين هماهنگ كننده ها قرار است زنانى را معرفى كنند كه در سطح جهان و يا منطقه ى سكونت خود در استقرار و تحكيم صلح كوشش كرده اند. در روزهاى ميانى ماه فوريه ى سال جارى ميلادى، اعضاى اين انجمن و هماهنگ كنندگان جهانى آنها، در اجلاسى در شهر بازِلِ سوئيس به گفتگو در مورد موازينى دقيق براى انتخابِ نامزدهاى احراز جايزه صلح نوبل پرداختند.

خانم Vermot-Mangold در مورد شرايط انتخاب نامزدها مى گويد:
“خيلى اهميت داره كه موازينى جدى و مشخص براى انتخاب داشته باشيم و حق كسى ضايع نشه. بايد نامزدهاى معرفى شده، سابقه ى كار طولانى در اين زمينه رو ارائه بدن و واقعا استحقاق دريافت چنين جايزه اى رو داشته باشن.”

قرار بر آن است كه در تمام اقشار اجتماعي، جستجو براى يافتن چنين زنانى آغاز گردد. از زنان روستايى گرفته تا مشاوران اجتماعى، معلمان، هنرمندان، زنان پژوهشگر، دانشمندان و يا سياستمدارانى كه در راه تحقق صلح مى كوشند.

كامْلا باسين Kamla Bhasin هماهنگ كننده منطقه هندِ اين انجمن، بر اين نظر است كه براى انتخاب نامزدهاى دريافت جايزه صلح نوبل، تعريف مشخصى از مفهوم صلح ضرورى ست. او مى گويد: “ تعريف ما از مفهوم صلح، بسيار وسيع تر است از آنچه معمولا مورد نظر قرار مى گيرد و در توضيح مى گويد:
“صلح براى ما، فقط نقطه مقابل جنگ نيست. خيلى از مشكلات جامعه مى تونن با صلح ربط داشته باشند. مثلا در منطقه اى كه زير نظر منه، بايد ديد كه آيا مردم غذاى كافى دارند؟ آيا آب كافى در منطقه پيدا مى شه؟ آيا امكان تحصيل براى همه مهياست؟ آيا برابرى زن و مرد اصلا به طور قانونى وجود داره و اگر قانونا وجود داشته باشه، رعايت هم مى شه؟ آيا برابرى ميون هندوها و مسلمون ها برقراره؟ بله، در رابطه با همين موضوع هاست كه زنهايى انتخاب مى شن كه در بخش هاى مختلف فعاليت هايى طولانى كرده باشند.”

خانم كاملا باسين، كه جامعه شناس، اقتصاددان و نويسنده كتاب هاى متعددى ست و تجربه اى ۳۰ ساله در زمينه كمك هاى عمرانى دارد، به عنوان مثال، از يك زن هندى ياد مى كند و فعاليت هاى صلح جويانه او را بر مى شمارد:
“او يك خانم دكتر هندى ست. اين خانم در دانشگاه هاى بسيار معتبر هند و آمريكا تحصيل كرد و بعد از پايان تحصيلاتش به هند برگشت و در مناطق روستايى به كار پرداخت. با تلاش بيست ساله او بود كه درصدِ مرگ و مير مادران در هنگام زايمان كاهش پيدا كرد. او به زنهايِ بسيارى كمك كرد تا با پديده دردآور مشروب خوارىِ همسراشون مبارزه كنند. و نكته مهم اين كه اين اقدام ها با كمك افراد محل انجام مى شد و از كمك هاى خارجى هيچ خبرى نبود.”

قرار بر آن است كه برنامه ريزان طرح “ جايزه صلح نوبل براى هزار زن” در صورت دريافت چنين جايزه اي، پول به دست آمده را براى كمك به تامين طرح هاى بيشتر صلح جويانه در سراسر جهان مصرف كنند. خانم Vermot-Mangold در اين مورد مى گويد:
“در صورتى كه ما اين جايزه رو ببريم، از پول به دست اومده يك بنياد تاسيس مى كنيم و اين امكان براى ما بوجود مياد كه با همكارى همين ۱۰۰۰ زن برنده، طرح هاى مورد نظرمون رو به بهترين نحوى اجرا كنيم.“

در صورت برنده شدن اين ۱۰۰۰ زن و اهداء جايزه صلح نوبل سال ۲۰۰۵ ميلادى به آنها، قرار است در اسلو، نمايشگاهى از فعاليتهاى اين زنان برگزار شود و خود آنها و فعاليت هاى شان رسما معرفى گردند.

تا روز چهارشنبه، سى ام ماه ژوئن سال ۲۰۰۴ ميلادي، برابر با دهم تير ماه سال ۱۳۸۳ خورشيدى، هنوز فرصت براى ثبت نام وجود دارد. ايرانيانى كه خواستار اطلاع بيشتر در اين مورد هستند و يا مى خواهند كسى را به عنوان نامزد دريافت اين جايزه معرفى كنند، مى توانند اطلاعات بيشتر را از سايت اينترنتى برگزار كنندگان اين طرح به دست آورند.آدرس سايت اينترنتى: www.1000peacewomen.org